«Φαίνεται ότι η στατιστική μου μοίρα είναι να μαραζώνω στο ναδίρ, δίπλα σε άλλα θλιμμένα, ανήσυχα, άυπνα πλάσματα του βάλτου που ζουν επίσης στη συμπίεση, με ηλικιωμένους γονείς και μικρά παιδιά και ένα πραγματικό ποτ πουρί αγχωτικών καταστάσεων».
Ένα μεγάλο μέρος των millennials αρχίζουν να πλησιάζουν στην πιο δυστυχισμένη περίοδο της ζωής τους. Τουλάχιστον αυτό λένε οι επιστήμονες. Η ευτυχία έχει σχήμα U – μειώνεται και φτάνει στο κατώτατο σημείο της στα 40, όπως αναφέρουν αμέτρητες μελέτες, μέχρι να αρχίσει να ανεβαίνει και πάλι στα 50. Αυτό είναι ένα εντυπωσιακά σταθερό εύρημα, σε όλες τις χώρες και τους πολιτισμούς.
«Παρόλο που θεωρώ τον εαυτό μου αξιοπρεπώς ευτυχισμένο – τα παιδιά μου είναι αξιολάτρευτα και συχνά εκπληκτικά, έχω έναν συμπαγή και όμορφο γάμο και απολαμβάνω την καριέρα μου, συν το ότι δεν χρειάζεται πλέον να αντιμετωπίζω το άγχος του μεσημεριανού γεύματος στην καφετέρια του σχολείου – είμαι, όπως φαίνεται, στατιστικά προορισμένη να μαραζώνω στο ναδίρ, δίπλα σε άλλα θλιμμένα, αγχωμένα, άυπνα πλάσματα του βάλτου που ζουν επίσης στη συμπίεση, με γηράσκοντες γονείς και μικρά παιδιά και ένα πραγματικό ποτ πουρί αγχωτικών καταστάσεων που πασπαλίζουν τις μέρες μας» γράφει η Sophie Brickman στην Guardian και συνεχίζει τις σκέψεις της που ουσιαστικά είναι σκέψεις όλων μας .
«Αυτό ισχύει εδώ και αρκετό καιρό για όσους βρίσκονται στη μέση της ζωής τους, σύμφωνα με ορισμένες μελέτες, όπως έμαθα πρόσφατα, εμείς οι millennials μπορεί να βρεθούμε σε μια μοναδική κατάσταση ματαιότητας καθώς πλησιάζουμε σε αυτό το χαμηλό σημείο της καμπύλης σε σχήμα U.
Οι ηλικιωμένοι millennials την έχουν πατήσει;
»Η θέση μου σε αυτή την «καμπύλη του χαμόγελου» απέκτησε νέα επείγουσα σημασία όταν έπεσα πάνω στα δεδομένα της φετινής Αμερικανικής Έρευνας Χρήσης Χρόνου. Η μελέτη από το Γραφείο Απογραφής των ΗΠΑ και το Γραφείο Στατιστικής Εργασίας μετράει πώς περνούν οι άνθρωποι τις μέρες τους – εργάζονται, ασκούνται, νοικοκυρεύονται, τρώνε και άλλα παρόμοια. Η τελευταία έκθεση, που χρησιμοποιεί δεδομένα από το 2021, αναφέρει υψηλά καταθλιπτικά στατιστικά στοιχεία σε πολλά επίπεδα. Για να ξεχωρίσουμε μόνο ένα από αυτά: Οι Αμερικανοί όλων των ηλικιών ξοδεύουν πολύ περισσότερο χρόνο βλέποντας τηλεόραση από ό,τι κάνοντας κυριολεκτικά οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα αναψυχής, συμπεριλαμβανομένης της κοινωνικοποίησης, του αθλητισμού, του διαβάσματος ή της «χαλάρωσης και της σκέψης».
»Όμως το πιο ανησυχητικό στοιχείο αφορούσε όσους όσοι βρίσκονται μεταξύ 35 και 44 ετών, τους λεγόμενους «ηλικιωμένους millennials». Προφανώς, διαθέτουμε τον λιγότερο ελεύθερο χρόνο από οποιαδήποτε άλλη ηλικιακή ομάδα, και τον λιγότερο που αναφέρθηκε ποτέ για την ομάδα μας από τότε που δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά η έρευνα, το 2003.
»Στη θέση του leisuring (της πολυτέλειας του χρόνου) του 2003 έχει μπει η φροντίδα προς τους ηλικιωμένους γονείς και τα μικρά παιδιά. Βέβαια, σύμφωνα με τη μελέτη, οι 35-44 επενδύουν επίσης περισσότερο χρόνο σε «δραστηριότητες προσωπικής φροντίδας», έναν κουβά που περιλαμβάνει σε μεγάλο βαθμό τον ύπνο αλλά και την «περιποίηση του εαυτού». Πιθανότατα, όμως, ένα μέρος αυτής της αύξησης οφείλεται στην αυτοβοήθεια που αναγκάστηκε η ηλικιακή αυτή ομάδα να παρέχει στον εαυτό της, μετά την πανδημία».
«Ανεξαρτήτως αυτού, είναι σε θέση το Γραφείο Απογραφής να αποτυπώσει με ακρίβεια τις αποχρώσεις του ύπνου με τρία παιδιά κάτω των εξήμισι ετών;» αναρωτιέται αστειευόμενη πικρά η Sophie Brickman.
«Αν είχα λάβει μέρος στην έρευνα πέρυσι, θα ήθελα να διευκρινίσω ότι με ένα νεογέννητο στο σπίτι, η υπενθύμιση ύπνου στο Apple watch του συζύγου μου έμοιαζε με σεισμογράφο στη βάση του Βεζούβιου το 79 μ.Χ. Αν είχα συμμετάσχει το περασμένο Σαββατοκύριακο, θα είχα διευκρινίσει ότι οι ώρες από τις 3.30 έως τις 5 το πρωί περνούσαν νωχελικά, πάνω-κάτω στους διαδρόμους του σπιτιού, με την τρίχρονη κόρη μου και τους απαραίτητους καταπραϋντικούς ήχους νανουριστικών τραγουδιών, ενώ προσποιούμουν ότι αποκοιμιόταν (δεν αποκοιμιόταν! Ούτε η κόρη μου!).
»Θα πρέπει πραγματικά να περιμένω μέχρι τα μέσα της δεκαετίας των 50 για να χαλαρώσω και να σκεφτώ;» αναρωτιέται η συντάκτρια της Guardian.
«”Οι Millennials χτυπήθηκαν σκληρά με πολλούς διαφορετικούς τρόπους», μου είπε η Carol Graham, ειδικός στον τομέα των οικονομικών και της ευτυχίας. «Η οικονομική κρίση και τα μικρά παιδιά στο σπίτι κατά τη διάρκεια της Covid χάρισαν μια ή δύο δύσκολες δεκαετίες και ήρθαν σε ένα κρίσιμο σημείο».
«Η βουτιά της ευημερίας στα μέσα της ζωής»
Η Γκράχαμ είναι ανώτερη συνεργάτης στο Ινστιτούτο Brookings και καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ. Είναι συγγραφέας αρκετών βιβλίων, μεταξύ των οποίων το «Happiness around the World: The Paradox of Happy Peasants and Miserable Millionaires».
Σε ένα άρθρο με τίτλο «Η βουτιά της ευημερίας στα μέσα της ζωής», η ίδια, μαζί με τον καθηγητή οικονομικών του Dartmouth, Danny Blanchflower, αντικρούουν ηχηρά τους σκεπτικιστές της καμπύλης σχήματος U, επισημαίνοντας περισσότερες από 420 μελέτες, οι οποίες δημοσιευμένες σε επιστημονικά περιοδικά υποστηρίζουν το φαινόμενο. «Το μοτίβο σχήματος U στη μέση της ζωής επεκτείνεται πέρα από τους ανθρώπους ακόμη και στους πιθήκους», γράφουν οι ερευνητές, φέρνοντας στο μυαλό τους τον Κινγκ Κονγκ πάνω σε μια ξαπλώστρα.
Εκτός από τις μεγάλες οικονομικές αναταράξεις που αφορούν κυρίως τους millennials, όπως η Μεγάλη Ύφεση, η Γκράχαμ ανέφερε τις πολιτισμικές προεκτάσεις του να ζεις σε μια χώρα που όχι μόνο δεν προσφέρει βασική υποστήριξη, αλλά και απαξιώνει τον ελεύθερο χρόνο και τις διακοπές γενικότερα.
«Η εκτίμησή μου είναι ότι οι επόμενες γενιές μπορεί να τα βρουν λίγο πιο εύκολα», υπέθεσε, αναφερόμενη σε μια πιο επιεική αγορά εργασίας και στη Μεγάλη Παραίτηση, η οποία έχει δώσει τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να λένε όχι ή να απαιτούν περισσότερα – τουλάχιστον σε όσους είναι αρκετά προνομιούχοι ώστε να μπορούν να το κάνουν εξ αρχής.
«Γι’ αυτό, φίλοι, ηλικιωμένοι millennials, τα κεφάλια ψηλά!» προτρέπει η Sophie Brickman.
*Με στοιχεία από theguardian.com