Δεν θυμάμαι από πότε είχα να βρεθώ στο θέατρο. Κάτι με φρέναρε. Ενδεχόμενη απογοήτευση, υποθέτω. Την έχω ζήσει πολλές φορές στο παρελθόν, άλλωστε. Και έχω μονίμως το ίδιο θέμα: μετά το φινάλε, πώς θα πεις «συγχαρητήρια» σε γνωστό, πόσω μάλλον σε φίλο, εάν δεν το νιώθεις; Κάτι, ωστόσο, με «έσπρωξε» στους «12 Ενόρκους».
Ίσως ήταν το ότι η παράσταση των Κωνσταντίνας Νικολαΐδη καιΑ Priori εδώ και οκτώ χρόνια κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού. Ίσως ότι είχα παραπάνω από μια δεκαετία να αντικρίσω άνδρες μόνο στη σκηνή – η συμβολή εν προκειμένω της χαρακτηριστικής φωνής της Νένας Μεντή, που τη «δανείζει» στους «Ενόρκους», ήταν έξοχη παρένθεση.
Προφανώς έπαιξε ρόλο και το ότι πήρε νέα παράταση και θα παρουσιάζεται στο «Αλκμήνη» έως τις 28/5. Οι θυμωμένοι, λοιπόν, «Ένορκοι» του Ρέτζιναλντ Ρόουζ μετατρέπουν το θέατρο σε δικαστικό μέγαρο φέρνοντας τους θεατές αντιμέτωπους με τις συνειδήσεις τους.
Οι Γιώργος Μπινιάρης, Αλμπέρτο Εσκενάζυ, Αντώνης Βαρθαλίτης και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές εξηγούν -με το πάθος τους- γιατί το θεατρικό έχει αποσπάσει βραβείο κοινού All4Fun.
Πρωταγωνιστής, ένα 16χρονο αγόρι που κατηγορείται για πατροκτονία.Η ζωή του κρέμεται από την απόφαση των «Ενόρκων», απόφαση που εφόσον βγει καταδικαστική, το στέλνει απευθείας στον θάνατο. Πρόκειται για δώδεκα ψυχογραφήματα που ξετυλίγονται βίαια μπροστά στα μάτια σου, non stop, αφού η παράσταση διαρκεί 110’, χωρίς διάλειμμα. Όμως, δεν σε εξαντλεί. Ένας λόγος παραπάνω, εάν η θεματική σε αφορά.
*Ντονατέλλα Αδάμου/Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Απογευματινή την Παρασκευή 31 Μαρτίου