Κριτική στην πολιτική του, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ασκεί η γερμανική εφημερίδα Welt, η οποία σε άρθρο της υπογραμμίζει ότι η Άγκυρα αν και μέλος του ΝΑΤΟ, που διαθέτει το δεύτερο μεγαλύτερο στρατό της Συμμαχίας, δεν συμπεριφέρεται ως εταίρος, αλλά λειτουργεί με γνώμονα αποκλειστικά τα προσωπικά συμφέροντα του τούρκου προέδρου.
Στο πλαίσιο αφιερώματος για τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις αλλαγές στη νέα τάξη πραγμάτων άρθρο το οποίο επικεντρώνεται στην Τουρκία σημειώνει ότι μία χώρα η οποία ενώ λόγω της στρατηγικής της θέσης μεταξύ Ευρώπης και Μέσης Ανατολής και στο μέτρο που αποτελεί κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ και διαθέτει τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό της συμμαχίας, «θα μπορούσε να είναι ο τέλειος σύμμαχος της Δύσης», τελικά υπό την ηγεσία του Ερντογάν αντί να συμπεριφερθεί ως εταίρος, λειτουργεί με γνώμονα αποκλειστικά τα προσωπικά του συμφέροντα, όπως έκανε στις περιπτώσεις της Συρίας, της Λιβύης και του Καυκάσου, αλλά και με το πρόσφατο μπλοκάρισμα της ένταξης Φινλανδίας και Σουηδίας στο ΝΑΤΟ και τις νέες απειλές του να επανέλθει στις αντιρρήσεις του που είχαν καμφθεί.
Δεν επιστρέφει στο δυτικό στρατόπεδο
«Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να συνηθίσουν στην ιδέα ότι η χώρα αυτή που βρίσκεται στο σταυροδρόμι της Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας, δεν επιστρέφει πλέον πλήρως στο δυτικό στρατόπεδο, όπως φαινόταν απολύτως φυσικό κάποτε», σημειώνει το άρθρο.
Αναφέρεται στην ένταξη της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ το 1952, ως συμμάχου κατά του κομμουνισμού, τρία χρόνια πριν από την Γερμανία, όπως επισημαίνει, προσθέτοντας ότι κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου η ύπαρξη κοινού εχθρού βοήθησε να ξεπεραστούν οι διαφορές.
Δεν παραλείπει να αναφερθεί στο Κυπριακό, σημειώνοντας ότι «όταν προσπάθησαν οι Έλληνες πραξικοπηματίες να ενώσουν το νησί με την, επίσης χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ, Ελλάδα, οι τουρκικές δυνάμεις κατέλαβαν τη βόρεια Κύπρο».
Ο Ερντογάν των χρυσών χρόνων ΕΕ – Τουρκίας
Υπενθυμίζει ότι μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η Άγκυρα αναζήτησε το δρόμο της στους κόλπους της -σημερινής- ΕΕ με τον Ερντογάν να προωθεί μεταρρυθμίσεις, μετά την άνοδό του στην εξουσία το 2003, στα «χρυσά χρόνια των σχέσεων ΕΕ- Τουρκίας», όταν δήλωνε ότι «η δημοκρατία είναι το τρένο στο οποίο επιβιβαζόμαστε μέχρι να φτάσουμε στον στόχο», δηλαδή το πολιτικό Ισλάμ.
Σήμερα, όμως, σημειώνει το δημοσίευμα, το τουρκικό κράτος δικαίου είναι μια σκιά αυτού που υπήρξε, υπενθυμίζοντας την καταστολή της λειτουργίας των ΜΜΕ, την ποινικοποίηση των κινημάτων διαμαρτυρίας και την φυλάκιση των επικριτών του Ερντογάν μετά την απόπειρα πραξικοπήματος του 2016.
Σχέση Ερντογάν – Πούτιν
Αναφερόμενο στη σχέση Ερντογάν – Πούτιν, το άρθρο διευκρινίζει ότι δεν έχουν τα ίδια συμφέροντα, όπως φαίνεται και από το γεγονός ότι στη Συρία, τη Λιβύη και τον Καύκασο υποστηρίζουν αντίπαλους παράγοντες, αλλά χρησιμοποιούν ο ένας τον άλλον.
Για τον Πούτιν ο Τούρκος Πρόεδρος είναι μια ευκαιρία να διχάσει τη Δύση αλλά και ο Ερντογάν – ο οποίος σύμφωνα με την ανταποκρίτρια σε αντίθεση με τον ιδρυτή του κράτους Ατατούρκ, ακολουθεί τα χνάρια της επεκτατικής πολιτικής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και βλέπει τον εαυτό του ως τον ηγέτη του αιώνα. Όπως και ο Πούτιν – παίζει το παιχνίδι του ανταγωνισμού με Μόσχα και Ουάσιγκτον, προκειμένου να αυξήσει την επιρροή του.
Η Τουρκία προσπαθεί να είναι ανεξάρτητη δύναμη
Το άρθρο φιλοξενεί τις θέσεις της εμπειρογνώμονα σε θέματα Τουρκίας της Δεξαμενής Σκέψης ECFR Asli Aydintasbas, η οποία συντάσσεται με την διαπίστωση του «Foreign Affairs» ότι η Τουρκία περισσότερο από οτιδήποτε άλλο προσπαθεί να είναι μια ανεξάρτητη δύναμη, και σχολιάζει: «Η νέα εξωτερική της πολιτική μπορεί να γίνει κατανοητή ως μια προσπάθεια να κερδίσει έδαφος σε κάθε στρατόπεδο και να αντιμετωπίσει κατ’ αυτόν τον τρόπο τις αντιπαλότητες μεταξύ μεγάλων δυνάμεων Αυτή η στρατηγική υπερβαίνει την κυβέρνηση του Erdogan. Ένα δίκτυο πολιτικών, γραφειοκρατών, δημοσιογράφων και ακαδημαϊκών που εκφράζουν ανοιχτά τη δυσπιστία τους απέναντι σε έναν δυτικό προσανατολισμό, κυριαρχεί τώρα στην αντίληψη της χώρας για το θέμα της ασφάλειας».
«Τα σημαντικά κόμματα της αντιπολίτευσης CHP και IYI υποστήριξαν την πορεία της κυβέρνησης στο θέμα της βόρειας επέκτασης του ΝΑΤΟ. Υπάρχει επίσης συναίνεση για εδαφικές διεκδικήσεις στη Μεσόγειο, οι οποίες εκτείνονται σε ελληνικό έδαφος», συνεχίζει το δημοσίευμα. Επισημαίνει δε ότι η τακτική του Ερντογάν στον πόλεμο κατά της Ουκρανίας να ταχθεί εξ αρχής στο πλευρό του Κιέβου, χωρίς να συμμετέχει όμως στις κυρώσεις, ούτως ώστε να μην παραγκωνίζει τελείως τον Πούτιν, και ενεργώντας ως διαμεσολαβητής ανάμεσα στα αντιμαχόμενα μέρη, με αποτέλεσμα τη διπλωματική επιτυχία της συμφωνίας των σιτηρών που ενισχύει τη θέση του απέναντι στη Δύση, δείχνει ότι ο Τούρκος Πρόεδρος κάνει ό,τι μπορεί να τον βοηθήσει προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία.
Ο παράγοντας εκλογές
«Σε έναν χρόνο είναι οι εκλογές και ο Ερντογάν θέλει να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους του με την εξωτερική του πολιτική. Ωστόσο, εάν η αντιπολίτευση έρθει στην εξουσία, μπορεί να χρειαστεί, στη χειρότερη περίπτωση, να έρθει αντιμέτωπος με τη δικαιοσύνη. Ο Ερντογάν δεν μπορεί να χάσει. Αυτό τον κάνει επικίνδυνο», καταλήγει το άρθρο.