Το πρωτότυπο έργο Το ρόδο είναι ρόδο της Κατερίνας Λούβαρη Φασόη, που βασίζεται σε πραγματική ιστορία, παρουσιάζει ο Παντελής Δεντάκης στην Πειραιώς 260 από τις 30 Ιουνίου έως τις 3 Ιουλίου.
Εμπνευσμένη από την ιστορία της Δήμητρας της Λέσβου από τη Σκάλα Συκαμιάς, που συγκλόνισε το πανελλήνιο, η παράσταση μιλάει για τη βαρβαρότητα και την τυφλότητα των ανθρώπων.
Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Παντελής Δεντάκης ενώ τον πρωταγωνιστικό ρόλο ερμηνεύει ο Χρήστος Στέργιογλου.
Λίγα λόγια για την παράσταση
Άραγε πόσο εύκολο είναι να είσαι διαφορετικός; Να σκέφτεσαι διαφορετικά; Πότε τα όρια της διαφορετικότητας συγκρούονται με τα όρια της ανοχής και της κοινωνικής συνοχής;
Η Διονυσία, η ηρωίδα του έργου ζει σε ένα παλιό σπίτι με μόνη συντροφιά τις γάτες της αυλής. Τραγουδάει και ονειρεύεται, φοράει πολύχρωμα ρούχα, ανοίγει το σπίτι της σε ξένους και ντόπιους και δέχεται το μίσος και τον χλευασμό τους.
Με οδηγό το βιβλίο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Η δύναμη της αγάπης, το έργο της Κατερίνας Λούβαρη Φασόη μιλάει για ζητήματα σύγχρονα που πληγώνουν ακόμη και σήμερα την ελληνική κοινωνία.
Όπως δίδαξε ο Χριστός επάνω στον σταυρό, που είπε «Πατέρα, συγχώρεσέ τους, δεν ξέρουν τι κάνουν», έτσι και η Διονυσία προσεύχεται στο νεκροκρέβατό της για τη σωτηρία της ψυχής της και των ψυχών των έφηβων παιδιών που έγιναν δήμιοί της. Θα καλωσορίσει, ανακουφισμένη σχεδόν, τον θάνατό της, πιστεύοντας στη δύναμη της συγχώρεσης και στην αιώνια καλοσύνη των ανθρώπων.
Μια συγκλονιστική παράσταση που συγκινεί και προβληματίζει, προσκαλώντας μας να αμφισβητήσουμε κάθε προκατάληψη που οδηγεί στην εξόντωση του διαφορετικού.
Συγγραφικό – σκηνοθετικό σημείωμα
Ήταν ένα πλάσμα. Κάποτε.
Ζητούσε να το αγγίξουν, να του δώσουν ένα χάδι, να το αγκαλιάσουν, να το αγαπήσουν. Κοίταζε τους ανθρώπους με τα μάτια της ψυχής, τους τραγουδούσε την δύναμη της αγάπης. Ήθελε να γευτεί την καθημερινή ομορφιά, να κολυμπήσει στο ποτάμι, να αγγίξει την θάλασσα. Πρόσφερε λίγο νερό στον διψασμένο διαβάτη, ένα ζεστό πιάτο φαΐ στον πεινασμένο επαίτη.
Ήταν ένα πλάσμα. Κάποτε.
Οι άνθρωποι το κοίταζαν καχύποπτα, το περιφρονούσαν, το χλεύαζαν. Του έλεγαν να φύγει μακριά γιατί χαλούσε την ησυχία τους. Το απόδιωχναν απ’ την γιορτή τους. Το φοβόντουσαν. Ήταν αλλόκοτα ντυμένο και χόρευε ασταμάτητα. Το έδιωξαν, αφού πρώτα το δηλητηρίασαν· σταγόνα-σταγόνα μέσα στο φαγητό του, μέρα τη μέρα, χρόνο τον χρόνο. Κι εκείνο έφυγε, μα δεν σταμάτησε να χορεύει. Χόρευε στο δρόμο, ασταμάτητα. Κάποιοι είπαν πως το είδαν να χορεύει ακόμα και μέσα στο καταχείμωνο, είχε πάψει να νιώθει το κρύο. Χόρευε για να διώξει τον πόνο, τον πόνο των ανθρώπων. Μα εκείνοι ήθελαν να είναι λυπημένοι, τους άρεσε ο πόνος, είχαν εθιστεί, είχαν βουλιάξει μέσα σ’ αυτόν. Και φθονούσαν την χαρά του και ολοένα και θύμωναν περισσότερο με τον χορό του. Και το χτύπησαν, του έσπασαν τα πόδια, το βίασαν. Και ξανά· πάλι το χτύπησαν, του έσπασαν τα πόδια, το βίασαν. Και ξανά, και ξανά…
Ήταν ένα πλάσμα, κάποτε. Δεν είναι πια.
Το έλεγαν Διονυσία ή Διονύση. Δεν θυμάμαι καλά. Δεν έχει σημασία. Έτσι κι αλλιώς, το ρόδο, όπως και να το ονομάσεις, είναι ρόδο.
Κατερίνα Λούβαρη Φασόη
Παίζουν Χρήστος Στέργιογλου, Γιάννης Παπαδόπουλος, Θανάσης Κρομλίδης, Βασίλης Ντάρμας, Γιάννης Σέρρης
Ηχογράφηση μουσικής
Μιλτιάδης Παπαστάμου βιολί, Κώστας Λώλος βιολοντσέλο, κρουστά, Νίκος Κυπουργός πιάνο
30 Ιουνίου – Μετά την παράσταση ακολουθεί συζήτηση με τους συντελεστές. Συντονίζει η Δήμητρα Κονδυλάκη.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Πειραιώς 260, Ταύρος
Από τις 30.6 έως 3.07