Ναταλία Γερμανού: Σήμερα είναι η επέτειος θανάτου του πατέρα μου (Βίντεο)

«Έχασα τον μπαμπά μου, κερδίσαμε στην Eurovision», είπε η παρουσιάστρια

Στην απώλεια του πατέρα της, Φρέντυ Γερμανού, αναφέρθηκε η η Ναταλία Γερμανού, στον αέρα της εκπομπής της.

Η 21η Μαΐου, είναι μία πολύ ιδιαίτερη ημέρα για την παρουσιάστρια και μοιράσμένη σε δύο συναισθήματα, την χαρά και τη θλίψη. Σαν σήμερα η Ελλάδα με την Έλενα Παπαρίζου και το «My Number One», σε στίχους Ναταλίας Γερμανού, κατέκτησε την πρώτη θέση στην Eurovision το 2005, ενώ παράλληλα τέτοια μέρα έφυγε από τη ζωή ο πατέρας της, Φρέντυ Γερμανός.

«Έχω πολλές επετείους σήμερα» είπε αρχικά η Ναταλία Γερμανού και συνέχισε: «Δεν είναι κρυφό μυστικό. Σήμερα είναι η επέτειος θανάτου του Φρέντυ, του πατέρα μου. Κάθε 21η Μαϊου λέω Θεέ μου μην ξεχάσω να πω χρόνια πολλά στους Κωνσταντίνους και στις Ελένες της ζωής μου, έχασα τον μπαμπά μου, κερδίσαμε στην Eurovision. Έρχονται όλα τα συναισθήματα αλλά έτσι είναι η ζωή. Η ζωή έχει από όλα τα συναισθήματα».

Υπενθυμίζεται ότι ο Φρέντυ Γερμανός έφυγε από τη ζωή στα 65 του χρόνια, την Παρασκευή 21 Μαΐου 1999.

 

Δείτε το σχετικό βίντεο:

 




 

 

Η Ναταλία Γερμανού είχε αναφερθεί στο παρελθόν, για τη σχέση που είχε με τον πατέρα της.

«Κουβάλησα για πάρα πολλά χρόνια το βάρος του πατέρα μου. Διάλεξα λίγο διαφορετικό δρόμο. Πέρασαν πολλά χρόνια για να νιώσω επιτυχημένη. Δηλαδή τα πρώτα χρόνια δεν θυμάμαι να έχω κάνει κάποια μεγάλη επιτυχία. Όταν είπα στον πατέρα μου πως ήθελα να γίνω ηθοποιός αντέδρασε πολύ άσχημα. Πολύ άσχημα και δεν το έκανα. Ήθελα πάρα πολύ να γίνω ηθοποιός γιατί ένιωθα ότι είναι ένα πράγμα το οποίο μου πάει.

Θα μπορούσα να ξεσπάω εκεί και να βρίσκω καταφύγιο. Μου είπε, “να μου πεις ακριβώς και ότι θέλεις να κάνεις θα το κάνεις. Εμείς έχουμε δημοκρατία στο σπίτι μας” και όταν του λέω πως θέλω να γίνω ηθοποιός, μου απαντάει “αυτό ξέχνα το”. Μετά του είπα μήπως να γίνω τραγουδίστρια, μου είπε “και αυτό ξέχνα το”. Του είπα τότε “τι είναι αυτή η δημοκρατία, τι είδους έχουμε στο σπίτι αφού μου λες ξέχνα το”. Και μου λέει, “θα γίνεις δημοσιογράφος!” Τέτοιου είδους δημοκρατία είχαμε στο σπίτι».