Η οστεοπόρωση αποτελεί παγκοσμίως ένα σημαντικό πρόβλημα δημόσιας υγείας αφού μπορεί να προκαλέσει περιορισμό της κινητικότητας του ατόμου με υψηλό κόστος υγειονομικής φροντίδας.
Η υποψήφια διδάκτορας στην Ακαδημία Sahlgrenska του Πανεπιστημίου του Γκετεμποργκ, Berit Larsson, περιγράφει στη διδακτορική διατριβή της την πιθανότητα πρόγνωση της οστεοπόρωσης και των καταγμάτων που αυτή προκαλεί σε δείγμα ηλικιωμένων γυναικών.
Η ερευνήτρια εστίασε σε δείγμα 3.028 γυναικών 75-80 ετών από τη μελέτη SUPERB (Sahlgrenska University Hospital Prospective Evaluation of the Risk of Bone fracture) του σουηδικού πανεπιστημίου. Οι συμμετέχουσες είχαν εξεταστεί αρχικά την περίοδο 2013-16 και εν συνεχεία ετέθησαν υπό ιατρική παρακολούθηση.
Ο κίνδυνος κατάγματος αξιολογήθηκε αναφορικά με την σωματική λειτουργικότητα, βάσει δύο μεθόδων: ισορροπία στο ένα πόδι (τεστ OLST), δηλαδή πόσο ώρα μπορεί κάποιος να σταθεί όρθιος στηριζόμενος μόνο στο ένα πόδι και το τεστ TUG που υπολογίζει τον χρόνο που χρειάζεται να σηκωθεί από καθήμενη στάση, να περπατήσει τρία μέτρα, να γυρίσει και να ξανακαθίσει.
Το χαμηλό σκορ στο τεστ OLST, δηλαδή ανικανότητα να σταθεί μια ηλικιωμένη γυναίκα στο ένα πόδι για δέκα δευτερόλεπτα, σηματοδοτεί τριπλάσιο κίνδυνο κατάγματος ισχίου εντός τεσσάρων ετών συγκριτικά με συνομήλικη που μπορεί να σταθεί όρθια στο ένα πόδι για 10-15 δευτερόλεπτα. Το υψηλό σκορ στο τεστ TUG, δηλαδή αν χρειάζονται περισσότερα από 12 δευτερόλεπτα για να σηκωθεί κάποιος από καθήμενη στάση, να περπατήσει και να ξανακάτσει τότε η πιθανότητα κατάγματος ισχίου είναι σχεδόν τριπλάσια.
Τα δύο τεστ είχαν σημαντική επίδραση στην αξιολόγηση του κινδύνου κατάγματος που περιελάμβανε επίσης άλλες γνωστές μεταβλητές κινδύνου, όπως η ηλικία, το φύλο, τα προηγούμενα κατάγματα και η θεραπεία με κορτιζόνη, όπως ορίζεται στον δείκτη FRAX, ένα εργαλείο αξιολόγησης του κινδύνου κατάγματος, το οποίο υπολογίζει τον κίνδυνο κατάγματος ισχίου σε ορίζοντα δεκαετίας.
Επιπλέον, η σωματική λειτουργικότητα και οι ιδιότητες των οστών εξετάστηκαν σε γυναίκες που είχαν πάρει δύο πολύ συχνά συνταγογραφούμενα φάρμακα: εκλεκτικούς αναστολής επαναπρόσληψης σεροτονίνης (SSRI) και στατίνες.
Οι στατίνες αποδείχθηκε ότι συνδέονται με βελτιωμένες ιδιότητες στο φλοιώδες οστό, το σκληρό εξωτερικό επιφανειακό στρώμα διαφόρων τμημάτων του σκελετού. Για τους χρήστες των SSRI, δεν υπήρχε αποδεδειγμένη επίδραση στη μικροδομή των οστών ή στις διαστάσεις των σκελετικών μερών, αλλά μια σύνδεση μεταξύ των SSRI και της φυσικής λειτουργίας όσον αφορά τη δύναμη λαβής, την ταχύτητα περπατήματος και την έγερση από μια καρέκλα, καθώς και αυξημένο κίνδυνο πτώσης.
Η Berit Larsson πιστεύει ότι τα τεστ TUG και OLST συνδέονται τόσο στενά με τον κίνδυνο κατάγματος που θα πρέπει να περιλαμβάνονται στα βασικά εργαλεία αξιολόγησης των ατόμων με οστεοπόρωση μαζί πάντα τον δείκτη FRAX.