28η Οκτωβρίου: Η απόφαση του Μουσολίνι που εξόργισε τον Χίτλερ

Στις 18 Νοεμβρίου 1940, ο Αδόλφος Χίτλερ συναντάται με τον Ιταλό υπουργό Εξωτερικών Γκαλεάτσο Τσιάνο για την καταστροφική εισβολή του Μουσολίνι στην Ελλάδα

Αντώνης Χρυσουλάκης

Είναι γεγονός ότι ο Μουσολίνι αιφνιδίασε τους πάντες με την ιταλική επίθεση εναντίον της Ελλάδας. Μέχρι και ο σύμμαχός του, ο Χίτλερ, αιφνιδιάστηκε, ειδικά αφού ο Ντούτσε τον είχε κάνει να πιστέψει ότι δεν είχε τέτοια πρόθεση. Σύμφωνα με τα ιστορικά αρχεία από την εποχή ακόμη και ο ίδιος ο αρχηγός του επιτελείου του Μουσολίνι έμαθε για την εισβολή μόνο εκ των υστέρων!

Παρά την προειδοποίηση των ίδιων των στρατηγών του για την εισβολή στην Ελλάδα, παρά την έλλειψη ετοιμότητας του ιταλικού στρατού, παρά το γεγονός ότι αυτό θα σήμαινε να εγκλωβιστεί σε μια ορεινή χώρα κατά την περίοδο των βροχών απέναντι σε έναν στρατό πρόθυμο να πολεμήσει με νύχια και με δόντια για να υπερασπιστεί την αυτονομία του, ο Μουσολίνι προχώρησε από καθαρή ύβρη, πεπεισμένος ότι θα μπορούσε να νικήσει τους υποδεέστερους Έλληνες μέσα σε λίγες ημέρες. Η δύναμη του Άξονα πέρασε τους επόμενους τρεις μήνες παλεύοντας για τη ζωή της σε μια αμυντική μάχη. Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, σχεδόν ο μισός ιταλικός στόλος στον Τάραντα είχε αχρηστευτεί από μια επίθεση με βρετανικά αεροπλάνα.

Στη συνάντησή τους στο Ομπερσάλτσμπεργκ, ο Χίτλερ εξύβρισε τον Τσιάνο επειδή άνοιξε την ευκαιρία στους Βρετανούς να εισέλθουν στην Ελλάδα και να δημιουργήσουν αεροπορική βάση στην Αθήνα, θέτοντας τους Βρετανούς σε απόσταση βολής από τα πολύτιμα αποθέματα πετρελαίου στη Ρουμανία, στα οποία στηριζόταν ο Χίτλερ για την πολεμική του μηχανή. Αυτό σήμαινε επίσης ότι ο Χίτλερ θα έπρεπε να εκτρέψει δυνάμεις από τη Βόρεια Αφρική, που αποτελούσε υψηλή στρατηγική προτεραιότητα, στην Ελλάδα προκειμένου να διασώσει τον Μουσολίνι.

Σύμφωνα με του ιστορικούς μελετητές ο Χίτλερ σκέφτηκε να αφήσει τους Ιταλούς να πολεμήσουν μόνοι τους για να βγουν από αυτή την πανωλεθρία. Λόγω όμως της ανωτέρας βίας αναγκάστηκε να στείλει τον γερμανικό στρατό προκείμενου να κάνει αυτό που οι Ιταλοί δεν κατάφεραν να κάνουν. Τελικά η Γερμανία εισέβαλε, τον Απρίλιο του 1941, προσθέτοντας την Ελλάδα στον κατάλογο των κατακτήσεών της. Πιστεύεται ευρέως ότι η εισβολή αυτή καθυστέρησε μοιραία το χρονοδιάγραμμα της Επιχείρησης «Μπαρμπαρόσα».

Το «ελληνικό φιάσκο» του Μουσολίνι και η Επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα»

Ο Χίτλερ κατηγόρησε το «ελληνικό φιάσκο» του Μουσολίνι για την αποτυχημένη εκστρατεία του στη Ρωσία. «Αν δεν υπήρχαν οι δυσκολίες που μας δημιούργησαν οι Ιταλοί και η ηλίθια εκστρατεία τους στην Ελλάδα», σχολίασε στα μέσα Φεβρουαρίου 1945, «θα έπρεπε να είχα επιτεθεί στη Ρωσία μερικές εβδομάδες νωρίτερα», είπε αργότερα. Ο Χίτλερ σημείωσε επίσης η ιταλική εκστρατεία «μας ανάγκασε, αντίθετα με όλα τα σχέδιά μας, να επέμβουμε στα Βαλκάνια, και αυτό με τη σειρά του οδήγησε σε μια καταστροφική καθυστέρηση στην έναρξη της επίθεσής μας στη Ρωσία. Αναγκαστήκαμε να δαπανήσουμε εκεί μερικές από τις καλύτερες μεραρχίες μας. Και ως καθαρό αποτέλεσμα αναγκαστήκαμε τότε να καταλάβουμε τεράστια εδάφη στα οποία, αν δεν υπήρχε αυτό το ηλίθιο σόου, η παρουσία των στρατευμάτων μας θα ήταν εντελώς περιττή». «Δεν έχουμε καμία τύχη με τις λατινικές φυλές», παραπονέθηκε στη συνέχεια. Ο Μουσολίνι εκμεταλλεύτηκε την ενασχόληση του Χίτλερ με την Ισπανία και τη Γαλλία «για να θέσει σε κίνηση την καταστροφική εκστρατεία του εναντίον της Ελλάδας». ο Andreas Hillgruber έχει κατηγορήσει τον Χίτλερ ότι προσπάθησε να μεταθέσει την ευθύνη για την ήττα της χώρας του από τον ίδιο στον σύμμαχό του, την Ιταλία.

Η επίθεση κατά της Ελλάδας έκανε την Ιταλία έναν γερμανικό δορυφόρο

Στον πρόλογο της συλλογής εγγράφων που δημοσίευσε το 1965 το ιταλικό Υπουργείο Εξωτερικών, ο ιστορικός και διπλωμάτης Mario Toscano συνόψισε τον πόλεμο ως εξής: «Όπως όλοι γνωρίζουμε, η εκστρατεία κατά της Ελλάδας κατέληξε σε πλήρη αποτυχία. Αυτό οφειλόταν, όπως επιβεβαιώνει το δημοσιευμένο υλικό, στην πεποίθηση του Μουσολίνι, με βάση τις ενδείξεις που έλαβε από τους συναδέλφους του, ότι η εκστρατεία θα αποφασιζόταν στον πολιτικό και όχι στον στρατιωτικό τομέα. Οι συνέπειες αυτού του λάθους ήταν τόσο σοβαρές ώστε να επιφέρουν την πλήρη υποταγή της Ιταλίας στη Γερμανία όσον αφορά την πολιτική και στρατιωτική διεύθυνση του πολέμου». Αυτό έχει επαναληφθεί και από άλλους συγγραφείς έκτοτε: οι Gann και Duignan θεώρησαν ότι οι μάχες στη Γαλλία, τη Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα μείωσαν την Ιταλία στο καθεστώς ενός γερμανικού δορυφόρου, ενώ ο Ian Kershaw θεωρεί ότι η ελληνική αποτυχία, η μάχη του Τάραντα (11-12 Νοεμβρίου 1940) και η απώλεια της Κυρηναϊκής (9 Δεκεμβρίου 1940 – 9 Φεβρουαρίου 1941) λειτούργησαν για να τερματίσουν τις ιταλικές φιλοδοξίες για το καθεστώς της μεγάλης δύναμης.

Με πληροφορίες από: Εγκυκλοπαίδεια 20ου αιώνα τομ. Β, Wikipedia