Γράφει ο Επόπτης Γραμμών
Ούτε λίγο ούτε πολύ είδαμε εχθές μια Αγγλία, η οποία σαφώς δεινοπάθησε να περάσει τους Δανούς. Δεινοπάθησε επί της ουσίας να αποκλείσει την πιο σοβαρή ομάδα για εφέτος που βρήκε μπροστά της. Μια ομάδα με αρχή, μέση και τέλος, η οποία βρήκε τον εαυτό στην τρίτη αγωνιστική των ομίλων, μετά το σοκ του πρώτου αγώνα με τη φρικτή περιπέτεια υγείας του καλύτερού της παίκτη που συγκλόνισε και τον κόσμο ολόκληρο, Κρίστιαν Έρικσεν.
Προσωπικά, θα την ήθελα στον τελικό και θα την ήθελα νικήτρια, ώστε ο Έρικσεν να σηκώσει το τρόπαιο και να το ευχαριστηθεί όλη η υφήλιος.
Αλλά η πίεση για να δούμε τους Άγγλους τελικό, στέρησε από τους Δανούς την κεκτημένη τους ευκαιρία να κάνουν την υπέρβαση. Το αμφιλεγόμενο πέναλτι στην παράταση, «τσάκισε» επί της ουσίας τα νεύρα των Δανών, οι οποίοι φυσικά δεν θα μπορούσαν να επανέλθουν μετά από αυτό.
Όμως η κατάσταση δεν θα είναι ίδια στον τελικό.
Η Ιταλία, μετά τον αποκλεισμό μιας ομάδας που ναι μεν δεν είχε προπονητή αλλά είχε πολύ ισχυρές μονάδες (Ισπανία), με την ψυχολογία στο ζενίθ, έχοντας μόνο νίκες στο Euro και μάλιστα με θηρία (Βέλγιο-Ισπανία), πάει στον τελικό με όλα τα εφόδια για να «τελειώσει» τους Άγγλους μια ώρα αρχύτερα.
Και εξηγούμαι.
Ξέρουμε πολύ καλά την πελατειακή σχέση Ισπανίας – Ιταλίας. Είναι πολύ άσχημο να χάνεις 4-0 σε τελικό Euro. Και γενικά είναι πολύ άσχημο να έχεις ως κακό σου δαίμονα την Ισπανία και να έχεις μοναδικό σύμμαχο την απραγία του Ενρίκε για να πας τελικό μερικά χρόνια αργότερα. Δεν υπάρχει κανείς που να είδε το Ιταλία – Ισπανία, νορμάλ άνθρωπος με τα μυαλά του στη θέση τους και να μην είδε ότι οι Ιταλοί σε αυτό το παιγνίδι ήταν απλοί παρατηρητές. Η μπάλα ήταν μονίμως σε ισπανικά πόδια. Το καλό όμως εδώ είναι ότι η Ιταλία έχει το σθένος να «καθαρίζει τη μπουγάδα» εκεί που χρειάζεται.
Χρειάστηκε στο γκολ του Κιέζα, χρειάστηκε και στα πέναλτι. Και τα κατάφερε.
Η φετινή Ιταλία, έχει μέταλλο. Δεν είναι το γνωστό κατενάτσιο που βαριέσαι και που σου δίνει αποτέλεσμα όποτε ευνοείσαι. Τα περισσότερα παιγνίδια τα πήρε με τον τσαμπουκά και με καλό ποδόσφαιρο. Έχει όμως ένα ακόμη χαρακτηριστικό που κατ’ εμέ θα κρίνει και όλο τον τελικό.
Την ιταλική άμυνα.
Και δεν εννοώ μόνο το δίδυμο Μπονούτσι – Κιελίνι, αλλά και τον τρόπο του ιταλικού αμύνεσθαι.
Αν προσέξατε στον ημιτελικό, όταν ξεκίνησε το ματς, ο Τόρες από αριστερά έκανε τον Ντι Λορέντσο ό,τι ήθελε για περίπου 20 λεπτά. Κάπου εκεί, ο Ντι Λορέντσο θυμήθηκε ότι είναι Ιταλός, ή του το θύμισε ο Μαντσίνι τέλος πάντων, τον άρχισε στις ιδιόμορφες, ύπουλες, ιταλικές κλωτσιές και από εκείνο το σημείο και μετά, ο Τόρες εξαφανίστηκε από το γήπεδο.
Ο Τόρες. Που έχει ακόμα να δείξει πράγματα και θα βάλει και τα πόδια του στη φωτιά.
Για σκεφτείτε στη θέση του τον Στέρλινγκ…
Γιατί εκεί θα παίξει στον τελικό. Ο Στέρλινγκ θα πέσει πάνω στον Ντι Λορέντσο. Αν τα παράτησε ο Φεράν, ο Στέρλινγκ τι θα κάνει, τον ήρωα;
#NOT
Αν τώρα η Ιταλία εξαφανίσει τον Στέρλινγκ και τον Γκρίλις με τον ίδιο τρόπο, που να είστε σίγουροι αυτό θα γίνει, τότε θα αναγκαστεί ο Κέιν να κάνει αυτό που έκανε εχθές. Να βγαίνει δηλαδή από την περιοχή για να μοιράσει παιγνίδι. Όμως τώρα, δεν έχει Κιέρ (χωρίς παρεξήγηση, τον αγαπώ) αλλά Μπονούτσι – Κιελίνι. Και αυτοί δεν θα τον ακολουθήσουν πουθενά, θα αφήσουν το Βεράτι γι’ αυτά. Τη στιγμή που θα βγει ο Κέιν από την περιοχή για να μοιράσει παιγνίδι, ποιος θα μπει στη θέση του; Μην ταλαιπωρήστε, όποιος μικρόσωμος κι αν μπει, θα εξαφανιστεί όπως ο Ντάνι Όλμο στον ημιτελικό.
Και φαύλος κύκλος.
Αυτά έχει η ιταλική άμυνα διαχρονικά. Και όταν έχεις 2 συγκεκριμένους τρόπους να απειλείς, δεν μπορείς να την κερδίσεις. Γιατί θα τους εξαφανίσει και τους 2.
Τώρα αν βρει κι άλλη ποικιλία παιγνιδιού η Αγγλία μέχρι το Σάββατο που είναι ο τελικός, δεν το ξέρω, και δεν το βλέπω κιόλας να σας πω την αλήθεια.
Οπότε συνοψίζοντας…
It’s coming… to Rome!