Μια μικρή διόρθωση στην απόσταση μεταξύ των γραμμάτων μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά με δυσλεξία να διαβάζουν πιο εύκολα, υποστηρίζει μια μικρή μελέτη που εξέτασε τις επιδράσεις του πολύ μεγάλου διαστήματος ανάμεσα στα γράμματα όσον αφορά στην ταχύτητα και την ακρίβεια της ανάγνωσης σε παιδιά σχολικής ηλικίας. Τα ευρήματα προστίθενται στον όγκο των ερευνών που αντιπαρατίθενται για το αν τα οπτικά βοηθήματα είναι χρήσιμα για ανθρώπους με δυσλεξία.
Στη νέα αυτή μελέτη, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η προσθήκη επιπλέον απόστασης μεταξύ των γραμμάτων στην εκτύπωση φαίνεται πως καθιστούσε αρκετά πιο εύκολη την ανάγνωση τόσο για τα παιδιά που έπασχαν από δυσλεξία όσο και για τα υπόλοιπα. Συνολικά, τα παιδιά αύξησαν την ταχύτητα ανάγνωσης κατά τη διάρκεια ενός τρίλεπτου τεστ και όσα είχαν δυσλεξία περιόρισαν κάπως τα λάθη τους, ειδικά την παράλειψη λέξεων.
Ωστόσο, το αν η μεγαλύτερη απόσταση των γραμμάτων ή άλλα οπτικά βοηθήματα προκαλούν ουσιαστική διαφορά σε παιδιά με δυσλεξία παραμένει αμφιλεγόμενο. Η νέα μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο Research in Developmental Disabilities, περιελάμβανε 32 παιδιά με δυσλεξία και άλλα 27 χωρίς, τα οποία αντιστοιχίστηκαν σύμφωνα με την ηλικία και τη βαθμολογία του IQ. Οι ερευνητές κάλεσαν κάθε παιδί να διαβάσει δυνατά τέσσερα σύντομα κείμενα -με και χωρίς τη χρήση επιπλέον απόσταση μεταξύ των γραμμάτων, με και χωρίς χρωματικές διαφοροποιήσεις.
Όπως αναδείχθηκε από τα ευρήματα, οι χρωματικές διαφοροποιήσεις δεν επέφεραν καμία διαφορά στην ταχύτητα ανάγνωσης ή στα λάθη, πράγμα που συνέβη με την τακτική της απόστασης των γραμμάτων: Τα παιδιά χωρίς δυσλεξία διάβαζαν κατά 5% ταχύτερα κατά μέσο όρο, με τη βελτίωση να είναι ακόμα μεγαλύτερα στα παιδιά με δυσλεξία, καθώς το ποσοστό βελτίωσης ανήλθε στο 13%.
Επίσης, τα παιδιά με δυσλεξία έτειναν να παραλείπουν λιγότερες λέξεις όταν διάβαζαν το πιο «ευρύχωρο» κείμενο, ενώ καμία επίδραση δεν παρατηρήθηκε σε άλλα αναγνωστικά σφάλματα, όπως μια λάθος λέξη ή προφορά.
«Μία από τις θετικές πτυχές της επιπλέον απόστασης στα γράμματα είναι ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί από όλους και να τους ωφελήσει όλους, χωρίς να απομονώνει τα παιδιά με δυσλεξία», αναφέρει ο επικεφαλής ερευνητής Steven Stagg, λέκτορας της ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Anglia Ruskin.
Ο ίδιος, πάντως, αναγνωρίζει ότι οι θεωρίες που υποδεικνύουν ότι η δυσλεξία περιλαμβάνει προβλήματα οπτικής επεξεργασίας δεν είναι καταληκτικές και σημειώνει ότι τα παιδιά με δυσλεξία συχνά πάσχουν και από αλλά ζητήματα, όπως η ΔΕΠΥ ή μια οφθαλμολογική διαταραχή που λέγεται σύνδρομο Meares-Irlen.