Η εφημερίδα των εκατομμυρίων αναγνωστών, η πασίγνωστη και στην Ελλάδα «Guardian» αφιέρωσε ένα γενναιόδωρο κείμενο στο ελληνικό θέατρο.
Ο κριτικός θεάτρου και συγγραφέας Μάικλ Μπίλινγκτον ήρθε στην Αθήνα, παρακολούθησε παραστάσεις στο Εθνικό Θέατρο και τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, σε μία γλώσσα που δεν γνωρίζει, με ηθοποιούς και σκηνοθέτες που δεν του είναι καν οικείοι. Και όμως, εντυπωσιάστηκε από το επίπεδο. Για να αναρωτηθεί αν «η Αθήνα είναι το φυτώριο του ευρωπαϊκού θεάτρου».
Στο κείμενο, που δημοσιεύτηκε πριν από έξι μέρες, στις 6 Απριλίου, αφενός γίνεται αναφορά στο έργο του Μάριο Μπανούσι «Goodbye Lindita» για την απώλεια, στην Πειραιώς 260. «Ένα εξαιρετικά προσωπικό έργο για το πένθος… Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί ο Μπανούσι», γράφει ο Μπίλινγκτον, «αλλά την παράσταση παρακολούθησαν 30 σκηνοθέτες από την Ευρώπη. Φαντάζομαι ότι θα δούμε σύντομα τη δουλειά του σε διάφορα φεστιβάλ. Εύχομαι η Αγγλία να μη μείνει απέξω». Αυτός είναι και ο στόχος, σύμφωνα με τον Γιάννη Μόσχο, καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού, ο οποίος παρουσίασε στους καλεσμένους του επτά παραγωγές σε δύο θέατρα, για να μιλήσει και για τις καταλήψεις, όπως και τις νέες προκλήσεις. «Μας λείπει η προβολή στο εξωτερικό», θα πει.
Στο εκτενές άρθρο στον «Guardian» θα διαβάσουμε και τις θετικές κριτικές για την παράσταση «Μια νύχτα στην Επίδαυρο» του Νίκου Καραθάνου, αλλά και για το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» από τον Δημήτρη Καραντζά. «Αυτό που με εντυπωσίασε είναι η παράλληλη δράση».
Και οι εντυπώσεις από τη Στέγη;
«Βιάστηκα να δω τη νέα εκδοχή στο “Έγκλημα και τιμωρία”, καθώς το σκηνοθετούσε ο Βασίλης Μπισμπίκης, ο οποίος με είχε εντυπωσιάσει σε προηγούμενη επίσκεψή μου με το “Άνθρωποι και ποντίκια”. Εκείνο ήταν φτιαγμένο με μικρό προϋπολογισμό σε ένα παλιό μηχανουργείο.
Το “Έγκλημα και τιμωρία” είναι μια παράσταση υψηλού προϋπολογισμού και τεράστια απογοήτευση». Η επίγευση ήταν συνολικά γλυκιά.
«Έφυγα από την Αθήνα εντυπωσιασμένος από την πληθώρα παραστάσεων. Αυτή τη στιγμή παίζονται 284 έργα. Όπως και από την ποιότητα της υποκριτικής. Αν και, όπως λέει και ο Μόσχος, απαιτείται ακόμη δουλειά. Το Εθνικό θέλει περισσότερα χρήματα, κείμενα και γυναίκες σκηνοθέτες».
*Σάντυ Τσαντάκη/Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Απογευματινή την Μ.Τετάρτη 12 Απριλίου