Οι ηφαιστειακές εκρήξεις που έπνιξαν το 80% της επιφάνειας της Αφροδίτης στη λάβα ίσως ήταν ο καθοριστικός παράγοντας που μετέτρεψε τον κάποτε εύκρατο πλανήτη στον εφιαλτικό κόσμο που βλέπουμε σήμερα, υποδεικνύει μελέτη της NASA.
Η Αφροδίτη έχει περίπου το ίδιο μέγεθος με τη Γη, οι ομοιότητες όμως σταματούν εδώ. Η επιφάνειά της βράζει στους 460 βαθμούς Κελσίου, θερμοκρασία αρκετά υψηλή για να λιώσει μαλακά μέταλλα όπως ο μόλυβδος, ενώ η ατμοσφαιρική πίεση είναι 100 φορές μεγαλύτερη από ό,τι στην επιφάνεια της Γης. Ψηλά στον ουρανό, τοξικά σύννεφα θειικού οξέος ρίχνουν διαβρωτική, όξινη βροχή.
Η Αφροδίτη είναι αναμενόμενο να είναι θερμότερη από τη Γη, δεδομένου ότι βρίσκεται 40 εκατομμύρια χιλιόμετρα πιο κοντά στον Ήλιο. Αυτό όμως δεν αρκεί για να εξηγηθούν οι ακραίες θερμοκρασίες, αναφέρει η NASA σε ανακοίνωσή της.
Οι πλανητολόγοι πιστεύουν σήμερα ότι η Αφροδίτη έπεσε θύμα ενός ακραίου φαινομένου του θερμοκηπίου όταν η ατμόσφαιρά της γέμισε διοξείδιο του άνθρακα που παγιδεύει τη θερμότητα.
Ως αποτέλεσμα, οι ωκεανοί που μπορεί να υπήρχαν μέχρι τότε έβρασαν και εξατμίστηκαν, και οι υδρατμοί που προέκυψαν λειτούργησαν κι αυτοί ως αέριο του θερμοκηπίου, πριν χαθούν τελικά στο Διάστημα.
To δορυφορικό ραντάρ της αποστολής Magellan της NASA αποκάλυψε το 1990 ότι η Αφροδίτη είναι καλυμμένη από ηφαιστειακά πετρώματα (NASA/JPL)
Εάν οι ηφαιστειακές εκρήξεις που κάλυψαν το μεγαλύτερο μέρος της Αφροδίτης συνέβησαν όλες σχεδόν ταυτόχρονα, σε διάστημα μερικών εκατομμυρίων ετών, το CO2 που απελευθερώθηκε από τα ηφαίστεια μπορεί να ήταν αρκετό για να πυροδοτήσει την παγκόσμια θέρμανση, εκτιμά η μελέτη που δημοσιεύεται στο Planetary Science Journal.
Το ίδιο φαινόμενο έχει εξάλλου συμβεί επανειλημμένα και στη Γη, αν και όχι σε τέτοιο βαθμό. Η ζωή στον πλανήτη μας έχει περάσει από τουλάχιστον πέντε συμβάντα μαζικής εξαφάνισης ειδών, τα περισσότερα από τα οποία αποδίδονται σε ηφαιστειακής εκρήξεις που διατάραξαν το κλίμα.
Παραμένει ωστόσο ασαφές γιατί το φαινόμενο του θερμοκηπίου δεν συνεχίστηκε ανεξέλεγκτο στη Γη όπως στην αδελφή της.
Περισσότερα στοιχεία ίσως προκύψουν από τις νέες αποστολές που προγραμματίζονται: στα τέλη της δεκαετίας η NASA θα εκτοξεύσει τo σκάφος Davinci που θα τεθεί σε τροχιά γύρω από την Αφροδίτη, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του 2030 θα ακολουθήσει ο δορυφόρος Veritas.
Για τα τέλη της επόμενης δεκαετίας προγραμματίζεται η ευρωπαϊκή αποστολή EnVision, ενώ νωρίτερα η Κίνα δεν αποκλείεται να εκτοξεύσει τη δική της αποστολή με την ονομασία Voice.
Όπως σχολίασε ο Μάικλ Ουέι της NASA, επικεφαλής της νέας μελέτης, «ένας από τους κύριους στόχους του Davinci είναι να μελετήσει την ιστορία του νερού στην Αφροδίτη και το πότε μπορεί να εξαφανίστηκε, προφέροντας νέα στοιχεία για το πώς άλλαξε με τον χρόνο το κλίμα του πλανήτη».