«Ακριβώς όπως οι άνθρωποι, έτσι και τα έθνη μπορεί να υποφέρουν από τραυματικά επεισόδια. Αν αυτά αφεθούν ανεξέλεγκτα, μια συντριπτική αίσθηση θλίψης και απώλειας μπορεί να έχει ακόμη και εξουθενωτικές συνέπειες, οδηγώντας σε πτώση την ποιότητα ζωής. Αλλά με τη σωστή νοοτροπία, τα άτομα και τα έθνη που έχουν επηρεαστεί μπορούν να προχωρήσουν» αναφέρει σε άρθρο του στα «Νέα» ο πρεσβευτής της Τουρκίας στην Ελλάδα Μπουράκ Οζούγκεργκιν.
«Είτε το θέλουμε είτε όχι, η μοίρα του τουρκικού και του ελληνικού λαού είναι άρρηκτα συνδεδεμένες. Η ιστορία έδωσε μια τέτοια στιγμή κισμέτ ακριβώς πριν από 100 χρόνια. Στις 9 Σεπτεμβρίου 1922, το τουρκικό έθνος πέτυχε τελικά να τερματίσει ένα δεκαετή μακρύ κύκλο πολέμου και κατοχής στα εδάφη του» αναφέρει σε άρθρο του με τίτλο «Κάντε τις σωστές ερωτήσεις για να λάβετε τις σωστές απαντήσεις».
«Και τι είναι η «σωστή νοοτροπία;». Πρέπει να ξεχάσει κανείς τις οδυνηρές εμπειρίες και να προσποιηθεί ότι δεν συνέβησαν ποτέ; Στην πραγματικότητα όχι – η σωστή νοοτροπία περιλαμβάνει το να κάνεις τις σωστές ερωτήσεις. Σε αυτήν την περίπτωση, ένα τέτοιο ερώτημα θα έπρεπε να είναι «μα γιατί στείλαμε έναν στρατό εισβολής μέχρι την καρδιά της Τουρκίας;», συνεχίζει ο πρεσβευτής της Τουρκίας.
«Οι πόλεμοι είναι τραυματικά γεγονότα, ανεξάρτητα από το αν νικήσεις ή χάσεις. Εάν το έθνος σου βρίσκεται στην πλευρά των ηττημένων, τα αποτελέσματα είναι εμφανή – άρνηση, θυμός, ακατανίκητη παρόρμηση για εκδίκηση και αναθεώρηση, και ούτω καθεξής. Σε τέτοιες ατυχείς συνθήκες, η τελική αποδοχή και ο επαναπροσανατολισμός στην πραγματικότητα μπορεί πραγματικά να είναι τα κλειδιά για την επίτευξη συλλογικής εσωτερικής ειρήνης. Επίσης – υπάρχει και μια άλλη όψη του νομίσματος που συχνά παραβλέπεται».
Ακόμα κι αν νικήσεις έχεις λόγους για θρηνείς
«Ακόμα κι αν νικήσεις, έχεις πολλούς λόγους να θρηνείς. Μόλις έχασες τους γιους και τις κόρες σου και την αίσθηση της ασφάλειας, μαζί με τα σπίτια και τα χωριά σου.
»Αναμφισβήτητα, αν κρίνουμε από τα ελληνικά tweets, ομιλίες, εκθέσεις και άλλες εκδηλώσεις μνήμης γύρω από εκείνη την ταραγμένη περίοδο, ένας ουδέτερος παρατηρητής θα μπορούσε δικαιολογημένα να σκεφτεί ότι ήταν λάθος της Τουρκίας το ότι υπέστη εισβολή. Οτι ήταν οι ίδιες οι νικηφόρες τουρκικές ένοπλες δυνάμεις που ισοπέδωσαν εκατοντάδες πόλεις και χωριά στη Δυτική Ανατολία και πυρπόλησαν τις πόλεις τους ενώ ο ελληνικός στρατός υποχωρούσε.
»Βγάζει νόημα αυτό; Οχι. Ούτε σύμφωνα με τη μεταπολεμική Συνθήκη της Λωζάνης. Γι’ αυτό ακριβώς η Συνθήκη υποχρέωνε την Ελλάδα να επανορθώσει τις ζημιές που προκλήθηκαν στην Ανατολία από τις πράξεις του στρατού ή της διοίκησής της, οι οποίες ήταν αντίθετες με τους νόμους του πολέμου» συνεχίζει ο πρεσβευτής.
«Βλέπετε, εάν δεν κάνετε τις σωστές ερωτήσεις, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα βρείτε ποτέ τις σωστές απαντήσεις. Ακόμη χειρότερα, θα συνεχίσετε να κατηγορείτε τους άλλους για τα δικά σας λάθη.
»Πάντα πιστεύαμε ότι η χειραψία μεταξύ Ατατούρκ και Βενιζέλου ήταν ένα τέλειο παράδειγμα σωστής νοοτροπίας. Πήραμε αυτή τη χειραψία για να αντικατοπτρίσουμε μια σοφή, μεγάλη και ιστορική κατανόηση μεταξύ των εθνών ότι μετά από τόσα χρόνια σύγκρουσης και όλο τον πόνο που προκαλέσαμε ο ένας στον άλλο, τα δύο έθνη πήραν μια δύσκολη αλλά αναγκαία απόφαση να αφήσουν το βαρύ φορτίο του παρελθόντος πίσω και να βαδίσουν προς το μέλλον.
»Ελπίζω πραγματικά να μην κάναμε λάθος. Εξάλλου, δεν χρειαζόμαστε πολέμους, σεισμούς ή άλλες συμφορές για να μας υπενθυμίζουν ότι είμαστε γείτονες.
»Πριν από εκατό χρόνια τα όπλα του πολέμου σίγησαν στο τουρκικό έδαφος. Μακάρι να μην ακουστεί ποτέ ξανά η απειλητική βροντή τους» καταλήγει το άρθρο.