Η άνοδος της “τεχνολογίας της θλίψης”: Η τεχνητή νοημοσύνη χρησιμοποιείται για να αναστήσει τους ανθρώπους που αγαπάτε

Το 2016, ο Τζέιμς Βλάχος ανακάλυψε ότι ο πατέρας του πέθαινε από καρκίνο του πνεύμονα σε τελικό στάδιο.

Γνωρίζοντας με πόνο ότι ο χρόνος που είχαν μαζί, τελείωνε, ο Βλάχος έσπευσε να συγκεντρώσει αναμνήσεις όσο μπορούσε ακόμα, καταγράφοντας την ιστορία της ζωής του πατέρα του- από τις παιδικές αναμνήσεις μέχρι τις αγαπημένες του ατάκες, τα τραγούδια και τα αστεία του.

Αφού απομαγνητοφωνήθηκαν, οι ηχογραφήσεις αυτές γέμισαν 200 σελίδες σε μονό διάστημα.

“Ήταν μια σπουδαία, αλλά αδρανής πηγή και επιθυμούσα κάτι διαδραστικό. Έτσι πέρασα σχεδόν ένα χρόνο προγραμματίζοντας ένα αντίγραφο chatbot του πατέρα μου: το ‘Dadbot'”, δήλωσε ο Βλάχος.

Αυτό το “Dadbot” ήταν σε θέση να αναβιώνει τις ιστορίες του πατέρα του μέσω μηνυμάτων κειμένου, ήχου, εικόνων και βίντεο, δημιουργώντας μια διαδραστική εμπειρία που μιμείται τις μοναδικές πτυχές ενός ατόμου- του πατέρα του Βλάχου.

Παρόλο που αυτή η τεχνητή εκδοχή δεν θα μπορούσε ποτέ να αντικαταστήσει τον πραγματικό πατέρα του Βλάχου, του έδωσε κάποια παρηγοριά – και έναν τρόπο να τον θυμάται πιο έντονα με τη μορφή μιας μεταθανάτιας ζωής τεχνητής νοημοσύνης.

Αυτό ενέπνευσε επίσης τον Vlahos να ιδρύσει την HereAfter AI, μια εταιρεία με έδρα τις ΗΠΑ που επιτρέπει στους ανθρώπους να ανεβάζουν τις αναμνήσεις τους, οι οποίες στη συνέχεια μετατρέπονται σε ένα “άβαταρ της ιστορίας της ζωής” με το οποίο μπορούν να επικοινωνούν οι φίλοι και η οικογένεια.

 

HereAfter AI
CEO and Co-founder of HereAfter AI, James VlahosHereAfter AI

Ψηφιακή αθανασία

Η απώλεια είναι μια από τις πιο δύσκολες ανθρώπινες εμπειρίες και η αντιμετώπισή της έχει γίνει πιο περίπλοκη στην ψηφιακή εποχή της διατήρησης- θραύσματα ανθρώπων αποκρυσταλλώνονται για πάντα σε συνομιλίες στο Whatsapp, εικόνες στο Instagram, τελευταία tweets και στη λειτουργία αναμνήσεων του Facebook.

Για ορισμένους, το να μπορούν να επισκέπτονται εκ νέου τα διαδικτυακά αρχεία εκείνων που έχασαν είναι παρήγορο.

Το 2021, μια συγγραφέας ονόματι Sherri Turner έγινε viral αφού έγραψε στο Twitter ότι είδε το σπίτι της μητέρας της στο Google Maps Street View, γυρνώντας το χρόνο πίσω στο 2009: “Υπάρχει ένα φως αναμμένο στην κρεβατοκάμαρά της. Είναι ακόμα το σπίτι της, είναι ακόμα ζωντανή”.

Σε αντίθεση με ένα σκονισμένο άλμπουμ φωτογραφιών ή ένα αδρανές προφίλ στο Facebook, πρόκειται για μια μέθοδο αρχειοθέτησης ενός μέρους του εαυτού μας ή εκείνων που αγαπάμε, το οποίο μπορεί πραγματικά να επανέλθει στη ζωή.

 

Άλλοι έχουν δοκιμάσει πιο προηγμένη τεχνολογία σε μια προσπάθεια να αναβιώσουν τους νεκρούς, όπως ο ανεξάρτητος συγγραφέας Joshua Barbeau, ο οποίος – όπως καταγράφεται σε άρθρο της San Francisco Chronicle του 2021 – εκπαίδευσε ένα AI chatbot σε μια ιστοσελίδα που ονομάζεται Project December να υποδύεται τη νεκρή αρραβωνιαστικιά του, Jessica.

Αλλά δεν μπορείς να κάνεις πολλά με τα ψηφιακά απομεινάρια ενός ατόμου, τα στατικά προφίλ τους είναι μια πύλη νοσταλγίας, αλλά τελικά είναι άδεια και επίπεδη, ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι παγωμένο στο χρόνο.

“Μοιραζόμαστε πολλά για τους εαυτούς μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά συχνά είναι αυτά τα πολύ συγκεκριμένα θραύσματα, δεν είναι η ίδια διαδικασία που θα είχατε αν καθόσασταν με τον προσωπικό σας βιογράφο, πηγαίνοντας πραγματικά πίσω στη ζωή σας και μοιραζόμενοι αυτό που σας έκανε το άτομο που είστε”, δήλωσε ο Βλάχος στο Euronews Next.

Αντί να χρησιμοποιεί το ψηφιακό αποτύπωμα που αφήνουν πίσω τους οι άνθρωποι – και όλα τα ηθικά διλήμματα που αυτό εγείρει – το μοντέλο της HereAfter AI βασίζεται αποκλειστικά στη συγκατάθεση των χρηστών, οι οποίοι πρέπει να επιλέξουν να τους πάρουν συνέντευξη και μπορούν να επιλέξουν με ποιον θα μοιραστούν το “άβαταρ της ιστορίας της ζωής τους”.

“Για τη συγκεκριμένη εφαρμογή μας, θέλουμε πραγματικά να είναι ακριβής και ειλικρινής. Δεν μπορούμε να έχουμε την τεχνητή νοημοσύνη να επινοεί πράγματα που δεν είναι αληθινά για το αρχικό πρόσωπο, διότι αυτό θα μπορούσε να είναι μια φρικτή και παραπλανητική εμπειρία για τους συγγενείς αργότερα”, δήλωσε ο Βλάχος.

Η ανταπόκριση στην εφαρμογή μέχρι στιγμής είναι θετική, με τους χρήστες να συγκλονίζονται πολύ ακούγοντας ξανά τις φωνές των αγαπημένων τους προσώπων και μερικοί να ανακαλύπτουν ιστορίες από τους γονείς τους που δεν είχαν ακούσει ποτέ πριν.

“Η ικανότητά της να φέρνει τις οικογένειες πιο κοντά ή να αποκαλύπτει πληροφορίες που δεν έρχονται στην καθημερινή συζήτηση, μπορεί να είναι πολύ ουσιαστική και ικανοποιητική για τους ανθρώπους”.

Το μέλλον της “τεχνολογίας της θλίψης

Η διατήρηση των αναμνήσεων και η μεταβίβαση των κειμηλίων είναι μια έμφυτη ανθρώπινη επιθυμία που είναι εμφανής σε όλα, από τα αρχαία αντικείμενα μέχρι την αρχιτεκτονική, οπότε δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι εταιρείες τεχνολογίας αναζητούν νέους τρόπους για να προωθήσουν και να αναβαθμίσουν αυτή τη διαδικασία.

Πέρυσι, μια 87χρονη γυναίκα παρακολούθησε τη δική της κηδεία στο Ηνωμένο Βασίλειο χάρη σε μια νεοσύστατη επιχείρηση που ονομάζεται StoryFile, η οποία – παρόμοια με την HereAfter AI – καταγράφει υλικό και ήχο πριν από το θάνατο ενός ατόμου και στη συνέχεια το καθιστά διαδραστικό μέσω της δύναμης της συνομιλιακής AI και ενός ολογραφικού avatar.

Ειδικότερα, η έκρηξη του ChatGPT, ενός ισχυρού chatbot που δημιουργήθηκε από την OpenAI, έχει επιταχύνει την ανάπτυξη άλλων “τεχνολογιών πένθους”, συμπεριλαμβανομένης της ενσωμάτωσής του στη λειτουργία “live forever” του metaverse, ένα έργο της εταιρείας Somnium Space που ελπίζει να δημιουργήσει ένα ψηφιακό “εσύ” που μπορεί να ζει αθάνατα μέσα στο metaverse (μια έννοια που δεν έχει ακόμη οριστεί πλήρως).

Στην τρέχουσα μορφή της, η τεχνολογία της HereAfter AI βασίζεται στενά στην ανάκτηση πραγμάτων που έχουν καταγράψει οι άνθρωποι, αλλά στο μέλλον, ελπίζει να χρησιμοποιήσει ένα μεγάλο γλωσσικό μοντέλο όπως το ChatGPT για να ενισχύσει τις συνομιλιακές της ικανότητες – με την επιφύλαξη ότι παραμένει περιορισμένη στις πληροφορίες που δίνονται.

“Δεν θα είναι σε θέση να μιλάει τόσο ελεύθερα για τόσα πολλά πράγματα, αλλά θα είναι επίσης περιορισμένο στις γνώσεις του, ώστε να μην αντλεί τυχαία πληροφορίες από ποιον ξέρει ποιον στο Διαδίκτυο”.

Αυτή η τεχνολογία δεν περιορίζεται επίσης στη θλίψη και την απώλεια. Θα μπορούσε δυνητικά να χρησιμοποιηθεί στο παρόν, καθαρά για την καταγραφή προσωπικών σκέψεων ή για την επικοινωνία δύσκολων συζητήσεων και μυστικών.

“Μπορεί να έχει αξία όταν οι άνθρωποι είναι ακόμα ζωντανοί, δεν χρειάζεται να είσαι νεκρός για να έχει κάποιο σκοπό το avatar σου”, δήλωσε ο Βλάχος.

Είναι αυτός ένας υγιής μηχανισμός αντιμετώπισης για όλους μας;
Ενώ αυτά τα avatars της τεχνητής νοημοσύνης μπορούν σίγουρα να είναι ωφέλιμα για τη διαδικασία του πένθους, παρέχοντας ένα παρηγορητικό βάλσαμο κατά τη διάρκεια μιας ταραγμένης περιόδου, υπάρχει επίσης ο κίνδυνος να μας κρατήσουν προσκολλημένους στο παρελθόν, ανίκανους να προχωρήσουμε μπροστά και να αναπτυχθούμε.

“Υπάρχουν ενδείξεις από πολλές μελέτες ότι η αναζήτηση εγγύτητας [συμπεριφορές που αποσκοπούν στην αποκατάσταση της εγγύτητας με το άτομο που πέθανε] συνδέεται στην πραγματικότητα με χειρότερα αποτελέσματα ψυχικής υγείας”, δήλωσε στο Euronews Next η Δρ Κίρστεν Σμιθ, κλινική ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.

“Οι συμπεριφορές που αναζητούν την εγγύτητα μπορεί να εμποδίζουν κάποιον να σφυρηλατήσει μια νέα ταυτότητα χωρίς το άτομο που έχει πεθάνει ή να τον εμποδίζουν να κάνει νέες ουσιαστικές σχέσεις. Μπορεί επίσης να είναι ένας τρόπος αποφυγής της πραγματικότητας ότι το άτομο έχει πεθάνει – ένας βασικός παράγοντας προσαρμογής στην απώλεια”, δήλωσε η ίδια.

Όπως συμβαίνει με τα πάντα στη ζωή, το μέτρο είναι το κλειδί, και η διατήρηση αναμνηστικών για να αναπολούμε, είτε πρόκειται για φυσικά αντικείμενα είτε για ψηφιακά άβαταρ, δεν είναι κάτι βλαβερό από μόνη της – είναι η συχνότητα και η ένταση της σχέσης μας με αυτά που θα μπορούσε ενδεχομένως να προκαλέσει προβλήματα.

“Όλοι θέλουμε να νιώθουμε κοντά στα αγαπημένα μας πρόσωπα μετά το θάνατό τους, και αν αυτή η τεχνολογία μπορεί να [δείξει] αποδείξεις ότι δεν κάνει κακό σε κατάλληλα ελεγχόμενες εμπειρικές μελέτες, τότε θα μπορούσε να αποδειχθεί ένας συναρπαστικός τρόπος για να μνημονεύουμε και να θυμόμαστε τους ανθρώπους που αγαπάμε”.

Ο κ. Βλάχος διερωτάται επίσης αν οι φόβοι γύρω από αυτού του είδους την τεχνολογία που εμποδίζει τους ανθρώπους να προχωρήσουν παρακάτω είναι απόλυτα δικαιολογημένοι.

“Δεν νομίζω ότι το να προχωράς παρακάτω θα πρέπει να σημαίνει ότι πρέπει να ξεχάσεις κάποιον ή να αφήσεις τις αναμνήσεις σου από αυτό το πρόσωπο να γίνουν πολύ ξεθωριασμένες και βαρετές. Έτσι, αν υπάρχει ένα μέσο για να έχουμε πολύ πιο πλούσιες, παρούσες, υψηλής πιστότητας αναμνήσεις από κάποιον, νομίζω ότι αυτό είναι καλό πράγμα”, δήλωσε.

Όπου κι αν μας οδηγήσει αυτή η τεχνολογία, νεκρούς ή ζωντανούς, είναι ίσως το πιο σημαντικό μια υπενθύμιση για να αξιοποιήσουμε στο έπακρο το εύθραυστο και φευγαλέο παρόν με τους αγαπημένους μας – πριν μετατραπούμε σε σκόνη και pixels.

Πηγή: Euronews.next