Μετάφραση: Αντώνης Χρυσουλάκης
Ο Aleksey και οι άνδρες του οδηγούν ένα λευκό φορτηγάκι-ψυγείο, με κόκκινο σταυρό, για να εκτελέσουν τη δουλειά τους. Όπως αναφέρει το BBC σε πρόσφατο άρθρο του, οι άνδρες οδηγούν προς τον κίνδυνο για να συλλέξουν τα πτώματα και τα λείψανα νεκρών Ουκρανών και Ρώσων στρατιωτών και πολιτών. «Δουλεύουμε χωρίς ρεπό. Συνεχώς. Οδηγούμε, ερευνούμε, μεταφέρουμε, ψάχνουμε, όλη την ώρα», λέει ο ίδιος στο βρετανικό Μέσο.
Είναι επίσης ζοφερή δουλειά – ξεθάβοντας τα αποσυντιθέμενα σώματα Ρώσων στρατιωτών που είναι θαμμένα σε ρηχά χαρακώματα ή συλλέγοντας τα λείψανά τους από καμένα τεθωρακισμένα οχήματα. Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, περισσότεροι από 5.000 Ουκρανοί πολίτες έχουν σκοτωθεί από την εισβολή της Ρωσίας τον Φεβρουάριο.
Δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία για το πόσοι Ουκρανοί στρατιώτες έχουν πεθάνει. Αλλά ένας σύμβουλος του προέδρου Ζελένσκι δήλωσε στο BBC τον περασμένο μήνα ότι κάθε μέρα σκοτώνονται 100-200 Ουκρανοί στρατιώτες. Ο Aleksey λέει ότι αυτός ο αριθμός του ακούγεται ρεαλιστικός. Αλλά πιστεύει ότι οι Ρώσοι χάνουν τριπλάσιο αριθμό.
Ένας Ουκρανός στρατιώτης που πολέμησε στο Σεβεροντόνετσκ σε δηλώσεις του στο ίδιο Μέσο, περιέγραψε τις ρωσικές τακτικές ως παρόμοιες με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο – με τα κύματα του πεζικού τους να τρέχουν μέσα σε ένα χαλάζι από σφαίρες.
Σε ερώτηση για το ποιος πραγματικά κερδίζει τον πόλεμο ο Aleksey ανέφερε ότι: «Το θέμα δεν είναι ποιος κερδίζει. Το θέμα είναι ποιος έχει δίκιο. Ήρθαν (οι Ρώσοι) εδώ και αυτό ήταν ασυγχώρητο».
Όλοι οι Ουκρανοί στρατιώτες σε δηλώσεις τους ανέφεραν ότι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι μπορούν να νικήσουν. Ακόμη και σε μονάδες που είχαν υποστεί απώλειες μάχης πάνω από τους μισούς άνδρες. Αλλά αυτό έχει το τίμημά του τόσο στους ζωντανούς όσο και στους νεκρούς. Ο Aleksey δεν έχει δει την ενός έτους κόρη του εδώ και μήνες. «Αυτός ο πόλεμος κατέστρεψε τη ζωή που είχες και αυτή που έχτιζες» αναφέρει χαρακτηριστικά. Προσθέτει επίσης ότι στο τέλος της ημέρας το συναίσθημα ότι είσαι άδειος μέσα σου έρχεται και σου «τρυπά» το μυαλό.
Ο Θάνατος στο Ντονμπάς έρχεται γρήγορα
Ο θάνατος έρχεται γρήγορα στο Ντονμπάς. Οι ρωσικές οβίδες χρειάζονται δευτερόλεπτα για να προσγειωθούν και χρησιμοποιούνται σε τεράστιες ποσότητες. Κατά μέσο όρο η Ρωσία ρίχνει 20.000 βλήματα πυροβολικού την ημέρα. Η Ουκρανία είναι σε θέση να απαντήσει με μόλις 6.000.
Δεν υπάρχει ανάπαυλα από τον ήχο των βαρέων βομβαρδισμών σε έναν στρατιωτικό ιατρικό σταθμό που επισκέφτηκαν δημοσιογράφοι του BBC. Ο επικεφαλής ιατρός – ο οποίος θέλει να είναι γνωστός μόνο ως Δρ. Anatoliy για τη δική του ασφάλεια – περιγράφει την κατάσταση στο μέτωπο ως «εύθραυστη».
Ο ίδιος έδειξε ένα στρατιωτικό ασθενοφόρο με σοβαρές ζημιές – διάτρητο από σφαίρες και κομματιασμένο από θραύσματα. Ο γιατρός αναφέρει ότι ο κόκκινος σταυρός που είναι ζωγραφισμένος στα οχήματά τους δεν σημαίνει τίποτα για τους Ρώσους. Στο ίδιο μέρος υπηρετεί ως τραυματιοφορέας και η Τίνα. Η Τίνα εργαζόταν σε νοσοκομείο για παιδιά πριν καταταγεί εθελοντικά στο στρατό. Σκουπίζει τα δάκρυά της καθώς μιλάει για την οικογένεια που της λείπει τώρα.
«Ο πόνος φεύγει, γιατί έχεις ένα καθήκον: να πας ένα άτομο στο νοσοκομείο ζωντανό» σημειώνει. Στην ερώτηση εάν φοβάται η ίδια αποκρίθηκε λέγοντας τα εξής: «Φυσικά και είναι τρομακτικό. Όταν μια οβίδα προσγειώνεται κοντά σου, τα πάντα συρρικνώνονται μέσα σου».
Για κάθε στρατιώτη που σκοτώνεται, πολλοί περισσότεροι τραυματίζονται. Η Τίνα λέει ότι δεν επιτρέπεται να δώσει αριθμούς, αλλά προσθέτει: «Υπάρχουν θύματα σχεδόν κάθε μέρα, και όχι μόνο ένα. Μερικές φορές πολλοί και μερικές άλλες ακόμα περισσότεροι».
Οι Ουκρανοί στρατιώτες που τραυματίζονται θέλουν να συνεχίσουν να πολεμούν
Η Πολίνα είναι μόλις 21 ετών και υπηρετεί και αυτή ως νοσοκόμα στον ίδιο ιατρικό σταθμό με τον Δρ. Anatoliy και την Τίνα. Ο πόλεμος έχει ήδη ρίξει μεγάλη σκιά στη σύντομη ζωή της. Ο πατέρας και ο θείος της είναι τώρα αιχμάλωτοι στη ρωσοκρατούμενη Ουκρανία. Λέει ότι κάνει ό,τι μπορεί για να μην την πάρει από κάτω. Γυμνάζεται και ακούει μουσική όποτε μπορεί – απλά για να διατηρήσει κάποια αίσθηση κανονικότητας. Αλλά η Πολίνα παραδέχεται ότι είναι δύσκολο να μην αισθάνεται μελαγχολία και κατάθλιψη: «Εκτός από τις σφαίρες που πετούν πάνω από το κεφάλι σου, τους τραυματίες – και αυτοί οι τραυματίες είναι συχνά φίλοι μου – αν το πάρεις κατάκαρδα, θα είναι δύσκολο».
Οι στρατιώτες που περιθάλπει είναι αυτοί που της δίνουν ελπίδα. «Τα παιδιά που είναι τραυματισμένα και εξαντλημένα δεν θέλουν καν να πάνε στο νοσοκομείο μερικές φορές. Λένε ότι δεν πρόκειται να αφήσουν τους συντρόφους τους, και ότι θα κρατήσουν τη γραμμή μαζί».
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο BBC