Άλλοτε στιβαρός, άλλοτε λυγμικός, χαμηλότονος και ορμητικός, πανταχού παρών: ο Σταύρος Ξαρχάκος να διευθύνει τη 10μελή ορχήστρα του. Η χθεσινή βραδιά στο Ηρώδειο είχε τον απόλυτο πρωταγωνιστή: τον ίδιο να φρεσκάρει με ήχους ελληνικούς και παγκόσμιους τα αθάνατα τραγούδια του, τη μια στιγμή να ακουμπάει στην παράδοση και την άλλη να απογειώνεται με τη ροκ, να περνάει με γοητευτικό δρασκέλισμα από το ρεμπέτικο στην τζαζ. Αεικίνητος και τρυφερός, καθηλωτικός και συγκινητικός, οδήγησε τους ερμηνευτές και τους μουσικούς σε μεγάλες στιγμές. Μια εμπειρία ζωής να βλέπεις έναν μεγάλο μουσικό θρύλο να συνομιλεί με τον καθένα μουσικό χωριστά, να διευθύνει νότα νότα, λέξη λέξη τα σπουδαία τραγούδια του.
Η συναυλία είχε μία μεγάλη συνάντηση: ο Ξαρχάκος υποδέχτηκε τη Μαρία Φαραντούρη, μία συγκλονιστική ερμηνεύτρια, που τραγουδά σαν να ξεκίνησε χθες, δωρίζοντας στο κοινό μοναδικά κάθε λέξη, κάθε νότα.
Η Φαραντούρη ερμήνευσε δύο ακυκλοφόρητες συνθέσεις σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου και Γιώργου Σεφέρη, ενώ ο Γιάννης Κότσιρας, με πάθος και ενθουσιασμό, παρουσίασε και αυτός μία ακυκλοφόρητη σύνθεση σε ποίηση Δημήτρη Χριστοδούλου. Πρόκειται για τρεις συνθέσεις που ξεκίνησε να δημιουργεί ο Ξαρχάκος όντας αυτοεξόριστος στο Παρίσι το 1968, όπως τόνισε με διεισδυτικό και ουσιαστικό λόγο ο ραδιοφωνικός παραγωγός Ξενοφών Ραράκος, ο οποίος ως αφηγητής με τα ευθύβολα σχόλιά του φώτισε πλευρές από το έργο και τη ζωή του Ξαρχάκου, λαμπρύνοντας τα σπουδαία λόγια των μεγάλων στιχουργών Νίκου Γκάτσου, Ιάκωβου Καμπανέλλη, Μάνου Ελευθερίου και Λευτέρη Παπαδόπουλου, που μελοποίησε.
Από την «Καισαριανή» στο «Νυν και αεί» και από το «Μεγάλο μας τσίρκο» στο «Ρεμπέτικο», ο Γιάννης Κότσιρας και η Ηρώ Σαΐα παρέσυραν το κοινό σε ένα ταξίδι στις μνήμες, στις πληγές και τις μεγάλες στιγμές της Ελλάδας.
Το κλείσιμο περιλάμβανε μία ακριβή μουσικά στιγμή: η «Χοντρομπαλού», η Ελλάδα μας δηλαδή, από τη Μαρία Φαραντούρη και το ξεσηκωτικό «Εμείς που μείναμε»… «Εμείς που μείναμε / θα βγούμε μια βραδιά / στην ερημιά να σπείρουμε χορτάρι / και πριν για πάντα η νύχτα να μας πάρει / θα κάνουμε τη γη προσκυνητάρι / και κούνια για τ’ αγέννητα παιδιά…».
*Παναγιώτης Σιάνης/Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Απογευματινή την Τρίτη 20 Ιουνίου