Εκεί ήταν αρχικά το πατρικό σπίτι του Αλέκου Φασιανού – μια ανάσα μακριά από τον Σταθμό Λαρίσης, στη συμβολή των οδών Ν. Μεταξά και Χίου. Ένα νεοκλασικό σε σχήμα γάμα, με εσωτερική αυλή, όπου ζούσε η οικογένεια του αείμνηστου ζωγράφου.
Όμως το παλιό σπίτι έγινε πολυκατοικία της… αντιπαροχής και έτσι ο Αλέκος Φασιανός (1935-2022) ζήτησε από τον φίλο του, τον περίφημο αρχιτέκτονα Κυριάκο Κρόκο, να το αναδιαμορφώσουν, επειδή δεν τον εξέφραζε αισθητικά. Όλα αυτά συνέβησαν στη δεκαετία του ’90.
Ήρθε όμως ο καιρός που το άλλοτε εκθετήριο του ζωγράφου θα γινόταν ένα μουσείο ικανό να «οξυγονώσει» τα εικαστικά δρώμενα της πόλης.
Ο λόγος για το «Μουσείο Αλέκος Φασιανός», στην περιοχή του Μεταξουργείου, που θα εγκαινιαστεί επισήμως στις 26 Απριλίου. Ένα κτίριο που το αρχιτεκτονικό ύφος και ο ρυθμός του απεικονίζουν την αισθητική και τις φιλοσοφικές αρχές που διέπουν το έργο του Φασιανού, καθιστώντας το ένα από τα ελάχιστα μουσεία όπου η συνεργασία μεταξύ αρχιτέκτονα και καλλιτέχνη ενισχύει τον «διάλογο» μεταξύ των έργων και του χώρου.
Χτυπητό μπετό
Ο Κυριάκος Κρόκος (1941-1998) πίστευε ότι το κτίριο είναι ζωντανός οργανισμός και πρέπει τα υλικά να είναι εμφανή. Αυτό έπραξε και στο κτίριο, με εμφανές χτυπητό μπετό, μωσαϊκά και με επιλεγμένη μια πέτρα που θυμίζει τους παλιούς πλινθόκτιστους τοίχους.
Οι εργασίες ξεκίνησαν στις αρχές του ’90 και το έργο ολοκληρώθηκε το 1996. Σε αυτό ο Φασιανός επιμελήθηκε τις τοιχογραφίες, τα φωτιστικά, τα πόμολα, το χρώμα στους τοίχους, υπήρχε σαφώς άμεση και αρμονική συνεργασία καλλιτέχνη και αρχιτέκτονα.
Με μια διεπιστημονική προσέγγιση, το «Μουσείο Αλέκος Φασιανός» θα φιλοξενεί έργα του καλλιτέχνη, σταδιακά από όλες τις εικαστικές περιόδους του.
Παράλληλα, εκεί θα πραγματοποιούνται περιοδικές εκθέσεις, συζητήσεις, αλλά και ένα εκθεσιακό πρόγραμμα με έργα σύγχρονης τέχνης, πλαισιωμένο από ποικίλα εκπαιδευτικά προγράμματα. Άλλωστε, είναι γνωστή η αγάπη του ζωγράφου για τα παιδιά – ήθελε πάντοτε να έρχονται κοντά στα έργα τέχνης. Αυτό το όραμα του σπουδαίου καλλιτέχνη τώρα πραγματοποιείται…
*Γιώργος Βαϊλάκης/Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Απογευματινή την Πέμπτη 30 Μαρτίου