Η πιθανότητα ότι το εμβόλιο MMR μπορεί να προκαλέσει αυτισμό δημιουργήθηκε για πρώτη φορά από τους Andrew Wakefield και συναδέλφους το 1998. Ο Wakefield είχε προηγουμένως πραγματοποιήσει μελέτες σχετικά οδηγηθηκε σε μια υπόθεση για το πώς εμβόλιο MMR θα μπορούσε να προκαλέσει παθολογία του εντέρου που θα μπορούσε να προδιαθέσει τα παιδιά στην τοξικότητα του κεντρικού νευρικού συστήματος και πιθανώς σε αυτισμό. Παρόλο που η υπόθεση στηριζόταν σε μια διαταραχή του εντέρου που προκλήθηκε από εμβόλιο MMR, μια πιθανή σχέση μεταξύ του εμβολίου και της παθολογίας του εντέρου δεν αποδείχθηκε ποτέ.
Η αρχική μελέτη του Wakefield που υποδηλώνει πιθανή σχέση μεταξύ του εμβολίου κατά της ιλαράς και του IBD ήταν μια επιδημιολογική έρευνα που έδειξε ότι τα εμβόλια που περιέχουν ιλαρά αύξησαν τον κίνδυνο Νόσος του Crohn και ελκώδης κολίτιδα. Ωστόσο, μια μεταγενέστερη μελέτη από ορισμένους από τους ίδιους συγγραφείς δεν βρήκε συσχέτιση μεταξύ εμβολιασμού κατά της ιλαράς και IBD.
Άλλες μελέτες έκαναν επίσης δεν βρίσκουν ενδείξεις ότι τα εμβόλια που περιέχουν ιλαρά σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης IBD. Ωστόσο, αυτές οι μελέτες περιελάμβαναν ένα μονοσθενές εμβόλιο κατά της ιλαράς και το Wakefield αργότερα υποστηρίζουν ότι είναι ο συνδυασμός εμβολίου MMR που είναι ο πραγματικός ένοχος που επιτρέπει στον ιό του εμβολίου της ιλαράς να μολύνει το έντερο και να προκαλέσει παθολογία. Η πιο ολοκληρωμένη μελέτη του δυνατού Η συσχέτιση μεταξύ εμβολίων κατά της ιλαράς, συμπεριλαμβανομένου του εμβολίου MMR, και του IBD βασίστηκε στον πληθυσμό μελέτη που πραγματοποιήθηκε σε τέσσερις μεγάλους οργανισμούς υγειονομικής περίθαλψης στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Τα θέματα της μελέτης γεννήθηκαν μεταξύ 1959 και 1989, με παρακολούθηση έως και 25 ετών και άνω. Δεν υπήρχε αυξημένος κίνδυνος βρέθηκε για νόσο Crohn, ελκώδη κολίτιδα ή οποιοδήποτε IBD μετά από εμβόλιο MMR ειδικά ή οποιοδήποτε Εμβόλιο που περιέχει ιλαρά γενικά.
Οι εργαστηριακές μελέτες έπαιξαν επίσης στη συζήτηση για πιθανή γαστρεντερική παθολογία στον ιό της ιλαράς ή στα εμβόλια. Και πάλι, μία από αυτές ήταν μια μελέτη του Wakefield που ανέφερε εύρημα πρωτεΐνη νουκλεοκαψιδίου του ιού της ιλαράς σε 13 από τους 15 ασθενείς με νόσο Crohn. Ωστόσο, αυτός και αλλοι ερευνητές δεν μπόρεσαν να επαναλάβουν αυτά τα αρχικά ευρήματα, εξελίχθηκε μια υπόθεση ότι ο εμβολιασμός κατά της ιλαράς, ειδικά με εμβόλιο MMR, θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα νέο σύνδρομο γαστρεντερικής παθολογίας και νευροαναπτυξιακής παλινδρόμησης.
Ο Wakefield πρότεινε για πρώτη φορά αυτήν την ιδέα σε μια έκθεση στο The Lancet το 1998. Το άρθρο ήταν μια περιγραφική έκθεση για τα κλινικά χαρακτηριστικά 12 παιδιών που είχαν ιστορικό διάχυτης αναπτυξιακής διαταραχής (εννέα είχαν αυτισμό) και εντερικές ανωμαλίες. Μόνο η προτεινόμενη σχέση με τον εμβολιασμό MMR ήταν ότι για οκτώ από τα παιδιά, ένας γονέας ή ιατρός ανέφεραν επιδείνωση των προβλημάτων συμπεριφοράς του παιδιού λίγο μετά τη λήψη του εμβολίου MMR. Παρά τους περιορισμούς του άρθρου , δημιούργησε έντονα θεματα στα μέσα ενημέρωσης και προσοχής του κοινού με αποτέλεσμα τη μειωμένη κάλυψη εμβολιασμού MMR, ιδιαίτερα στο Ηνωμένο Βασίλειο, με αποτέλεσμα επανεμφάνιση της ιλαράς και των θανάτων.
Το άρθρο αποσύρθηκε από το περιοδικό οι αμφιβολίες που έθεσε έχουν παραμείνει. Ο Wakefield συνέχισε να αναπτύσσει και να προωθεί την υπόθεσή του. Ισχυρίστηκε ότι ο συνδυασμός αναπτυξιακής παλινδρόμησης και γαστρεντερικών διαταραχών μετά τον εμβολιασμό MMR είναι ένα νέο σύνδρομο που έχει ονομάσει αυτιστική εντεροκολίτιδα.
Μελέτες που προσπάθησαν να αξιολογήσουν την εμφάνιση ενός νέου συνδρόμου που να συνάδει με την αυτιστική εντεροκολίτιδα, συμπεριλαμβανομένης της αναπτυξιακής παλινδρόμησης και των γαστρεντερικών διαταραχών, δεν έχουν βρει δεσμούς με τον εμβολιασμό με MMR. Βρέθηκε μια ανάλυση που χρησιμοποιεί μια μεγάλη βάση δεδομένων γενικών ιατρικών πρακτικών στο Ηνωμένο Βασίλειο ότι τα παιδιά με αυτισμό δεν ήταν πιο πιθανό από τα παιδιά χωρίς αυτισμό να έχουν γαστρεντερικές διαταραχές που απαιτούσαν ιατρική αξιολόγηση πριν από τη διάγνωση του αυτισμού. Οι αρχικοί συγγραφείς της υπόθεσης της αυτιστικής εντεροκολίτιδας ανέφεραν στη συνέχεια ότι είδαν παρόμοιες εντερικές αλλαγές σε παιδιά χωρίς αναπτυξιακή παλινδρόμηση και σε μη εμβολιασμένα παιδιά. Δύο ξεχωριστές μελέτες διαπίστωσαν ότι το ποσοστό των αυτιστικών παιδιών με παλινδρόμηση ή με έντερο τα συμπτώματα δεν ήταν διαφορετικά μεταξύ χρονικών περιόδων πριν και μετά την εισαγωγή του MMR εμβόλιο.
Μια μελέτη που ανίχνευσε επίμονη μόλυνση από ιό της ιλαράς στα έντερα των παιδιών με αυτισμό και τα προβλήματα του εντέρου προωθήθηκαν επίσης για να υποστηρίξουν την υπόθεση της αυτιστικής εντεροκολίτιδας. Μελέτη διαπίστωσε ότι 75 από 91 παιδιά με αναπτυξιακές διαταραχές και ειλεϊκή λεμφαδενική υπερπλασία και εντεροκολίτιδα είχαν ενδείξεις επίμονης λοίμωξης σε σύγκριση με 5 από 70 μάρτυρες. Οι περιορισμοί της μελέτης περιελάμβαναν αβεβαιότητα σχετικά με τις συγκεκριμένες αναπτυξιακές διαταραχές του συμμετέχοντες στη μελέτη (π.χ., η αναλογία με τον αυτισμό) και άγνωστες χρονικές σχέσεις μεταξύ λοίμωξη από τον ιό της ιλαράς και έναρξη γαστρεντερικών και αναπτυξιακών διαταραχών. Επί πλέον, Η μελέτη δεν διακρίνει εάν τα σωματίδια του ιού προέρχονται από εμβόλιο ή ιλαράς άγριου τύπου ιοί.
Μια μελέτη αναπαραγωγής που προσπάθησε να ξεπεράσει τους περιορισμούς της προηγούμενης μελέτης παρείχε ισχυρές ενδείξεις ότι ο αυτισμός δεν σχετίζεται με το επίμονο RNA του ιού της ιλαράς στο γαστρεντερική οδός ή με έκθεση στο εμβόλιο MMR.
Η μελέτη εξέτασε τον ειλεό και το τυφλό δείγματα ιστών από 25 παιδιά με αυτισμό και γαστρεντερικές διαταραχές και 13 παιδιά μόνο με γαστρεντερικές διαταραχές χρησιμοποιώντας αλυσίδα αντίστροφης μεταγραφής-πολυμεράσης σε πραγματικό χρόνο αντίδραση για ανίχνευση RNA ιού ιλαράς. Διεξήχθησαν δοκιμές σε τρία εργαστήρια τυφλά στη διάγνωση, συμπεριλαμβανομένου του εργαστηρίου που έκανε τα αρχικά ευρήματα μιας πιθανής σύνδεσης μεταξύ της ιλαράς ιός και ASD.
Και τα τρία εργαστήρια δεν βρήκαν διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων στην παρουσία του RNA του ιού της ιλαράς στα δείγματα βιοψίας του εντέρου.
* Ο Δημήτριος Καλημέρης είναι Δρ. Βιοτεχνολογίας, ΜΔρ. Βιοηθικής, ΜΔρ. Φαρμακογονιδιωματικής.