Η Ευρυδίκη μίλησε στο ένθετο του πολιτισμού «Secret» της εφημερίδας Παραπολιτικά και στον Γιάννη Ξυνόπουλο για την επιστροφή της στην σκηνή με την μπάντα της, μετά από την απομόνωση της καραντίνας και των περιορισμών.
Η Ευρυδίκη επέστρεψε µε ρετρό τραγούδια µε ροκ διάθεση ή… µε ροκ τραγούδια σε ρετρό διασκευές!
Εµφανίσθηκε στη μουσική σκηνή «Σφίγγα», σε µια ξεχωριστή µουσική παράσταση, µε τίτλο «Ρετρόκ».
«Σε όλη µου τη ζωή ήµουν διχασµένη ανάµεσα σε δύο κόσµους που υπήρχαν µέσα µου, λόγω των ακουσµάτων µου από τα παιδικά και τα εφηβικά µου χρόνια. Ρετρό, ποπ και ροκ µουσική. Φέτος αποφάσισα να παρουσιάσω όλα αυτά που αγαπώ συνδυάζοντάς τα µεταξύ τους, παίζοντας µε τους ήχους και τις ενορχηστρώσεις και δηµιουργώντας εικόνες που ερεθίζουν τα συναισθήµατά µας», λέει σε συνέντευξή της στήλη, εξηγώντας ότι στην ίδια παράσταση µπορεί κανείς να ακούσει Rolling Stones, Led Zeppelin, Βασίλη Παπακωνσταντίνου και Παύλο Παυλίδη µαζί µε Χατζιδάκι, Σουγιούλ, Αττίκ, Edith Piaf και Jacques Brel.
∆εν λείπουν και τα δικά της τραγούδια, όπως τα «Το µόνο που θυµάµαι», «Πόσο λίγο µε ξέρεις», «Πυξίδα» και «Μίσησέ µε», που, λόγω της ηλικίας τους, όπως λέει, κάποια θεωρούνται ήδη ρετρό.
«Θα µοιραστώ µαζί σας µια ιστορία για το πρώτο µου τραγούδι, που ήταν το «Το µόνο που θυµάµαι». Αυτό ήταν το πρώτο τραγούδι που έπαιξε στο ραδιόφωνο το 1991. Το θυµάµαι σαν να ήταν χτες, να καθόµαστε στην κουζίνα µε τον Γιώργο Θεοφάνους και να ακούµε την εκποµπή της Ναταλίας Γερµανού στον ΑΝΤ1.
Ξαφνικά, παίζει το τραγούδι µας. ∆υναµώνουµε την ένταση, φωνάζουµε από τη χαρά µας, αγκαλιαζόµαστε και αρχίζουµε να χορεύουµε. Ήταν απίστευτο το συναίσθηµα».
Τα χρόνια πέρασαν. Έχει αλλάξει το µουσικό της στίγµα; «Θα έλεγα ότι έχω διευρύνει τους ορίζοντές µου. Όσο µεγαλώνω και εξελίσσοµαι, ανακαλύπτω διαφορετικές πτυχές του εαυτού µου, αλλά και της µουσικής. Μου αρέσει να πειραµατίζοµαι, να δοκιµάζοµαι και να τολµώ, µε στόχο πάντα να εκφράζω την αλήθεια µου.
Με αυτή την έννοια, δεν είµαι πια το κορίτσι που τραγουδούσε ωραία τα ποπ τραγούδια, αλλά µια γυναίκα µε ωριµότητα στην ερµηνεία, µε ακόµα µεγαλύτερη ευαισθησία και δυναµισµό στη σκηνή και σίγουρα µε περισσότερες ροκ επιρροές δισκογραφικά. Για µένα η µουσική είναι ένα ταξίδι προς την ελευθερία. Όταν αυτό συµβαίνει, είναι φυσιολογικό επακόλουθο η διεύρυνση του µουσικού στίγµατος».
Ως προς τα µέτρα για την πανδηµία και το κατά πόσο επηρεάζουν τη χωρητικότητα των µουσικών σκηνών, λέει πως είναι ένα θέµα που τη στεναχωρεί.
«∆ιαφωνώ µε τον διαχωρισµό των εµβολιασµένων και µη εµβολιασµένων, αλλά προσωπικά πήρα την απόφαση να τραγουδήσω, γιατί αυτή ήταν η δική µου εσωτερική ανάγκη.
Οι δύο καραντίνες µε κούρασαν πολύ ψυχολογικά και η µεγαλύτερή µου ανάγκη ήταν να βρεθώ ξανά κοντά στο κοινό κάνοντας αυτό που αγαπώ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Σαφέστατα τα µέτρα επηρεάζουν τη χωρητικότητα των µουσικών σκηνών και είναι άδικο το ότι οι επιχειρηµατίες καλούνται να επιλέξουν ποιους θα δεχτούν στους χώρους τους. Τίθεται, όµως, θέµα επιβίωσης, γι’ αυτό θα έπρεπε να υπάρχει µεγαλύτερη κατανόηση από όλους».
Όσο για την «κόντρα» εµβολιασµένων – ανεµβολίαστων, λέει πως ο καθένας έχει το δικαίωµα επιλογής. «∆εν µπορώ να καταλάβω αυτόν τον πόλεµο. Πότε θα µάθουµε, επιτέλους, οι άνθρωποι να σεβόµαστε τους συνανθρώπους µας και τις επιλογές τους; Είναι θέµα παιδείας, κάτι που µάλλον πολλοί από µας στερούνται».
Η κουβέντα κλείνει µε µία ευχή: «Να αγαπάµε! Η αγάπη είναι το µοναδικό πράγµα που χρειάζεται ο άνθρωπος για να ανθεί, να ονειρεύεται, να προχωρά µπροστά µε χαµόγελο, να νιώθει ασφάλεια, να νιώθει γεµάτος και ολοκληρωµένος. Να αγαπάµε, λοιπόν, ώστε να ρέουν όλα γύρω µας µε αφθονία».