Ακόμη και για μια χώρα 50 εκατομμυρίων θα ήταν υπερβολή η επιλογή των γραφείων διανομής να βγάλουν έντεκα νέες ταινίες αυτή την εβδομάδα, καθώς ήδη έχουν συσσωρευθεί πολλές ταινίες αυτό τον μήνα και ταυτόχρονα έχει ξεκινήσει και το Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου.
Παρά την καταιγίδα από πρεμιέρες, διακρίνεται ένα πραγματικό κινηματογραφικό διαμάντι από τη Βολιβία, το «Utama, Το Σπίτι μας», ενώ ενδιαφέρον έχουν και η ρομαντική κομεντί «Ο Άντρας των Ονείρων μου» και το ιρανικό δράμα «Η Λέιλα και τα Αδέρφια της». Το νεανικό κοινό αναμένεται να τραβήξει η τέταρτη συνέχεια της βίαιης περιπέτειας «John Wick: Κεφάλαιο 4» με τον Κιάνου Ριβς, ενώ σε επανέκδοση προβάλλεται και η διάσημη αιρετική ταινία του Πιέρ Πάολο Παζολίνι «Salo, 120 Μέρες στα Σόδομα».
Ο Άντρας των Ονείρων μου
(“Ι’m Your Man”) Ρομαντική κομεντί, γερμανικής παραγωγής του 2021, σε σκηνοθεσία Μαρία Σρέιντερ, με τους Μάρεν Έγκερτ, Νταν Στίβενς, Σάντρα Χίλερ, Βόλφγκανγκ Χουμπς κα.
Πρωτότυπη φουτουριστική ρομαντική δραμεντί, άξιο δείγμα ενός σκεπτόμενου σινεμά, χωρίς να βαραίνει το θέμα της, να μπαίνει σε τεχνολογικές ατραπούς ή να χρειάζεσαι ψυχαναλυτή για να σου εξηγήσει το τι βλέπεις.
Η Μαρία Σρέιντερ, έχοντας μπροστά της ένα καλογραμμένο σενάριο, που σε κάνει να γελάσεις και να συγκινηθείς και βεβαίως να σκεφτείς, θα κάνει ένα διαφορετικό είδος επιστημονικής φαντασίας που, αντιθέτως με τα συνηθισμένα, θα εξερευνήσει τα μυστικά της καρδιάς, αναδεικνύοντας τα συναισθήματα, τις αγωνίες και τα υπαρξιακά προβλήματα, με ανάλαφρο τρόπο, χωρίς βαθυστόχαστες αναλύσεις, αλλά μιλώντας απλά, για έναν κόσμο που έχει χαλάσει.
Μια επιστήμονας, με σκοπό να χρηματοδοτήσει τις έρευνές της, θα πρέπει να ζήσει τρεις εβδομάδες με ένα ανθρωποειδές ρομπότ, το οποίο έχει φτιαχτεί για να ικανοποιεί κάθε της ανάγκη, να είναι ο ιδανικός σύντροφος. Στο τέλος του πειράματος η Άλμα θα πρέπει να κάνει μια αναφορά για το πως κρίνει το ρομπότ και αν η διάθεσή του στην αγορά θα έχει θετική επίδραση στο κοινωνικό σύνολο.
Η Σρέιντερ, από την αρχή μας βάζει στο κλίμα της ταινίας της, καθώς στο πρώτο ραντεβού της Άλμα με το ρομπότ, η πρώτη τον δοκιμάζει και αυτό (με τη μορφή ενός συμπαθέστατου άντρα) ανταποκρίνεται άψογα. Είναι ό,τι θέλει μία συνηθισμένη μοναχική γυναίκα. Είναι έξυπνος, αστείος, διορατικός, γοητευτικός, εκτιμά τα ενδιαφέροντά της και γνωρίζει μέχρι και το αγαπημένο της ποίημα. Παρότι εκείνη παραμένει ψυχρή και δύσπιστη, το ρομπότ συνεχίζει να προσπαθεί για την ευτυχία της, να μαθαίνει από την Άλμα, να βελτιώνεται.
Το κλισέ για την υπέροχη γυναίκα ρομπότ αντιστρέφεται, όπως και η γενικευμένη πεποίθηση ότι η τεχνολογία και η επιστήμη μπορούν να θεραπεύσουν τα πάντα, ακόμη και τα θέματα καρδιάς. Ή ότι το πάτημα ενός κουμπιού μπορεί να φέρει την ευτυχία.
Όπως υποστηρίζει και στην αναφορά της η Άλμα, «η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από υποτιθέμενες βελτιώσεις των οποίων οι τρομερές συνέπειες γίνονται σαφείς μόνο δεκαετίες ή και αιώνες αργότερα… Είναι αναμενόμενο ότι όποιος ζει με ανθρωποειδή μακροπρόθεσμα θα γίνει ανίκανος να διατηρήσει την κανονική ανθρώπινη επαφή»
Το σχέδιο απορρίπτεται και η σκηνοθέτις λέει τα πράγματα με το όνομά τους και ταυτόχρονα διατηρεί την ευδιάθετη ατμόσφαιρα στην ταινία της, στην οποία συμβάλει και η καλή χημεία του πρωταγωνιστικού ζευγαριού, η Μάρεν Έγκερτ (Αργυρή Άρκτος Ερμηνείας στην Μπερλινάλε του 2021) και ο ανερχόμενος Άγγλος ηθοποιός Νταν Στίβενς.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Με σκοπό να χρηματοδοτήσει τις έρευνες της, μια επιστήμονας δέχεται την πρόταση να πάρει μέρος σε ένα απίστευτο πείραμα. Για τρεις εβδομάδες θα πρέπει να συγκατοικήσει με ένα ανθρωποειδές ρομπότ, τον Τομ, ο οποίος είναι σχεδιασμένος για να ικανοποιεί κάθε της ανάγκη.
Utama, Το Σπίτι μας
(“Utama”) Δραματική ταινία, βολιβιανής και διεθνούς συμπαραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία του Αλεχάντρο Λοάιζα Γκρίσι, με τους Χόσε Καλκίνα, Λουίσα Κουίσπε, Καντελάρια Κουίσπε κα.
Ένα χαμηλόφωνο λιτό δράμα, μια ωδή στην απλότητα της ζωής, την ίδια την πραγματική ζωή. Κινηματογραφικό διαμάντι από την άγνωστη παραγωγή της Βολιβίας και από τον σκηνοθέτη Αλεχάντρο Λουάιζα Γκρίσι, που κέρδισε με την «Utama» του το Βραβείο στο φεστιβάλ του Σάντανς.
Όμως, μικρή σημασία έχουν τα βραβεία, μπροστά στο μεγαλείο του κινηματογραφικού έργου του Γκρίσι, που αγγίζει την απλή καθημερινή ιστορία του, με ένα μαγικό άγγιγμα, κινηματογραφεί στα όρια του ντοκιμαντέρ, για να μιλήσει για τη ζωή των ιθαγενών στα βόρεια ορεινά της Βολιβίας. Για να μας αφυπνίσει πως σε λίγο «θα κουραστεί και ο χρόνος» με όσα κάνει η αναπτυγμένη ή αναπτυσσόμενη ανθρωπότητα, σε βάρος απλών φτωχών ανθρώπων. Εν προκειμένω των ιθαγενών αγροτών και κτηνοτρόφων που ζουν κάτω από τα άγρια βουνά της λατινοαμερικάνικης χώρας, δεν πειράζουν κανένα, η ζωή τους είναι ταυτισμένη με τη φύση.
Ο Γκρίσι, εστιάζει σε ένα γηραιό ζευγάρι Κέτσουα κτηνοτρόφων, που πλήττεται μαζί με τους λίγους εναπομείναντες χωρικούς, από μία μακρά ξηρασία η οποία απειλεί τον τρόπο της ζωής τους. Ο ερχομός του αγαπημένου εγγονού τους από την πόλη θα αναστατώσει τη ζωή τους, αλλά στο τέλος, θα σημαδέψει τον ίδιο η κληρονομιά που θα του αφήσει ο ετοιμοθάνατος παππούς του, ένα μικρό κουτάκι, με παλιές φωτογραφίες, κάτι παιδικά δόντια, τρεις φακές χρυσού και κάτι κουρελάκια….
Μια κληρονομιά που κρύβει τόση ανθρωπιά, τόση αγάπη και ευγένεια, αλλά και τη προσήλωση σε έναν τρόπο ζωής που μπορεί να ξαναζωντανέψει ακόμη και την ετοιμοθάνατη γη, που πλήττεται βάναυσα από την «περιβόητη» ανάπτυξη, από μεγαλόπνοα σχέδια πλουτισμού.
Συνταρακτικό φιλμ, που δεν κρύβει κάποιο μυστήριο ή εκπλήξεις, δραματικές εξάρσεις ή σκηνοθετικά ευρήματα, ακολουθώντας ταπεινά τη ζωή αυτών των ηρωικών και στωικών ανθρώπων. Και ταυτόχρονα με εικόνες που μαγνητίζουν και έχουμε ανάγκη για να θυμηθούμε τις ρίζες και τον προορισμό μας, την υπέροχη φωτογραφία να αναδεικνύει το φυσικό περιβάλλον, το σπίτι αυτών των ανθρώπων που δεν το εγκαταλείπουν, για να μη χαθεί ο τόπος τους, οι μνήμες τους, για να μη χάσουν την ανθρώπινη υπόστασή τους.
Συγκινητικές και οι ερμηνείες των ερασιτεχνών ηθοποιών, που με ένα βλέμμα τους, μία κίνησή τους δείχνουν τη γνήσια αγάπη τους για τον συνάνθρωπό τους, τον τόπο τους.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Στα ορεινά της Βολιβίας, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι Κέτσουα έχει για χρόνια την ίδια καθημερινή ρουτίνα. Όταν μια ασυνήθιστα μακρά ξηρασία απειλεί συνολικά τον τρόπο ζωής τους, ο Βιργίνιο και η Σίσα αντιμετωπίζουν το δίλημμα να αντισταθούν ή να ηττηθούν από το πέρασμα του χρόνου. Με την άφιξη του εγγονού τους, Κλέβερ, οι τρεις τους θα αντιμετωπίσουν – ο καθένας με το δικό του τρόπο – το περιβάλλον και το ίδιο το νόημα της ζωής.
Η Λέιλα και τα Αδέρφια της
(“Baradaran -e Leila”) Δραματική ταινία, ιρανικής παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Σαΐντ Ρουστάγι, με τους Ταρανέ Αλιντουστί, Σαΐντ Πουρσαμίμι, Ναβίντ Μοχαμαντζάντεχ, Πεϊμάν Μοααντί κα.
Η ιρανική σχολή δεν έχει μόνο ένα λαμπρό παρόν αλλά και ένα ακόμη πιο υποσχόμενο μέλλον, διαθέτοντας ένα φυτώριο σκηνοθετών, απ’ το οποίο ξεχωρίζει ο 38χρονος Σαΐντ Ρουστάγι («Life and a Day», «6.5 Εκτός Ελέγχου»). Ένας σκηνοθέτης, που με την τρίτη του, αυτή, ταινία, αποδεικνύει το ταλέντο του και κυρίως την πίστη του στην ανθρωπιά και τη δύναμη των γυναικών.
Ένα αξιολάτρευτο φιλμ, που κέρδισε το βραβείο FIPRESCI στο τελευταίο φεστιβάλ των Καννών, μία γεμάτη ζωντάνια οικογενειακή πινακοθήκη, που μπαινοβγαίνει από την τραγωδία στο γκροτέσκο, που ζει μέσα στα πάθη και στη μικροπρέπεια, αδυνατεί να κατανοήσει τη μιζέρια της.
Η Λεϊλά, μία σαραντάχρονη γυναίκα που σε όλη τη ζωή της φροντίζει τους γονείς και τα ανεπρόκοπα αδέλφια της, καταστρώνει ένα σχέδιο για να σώσει την οικογένειά της από την οικονομική ασφυξία, μέχρι που θα ανακαλύψει ότι ο πατέρας της κρύβει ένα θησαυρό, κάτι που θα προκαλέσει το χάος στην ήδη δυσαρμονική οικογένεια.
Το φίλμ, μπορεί να μιλά για μία μέση οικογένεια του Ιράν και τη μεσαία τάξη, που αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια, αλλά σύντομα άρχισε η κατάρρευσή της με τον πλούτο να συγκεντρώνεται στους λίγους, αλλά μάλλον απευθύνεται σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Μια τραγωδία, για τα βάσανα των ηρώων του, που προκύπτουν από πραγματικές αιτίες, ανθρώπινες ιστορίες και παιχνίδια της εξουσίας. Τα τέσσερα αδέλφια αντιπροσωπεύουν τις πτυχές μίας ανδροκρατούμενης κοινωνίας, ένα κομμάτι του συστήματος, μία αλυσίδα που δεν οδηγεί πουθενά, παρά μόνο στα δεσμά της κοινωνίας. Υπάρχει, όμως και η γυναικεία σοφία, αυτή η δύναμη που μπορεί να σπάσει αυτή την αλυσίδα, να δώσει πνοή, να ενώσει τις κατακερματισμένες κοινωνίες.
Μία ταινία, με εξαιρετικούς ρυθμούς – αν και ο νεανικός ενθουσιασμός του σκηνοθέτη ορισμένες φορές τον κάνουν ανοικονόμητο, σκηνοθετημένη με φινέτσα και δίνοντας τον απαραίτητο χώρο στους ηθοποιούς (με πρώτη αυτή την χαρισματική Ταρανέ Αλιντουστί να κλέβει την καρδιά μας) να αναπτύξουν τους θαυμαστούς χαρακτήρες.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Στα 40 της, η Λέιλα έχει περάσει όλη της τη ζωή φροντίζοντας τους γονείς και τα τέσσερα αδέλφια της. Ενώ έχουν απεγνωσμένη ανάγκη από οικονομική υποστήριξη, η Λέιλα καταστρώνει ένα σχέδιο για να σώσει την οικογένεια από τη φτώχεια, για ν’ ανακαλύψει όμως ότι ο πατέρας τους κρύβει έναν οικογενειακό θησαυρό. Αυτή η αποκάλυψη θα φέρει χάος στην ήδη εύθραυστη δυναμική της οικογένειας και οι πράξεις κάθε μέλους θα τους οδηγήσουν πιο κοντά στην καταστροφή.
John Wick: Κεφάλαιο 4
(“John Wick: Chapter 4”) Περιπέτεια, αμερικάνικης παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Τσαντ Σταχέλσκι, με τους Κιάνου Ριβς, Ίαν Μακ Σέιν, Ντόνι Γιεν, Σκοτ Άτκινς, Μπιλ Σκάρσγκαρντ, Κλάνσι Μπράουν, Λόρενς Φίσμπερν, Μάρκο Ζαρόρ, Λανς Ρέντιγκ κα.
Να που φτάσαμε στο τέταρτο φιλμ του πετυχημένου φραντσάιζ, που απέκτησε εδώ και μια δεκαετία περισσότερους φανατικούς θαυμαστές και απ’ όσους έχει ξεκάνει ο Τζον Γουίκ ή καλύτερα Κιάνου Ριβς, ο οποίος, μαζί με την καριέρα του, κατάφερε να ανανεώσει και τις παρεξηγημένες – ίσως και όχι αδικαιολόγητα – ταινίες δράσης, πολεμικών τεχνών, βίας και αίματος.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να παραμιλούν από ενθουσιασμό, με το τελευταίο κεφάλαιο των περιπετειών του Τζον Γουίκ, αλλά το πιθανότερο αυτό γίνεται από την ένδεια που παρατηρείται στο συγκεκριμένο είδος και γενικότερα από την αμερικάνικη παραγωγή, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τα Όσκαρ που κέρδισε πριν λίγες ημέρες η απλώς ενδιαφέρουσα ή σωστότερα περίεργη ταινία «Τα Πάντα Όλα».
Ωστόσο, πρέπει να παραδεχθούμε ότι το «John Wick: Κεφάλαιο 4» παραμένει πιστό και συνεπές σε αυτό που ξεκίνησε πριν έντεκα χρόνια, δηλαδή μία αυθεντική κινηματογραφική διασκέδαση, με δυνατές δόσεις ξέφρενης βίας, πελάγη αίματος, ελκυστικές, στυλιζαρισμένες σκηνές μαχών, έναν γοητευτικό ήρωα, σκοτεινό και συνάμα ρομαντικό. Ένα φιλμ που ανάμεσα στις χορογραφημένες μπουνοκλωτσιές, χαρίζει και στιγμές αυτοσαρκασμού, ενός «βρόμικου» χιούμορ, που τις περισσότερες φορές βρίσκει στόχο. Εντάξει, κάποιοι θα πουν και για τις σεναριακές ακροβασίες, ορισμένους χάρτινους χαρακτήρες ίσως και για πολλά άλλα. Ποιος νοιάζεται όμως, όταν η διασκέδαση και η αδρεναλίνη φτάνει στα ύψη;
Το στόρι ξεκινά από τη Νέα Υόρκη, για να απλωθεί στην Οσάκα, το Παρίσι και το Βερολίνο, τρεις πόλεις που παίζουν σημαντικό ρόλο στην προσπάθεια του Γουίκ να εκδικηθεί την Υψηλή Τράπεζα και ταυτόχρονα να εξασφαλίσει την ελευθερία του. Όσο η ιστορία προχωρά, τόσο περισσότερα μαθαίνουμε για το παρελθόν του Γουίκ, χωρίς όμως να καταλαβαίνουμε τα πάντα γι’ αυτόν. Άλλωστε προέχει το ξεκαθάρισμα με την Υψηλή Τράπεζα και με έναν εγκληματία με αγγελικό πρόσωπο.
Περιπέτεια εκδίκησης και απελευθέρωσης, που έχει για μια ακόμη φορά τη χάρη της, τα ζητούμενα να είναι πάντα εκεί και τα στάνταρ μίας απενοχοποιημένης διασκέδασης κοντά τριών ωρών (μάλλον υπερβολικής διάρκειας), αν και ορισμένες φορές φαίνεται να σκοντάφτει σε κάποιες λακκούβες σοβαροφάνειας, χωρίς όμως ιδιαίτερα προβλήματα. Η δράση, που ξεκινά σχεδόν άμεσα και φτάνει μέχρι το εντυπωσιακό φινάλε, η συμμετοχή δεύτερων χαρακτήρων, που εμπλουτίζουν το βίαιο μοτίβο και δίνουν ανάσα στον Κιάνου Ριβς, ο οποίος φαίνεται ιδανικός για τις ταινίες του είδους, καθώς μπορεί να μην πολυξέρει να «παίζει», αλλά γνωρίζει να ποζάρει στον φακό και να καλύπτει τις απαιτήσεις του σκηνοθέτη Τσαντ Σταχέλσκι, ενός πρώην κασκαντέρ, που βρήκε τον προορισμό του και μαζί το χρυσό δισκοπότηρο της βίαιης περιπέτειας.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο John βρίσκει τον τρόπο να νικήσει την Υψηλή Τράπεζα. Πριν όμως κερδίσει την ελευθερία του, ο Wick πρέπει να αντιμετωπίσει έναν εχθρό με πανίσχυρες συμμαχίες σε όλη την υφήλιο και δυνάμεις που θα μετατρέψουν παλιούς φίλους σε εχθρούς.
Μια Απροσδόκητη Σχέση
(“A Good Person”) Δραματική ταινία, αμερικάνικης και καναδικής παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Ζακ Μπραφ, με τους Μόργκαν Φρίμαν, Φλόρενς Πιου, Σελέστ Ο’Κόνορ, Μόλι Σάνον κα.
Καλοβαλμένο κοινωνικό δράμα, για την απώλεια, τη συγχώρεση, τη φιλία και την ελπίδα, γυρισμένη με εγκαρδιότητα από τον ηθοποιό και σκηνοθέτη των συμπαθέστατων ταινιών «Garden State» και «Εκδίκηση με Στιλ» Ζακ Μπραφ.
Ταινία χαρακτήρων και συναισθημάτων, που θα βασιστεί πάνω στην υποκριτική δεινότητα του Μόργκαν Φρίμαν και την ανερχόμενη Φλόρενς Πιου, στο καλογραμμένο όσο και συμβατικό σενάριο, τη στρωτή αφήγηση.
Το στόρι εστιάζει σε μία νεαρή κοπέλα, την Άλισον, η ζωή της οποίας πάει πρίμα, με έναν υπέροχο αρραβωνιαστικό, μια στρωμένη καριέρα, υποστηρικτική οικογένεια και πολλούς και καλούς φίλους. Μέχρι που η ζωή της θα καταρρεύσει από ένα ασύλληπτο τραγικό δυστύχημα, απ’ την οποία θα βγει ζωντανή, αλλά με τη ζωή της να έχει καταρρεύσει. Ωστόσο, η απρόσμενη φιλία με τον επίδοξο πεθερό της θα της δώσει την ευκαιρία να ξανασταθεί στα πόδια της.
Καλοζυγισμένη ταινία, που συνδυάζει την ανθρώπινη τραγωδία με την ελπίδα, την ανάγκη της ανθρώπινης επαφής, των καλών αισθημάτων, που επιζητά τη συγκίνηση και την παίρνει, παρά τη συμβατική προσέγγιση του Μπραφ, ο οποίος δεν αποφεύγει τα κλισέ των δραμεντί, αλλά τουλάχιστον τα χρησιμοποιεί με μέτρο.
Ο ρόλος του χαροκαμένου και καλόκαρδου πεθερού ταιριάζει γάντι στον Φρίμαν, ενώ η Φλόρενς Πιου παραδίδει τον καλύτερο ίσως ρόλο της, ενώ δίπλα τους στέκονται εξαιρετικά οι δεύτεροι ρόλοι.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο πόνος της απώλειας φέρνει κοντά τον Ντάνιελ και τη νεαρή Άλισον, επιζήσασα μιας ασύλληπτης τραγωδίας που στέρησε τη ζωή της κόρης του Ντάνιελ. Όσο ο Ντάνιελ μεγαλώνει την έφηβη εγγονή του και η Άλισον αναζητά την εξιλέωση, ανακαλύπτουν πως η φιλία, η συγχώρεση και η ελπίδα μπορούν να βρεθούν στα πιο αναπάντεχα μέρη.
Φαντάσματα της Επανάστασης
Ιστορική κωμική σάτιρα, ελληνικής παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Θάνου Αναστόπουλου, με τους Γιώργο Χωραφά, Πηνελόπη Τσιλίκα, Πάολο Ρόσι, Αινεία Τσαμάτη, Νίκο Γεωργάκη, Θεοδώρα Τζήμου κα.
Η ιδέα μπορεί να είναι αρκούντως ενδιαφέρουσα, για την ταινία του Θάνου Αναστόπουλου, αλλά η καλοδεχούμενη σαρκαστική οπτική του, δεν βρίσκει πάντα τον στόχο, ενώ η σάτιρα και η κωμωδία, σε συνδυασμό με το δράμα της ιστορίας και το ψευδοντοκιμαντέρ αποδεικνύονται μία ιδιαιτέρως παρακινδυνευμένη επιλογή. Τόσο, που σχεδόν χάνεται η ουσία πίσω από φιλοσοφικά τσιτάτα ή κάποια ιστορικά παράδοξα, όπως είναι η επίδραση του ελληνικού διαφωτισμού στο ρωμαίικο.
Ένας Έλληνας σκηνοθέτης, που βρίσκεται στην Τεργέστη, για ένα ντοκιμαντέρ που αφορά τον Ρήγα Φεραίο, στη διάρκεια μίας επίσκεψής του στο ελληνορθόδοξο νεκροταφείο, θα ξυπνήσει τέσσερα φαντάσματα του 18ου αιώνα, που αποφασίζουν να τον ακολουθήσουν στην πόλη.
Πρόκειται για έναν μεθυσμένο αχθοφόρο που, όσες επαναστάσεις και αν βίωσε, παραμένει ένας φτωχός λιμενεργάτης και παρατηρητής των γεγονότων, ένα νεαρό μούτσο, μια δυναμική ανεξάρτητη γυναίκα, την Ελευθερία, που έχασε τον αγαπημένο της στην πολιορκία του Μεσολογγίου και τον πλούσιο έμπορο Δημήτριο Καρυτσιώτη, που όντως μεγαλούργησε τον 18ο αιώνα στην Τεργέστη.
Ο Αναστόπουλος, που ζει εδώ και 15 χρόνια στην Τεργέστη, θέλοντας να διηγηθεί αντισυμβατικά την ιστορία, με ειρωνική διάθεση, θα σαρκάσει τα κακώς κείμενα της Ιστορίας, για όλα αυτά που μας πλήγωσαν. Πέρα από τους ονειροπόλους υπήρχαν και οι συμφεροντολόγοι, οι αφέντες, οι προδότες, οι διαψεύσεις, οι διχόνοιες. Και μπορεί να «θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία», αλλά και ο κινηματογράφος θέλει περισσότερα από μια καλή ιδέα για να μην χαθεί η ουσία. Για να μην εξελιχθούν οι χαρακτήρες σε καρικατούρες, τα γεγονότα σε παράξενα σκετς, ειδικά όταν η προβολή τους μας πάει στο σήμερα.
Κάποιες έξυπνες ιδέες του σκηνοθέτη, η ανάπλαση της Τεργέστης του 18ου αιώνα, όπου άνθισε η μεγάλη ελληνική παροικία, από Ρωμιούς που διέφυγαν από την Ελλάδα και στη συνέχεια στήριξαν τις προσπάθειες για ελευθερία και το συμπαθητικό παιχνίδι της πραγματικότητας με τη φαντασία του παρελθόντος με το παρόν, έχουν το ενδιαφέρον τους. Όμως, κάπου εκεί, χάνεται και η ισορροπία, το αντισυμβατικό μοντέλο αφήγησης ξεφεύγει προς το γκροτέσκο, με τους διαλόγους να είναι «μια ζέστη -μια κρύο» και οι ηθοποιοί να κάνουν ό,τι μπορούν, αλλά να μένουν πολλές φορές ξεκρέμαστοι.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ένας Έλληνας σκηνοθέτης βρίσκεται στην Τεργέστη, κινηματογραφώντας ένα ντοκιμαντέρ που ακολουθεί τα βήματα του Ρήγα Φεραίου στην Ευρώπη του Διαφωτισμού. Στη διάρκεια μιας επίσκεψης του στο ελληνορθόδοξο νεκροταφείο, μια ομάδα φαντασμάτων του 18ου αιώνα αποφασίζει να τον ακολουθήσει στην πόλη.
Στο Τέλος Ξυρίζουν τον Γαμπρό
Κωμωδία, ελληνικής παραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Στράτου Μαρκίδη, με τους Γιάννη Τσιμιτσέλη, Ελένη Καστάνη, Λευτέρη Ελευθερίου, Κατερίνα Στικούδη, Ναταλία Δραγούμη, Κατερίνα Τσαβάλου, Τάσο Παλαντζίδη, Θεοφανία Παπαθωμά, Δημήτρη Μαυρόπουλο κα.
Η λαϊκή κωμωδία γνώρισε δόξες σε Ευρώπη και Ελλάδα, κατά το παρελθόν. Ακόμη και η φάρσα, είχε τις καλές τις στιγμές, έδωσε πολύ γέλιο, αξιοποιώντας χαρισματικούς κωμικούς. Τα τελευταία σχεδόν τριάντα χρόνια, με την έλευση και της ιδιωτικής τηλεόρασης, κάποιοι επιμένουν να θεωρούν λαϊκή φαρσοκωμωδία, τη μεταφορά τηλεοπτικών σειρών στον κινηματογράφο, ακολουθώντας φτηνές συνταγές, κακογραμμένα σενάρια, τη συμμετοχή τηλεοπτικών περαστικών «αστέρων». Ταινίες, που κάνουν πολλές βιντεοταινίες της δεκαετίας του ’80 να μοιάζουν αξιοπρεπείς.
Εδώ, ο Στράτος Μαρκίδης («Λάρισα Εμπιστευτικόν», «I Love Καρδίτσα»), για μια ακόμη φορά, επιμένει στις γνώριμες συνταγές – προσθέστε και το απαραίτητο ελληνικό καλοκαιράκι σε ένα νησί, με τις παραλίες και τα αποκαλυπτικά μαγιό, διάφορες εκκεντρικές χαριτωμένες ατραξιόν και μία εξωφρενική ιστορία και έτοιμο το πακετάκι, να καλύπτει δεκάδες κινηματογραφικές αίθουσες.
Αν και μικρή σημασία έχει το στόρι της ταινίας, οι σεναριογράφοι σκέφτηκαν ότι θα γελάσει ο κόσμος με τον επικείμενο γάμο μίας ώριμης γυναίκας με έναν νεαρό από την Γεωργία (ο Τσιμιτσέλης), σε ένα χωριό της Κω και την ταραχή που θα προκαλέσει στους εκκεντρικούς συγχωριανούς.
Η τηλεοπτική αισθητική, το αναμάσημα όλων των κλισέ της κακής ελληνικής νοοτροπίας, σε μορφή ανεκδοτολογίας και οι νάιλον χαρακτήρες να κυριαρχούν, σε μία χοντροκομμένη φάρσα με σεξιστική διάθεση.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Η απόφαση της Πόπης να παντρευτεί έναν νεότερο άντρα Γεωργιανής καταγωγής αναστατώνει την μικρή κοινωνία ενός χωριού στην Κω. Τα παιδιά της, η αδερφή της και οι εκκεντρικοί συγχωριανοί δεν θα κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια, βάζοντας σκοπό να αποτρέψουν τον γάμο, ακόμα κι αν χρειαστεί να φτάσουν στα άκρα.
Ακόμη προβάλλονται οι ταινίες:
Τα Αβγά και τα Πασχάλια
(“Die Häschenschule – Der große Eierklau”) Κουνελοπεριπέτειες, γερμανικής παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία της Ούτε φον Μούνχαου – Πολ. Παιδικό animation που απευθύνεται κυρίως σε νηπιακό κοινό. Ένας πονηρός κούνελος συνωμοτεί με τις αλεπούδες για να καταστρέψει όλα τα πασχαλινά αβγά και να εξαλείψει το Πάσχα διά παντός, ενώ δυο αγαθά κουνέλια θα προσπαθήσουν να σώσουν τα αβγά και τα Πασχάλια. Όπως γίνεται ευκόλως αντιληπτό είναι το πρώτο φιλμ που βάζει σε πασχαλινή διάθεση το παιδικό κοινό. Η ταινία προβάλλεται μεταγλωττισμένο στα ελληνικά, με τις φωνές των Κωνσταντίνου Ρεπάνη, Βασιλικής Σούτη κα.
Οι Ξεχασμένοι
(“Los Olvidados”) Ταινία τρόμου από την Αργεντινή (παραγωγής… 2017) που μπορεί να έχει την πλάκα της, περισσότερο ενδιαφέρον από πολλές «αμερικανιές» του είδους, αλλά και αρκετές ανατριχιαστικές εικόνες σαδιστικής φρίκης. Το στόρι θέλει ένα γκρουπ νεαρών, που θέλει να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για ένα τουριστικό θέρετρο, που χάθηκε κάτω από τεράστιες ποσότητες νερού, όταν έσπασε ένα φράγμα, να συναντά στα ερείπια τους χειρότερους εφιάλτες του. B-movie τρόμου, που απευθύνεται στους φανατικούς και στους συλλέκτες του κινηματογραφικού τρόμου.
Broken Circle
Ελληνική δραματική ταινία – αχαλίνωτης – επιστημονικής φαντασίας, που γύρισε το 2022 ο Δημήτρης Κατής, ο οποίος είναι υπεύθυνος και για το σενάριο, το μοντάζ, τη μουσική και την παραγωγή. Στην Αρχαία Ελλάδα, την εποχή του Αγαμέμνονα, Οδυσσέα και Αχιλλέα, λίγο πριν τον Τρωικό πόλεμο, τα γεγονότα ανατρέπονται και η σειρά των πραγμάτων αλλάζει τροπή. Δύο νέοι σε ένα ερωτικό παιχνίδι αγάπης παγιδευμένοι στη ρωγμή του χρόνου… Με τους Χρήστο Γλυκό, Χρήστο Αμβράζη, Βάγια Κωφού, Νεκτάριο Παπαλεξίου, Δημήτρη Μαζιώτη κα.
Salo, 120 Μέρες στα Σόδομα
(“SALO, le 120 giornate di Sodoma”) Το πλέον προκλητικό και αμφιλεγόμενο φιλμ του Πιέρ Πάολο Παζολίνι, που γύρισε το 1975, λίγο πριν τον δολοφονήσουν, σε επανέκδοση με ψηφιακά αποκατεστημένη κόπια. Το αιρετικό φιλμ του Παζολίνι, αποτελεί ελεύθερη διασκευή του ομώνυμου βιβλίου του μαρκήσιου ντε Σαντ, η δράση του οποίου μεταφέρθηκε στη δημοκρατία του Σαλό, τις τελευταίες ημέρες της φασιστικής Ιταλίας. Σκηνές απίστευτης ωμότητας, για την εποχή, που σοκάρουν ακόμη και σήμερα, συνθέτουν την αντίληψη του Παζολίνι για την Κόλαση, σε μια ταινία που θα αποτελούσε μέρος μιας νέας τριλογίας. Η ταινία γίνεται ακόμη πιο επίκαιρη σήμερα, καθώς πριν από λίγο καιρό η υπόθεση της δολοφονίας του σπουδαίου σκηνοθέτη φαίνεται να ανοίγει και πάλι, με δεδομένο ότι προέκυψαν νέα στοιχεία, που αμφισβητούν την έκβαση της πρώτης δίκης.
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ