Γράφει, ο Επόπτης Γραμμών
Πάει και το Euro. Αδιαμφισβήτητα το πιο πολυσυζητημένο αλλά ταυτόχρονα και το πιο δυνατό Euro τουλάχιστον τον 21ο αιώνα. Το τι μας μένει από τη διοργάνωση, σηκώνει πολλή συζήτηση. Το τι μας μένει από τον τελικό όμως, μπορούμε να το δούμε σε μερικές αράδες.
Πρώτα από όλα, για να ευλογήσω και τα γένια μου, ό,τι συνέβη στον τελικό, σας το είχα πει από πριν εδώ, στο φιλόξενο Timeline.
Τόσο για το ποιος θα κερδίσει στο τέλος αλλά και πώς θα κερδίσει, όσο και για το τι ενδεχομένως να συναντήσουμε στον τελικό όσον αφορά τη διαιτησία. Ευτυχώς, ο Κάιπερς επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά γιατί είναι αν όχι ο καλύτερος, ένας από τους καλύτερους διαιτητές στον πλανήτη και δεν χρειάστηκε καν να απευθυνθεί στο VAR σε καμία περίπτωση.
Στην ανάλυση, τα πράγματα είναι εύκολα. Οι «ντίβες» των Άγγλων, πίστεψαν βαθιά μέσα τους, ότι αφότου σκόραραν στο 2ο λεπτό, τελείωσε το παιγνίδι.
Οι Ιταλοί φυσικά έδειξαν το ανάστημά τους, δεν λύγισαν, το κυνήγησαν, ισοφάρισαν, πήγαν παράταση, πήγαν πέναλτι και το πήραν. Αναμενόμενο, από τη στιγμή που ισοφάρισαν κι έπειτα.
Ας πάμε και στις μονάδες όμως τώρα, γιατί κι εκεί κρίθηκαν πολλά.
Πρώτα από όλα θα ξεκινήσουμε από τον νέο Τζίτζι Μπουφόν, τον Τζίτζι Ντοναρούμα. Ένας τερματοφύλακας ολοκληρωμένος, παρά το νεαρό της ηλικίας του, που εμπνέει εμπιστοσύνη, ξαναλέω παρά το νεαρό της ηλικίας του. Αλάνθαστος εχθές, σε τοποθετήσεις, εξόδους, εμπνεύσεις, σε όλα του. Για άλλη μια φορά απέδειξε ότι είναι πανάξιος συνεχιστής του Μπουφόν στο ιταλικό ποδόσφαιρο. Προσωπική μου εκτίμηση, βιάστηκε να κλείσει στην Παρί, αν και δεν αποκλείω την ενηλικίωση αυτής της ομάδας τα επόμενα χρόνια. Ωστόσο για αυτά, θα μιλήσουμε σε άλλο επεισόδιο.
Μπονούτσι Κιελίνι σε 17 ματς είναι αήττητοι, επιδεικνύοντας τον μέγιστο ζήλο και το ανεπανάληπτο πάθος των 35+. Δεν έπαιξαν μόνο με την εμπειρία τους. Επίσης αλάνθαστοι σε όλη τη διάρκεια του παιγνιδιού.
Άκρα άμυνας η Ιταλία είχε, τουλάχιστον από το 25′ και μετά. Ο Ντι Λορέντζο δεν είχε κάποιο πρόβλημα, όπως ακριβώς είχαμε πει εδώ, αλλά ο Έμερσον αντιμετώπισε πολύ σοβαρά προβλήματα. Τουλάχιστον στην αρχή. Ο τραυματισμός του Σπινατσόλα έφερε αναταράξεις στην Ιταλία και τον Μαντσίνι, ωστόσο αφού δεν τις πλήρωσε, όλα καλά, πάμε παρακάτω. Γιατί πάμε παρακάτω; Γιατί εκεί ήλθε το πάθος των Ιταλών και ισοστάθμισε τα πάντα.
Τώρα για το κέντρο της τι να πεις. Οποιαδήποτε συζήτηση περιττή. Βεράτι, Ζορζίνιο, Μπαρέλα, για άλλη μια φορά έδειξαν ότι όχι απλά είναι υπολογίσιμοι, αλλά αν δεν εξαφανίσεις τουλάχιστον έναν από τους 3 (όπως έκανε η Ισπανία), δεν μπορείς να ανακτήσεις κατοχή επ’ ουδενί λόγω (όπως έκανε η Αγγλία).
Οι μπροστινοί δεν τροφοδοτήθηκαν ιδιαίτερα. Ο Κιέζα για άλλη μια φορά έλαμψε, δυστυχώς ήταν άτυχος. Ο Ινσίνιε αποτελεί «φυσική σταθερά», ο Ιμόμπιλε στο χθεσινό παιγνίδι ήταν περιττός, κάτι που κατάλαβε και ο Μαντσίνι νωρίς.
Πάμε στους Άγγλους, πιο έχουν και λίγο πιο πολύ ζουμί εδώ.
Κατ’ αρχάς να δεχθούμε ως βάση της συζήτησής μας, ότι ο Σάουθγκεϊτ, κάποιο πρόβλημα πρέπει να έχει με τη Λίβερπουλ. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς αυτό που βλέπαμε στον αγωνιστικό χώρο κατά τη διάρκεια του Euro, και φυσικά και στον τελικό.
Ο Χέντερσον αποτελούσε εναλλακτική για τον κύριο Σάουθγκεϊτ. Ο μόνος κεντρώος εχθές που αντιμετώπισε στα ίσα το κέντρο της Ιταλίας. Ο Ράις έκανες πολύ καλό παιγνίδι με ντρίμπλες, αλλά ο Τζόρνταν σε κάθε επαφή του με την μπάλα, υπενθύμιζε γιατί αποτελεί την ψυχή της Λίβερπουλ.
Ο Αλεξάντερ Άρνολντ, είναι ό,τι καλύτερο έχει η Αγγλία για ποδοσφαιριστή στα δεξιά της άμυνας. Κατά τον Σάουθγκεϊτ, είναι περιττός και δεν χρειαζόταν στην ομάδα. Αμέτρητες οι φορές εχθές που η εθνική Αγγλίας χρειαζόταν το καλό δεξιοπόδαρο μπακ που θα βγάλει την καλή τη σέντρα, είτε ψηλή είτε χαμηλή. Φυσικά, δεν την βρήκε από τον Γουόκερ. Κι αυτή που βρήκε από τον Τρίπιερ στο 2ο κιόλας λεπτό, που προσγειώθηκε στα πόδια του Σο, ήταν λογικό να τη βρει, πρώτον γιατί ήταν πολύ νωρίς στο παιγνίδι και δεύτερον γιατί ο Κιέζα «ξέχασε» ότι πρέπει και να αμυνθεί, αφήνοντας μόνο του το αριστερό μπακ της Αγγλίας. Κοινώς, μια «στιγμή αδυναμίας».
Ανάμεσα στον Μαγκουάιρ και τον Στόουνς, δεν έχει θέση ο Γκόμεζ κατά τον Σάουθγκεϊτ. Το γιατί, το γνωρίζει ο ίδιος σαφώς. Και δεν θέλω καν να μπω στο μυαλό του και να το αναλύσω αυτό το γιατί.
Όξλεϊντ Τσάμπερλεϊν και Τζέιμς Μίλνερ, φυσικά κακώς τους αναφέρω κιόλας, συγγνώμη κε Σάουθγκεϊτ.
Και πάμε στις αλλαγές τις τελευταίες που έχουν συζητηθεί και πάρα πολύ για την «ευστοχία» τους.
Μπήκαν στο παιγνίδι ο Σάντσο και ο Ράσφορντ, ως οι δύο παίκτες που «θα σκοράρουν στα πέναλτι.»
Και οι δύο νεαροί, και οι δύο (πλέον) στη Γιουνάιτεντ, και οι δύο κατά τον Σάουθγκεϊτ, σίγουροι, ότι θα επιτύχουν. Το γιατί είναι για άλλη μια φορά, ένας γρίφος, από τους καλούς, που σου καίνε τον εγκέφαλο.
Όμως, έπρεπε να αντικαταστήσουν τον Χέντερσον και τον Γουόκερ. Κι άντε πες τον Γουόκερ, είναι δεξί μπακ, παίζεις με τις πιθανότητες. Αλλά με ποιες πιθανότητες παίζεις στον Χέντερσον; Ότι δεν μπορεί να χτυπήσει πέναλτι ο Χέντερσον όπως ο Ράσφορντ ας πούμε; Γελάει ο κόσμος.
Την είσοδο του Σάκα δεν μπορώ να τη σχολιάσω επ’ αυτού καθώς μπήκε στο 70′ για να συνεισφέρει στο παιγνίδι, δεν μπήκε για τα πέναλτι. Φυσικά το με ποια λογική επελέγη ένα 19χρονο παιδί να σουτάρει το πέμπτο πέναλτι, με όλο το άγχος στις πλάτες του και τον Ντοναρούμα απέναντι, είναι επίσης κάτι που ξέρει μόνο ο Σάουθγκεϊτ.
Καλό θα ήταν βέβαια όλες αυτές τις γνώσεις που έχει ο Σάουθγκεϊτ κι εμείς οι κοινοί θνητοί δεν μπορούμε να αντιληφθούμε, να πάει να τις μοιραστεί με τον άλλον παντογνώστη, τον Λουίς Ενρίκε, σε κάποιο ψαροχώρι της Πορτογαλίας, αραχτοί και light, στο θολωμένο τους μυαλό…