Η μεγάλη λευκή ήπειρος της Ανταρκτικής έχει «στολιστεί» με εκθαμβωτικές ροζ και δαμασκηνί αποχρώσεις. Τα απομεινάρια του νέφους ηφαιστειακής σκόνης του ηφαιστείου Τόνγκα στην ανώτερη στρατόσφαιρα είναι η πιθανή αιτία των εκπληκτικών χρωμάτων που βλέπουμε σήμερα στη βάση Σκοτ της Ανταρκτικής.
Επιστήμονες που εργάζονται στην Ανταρκτική ανέφεραν το φαινόμενο στο Εθνικό Ινστιτούτο Νερού και Ατμόσφαιρας (Niwa) της Νέας Ζηλανδίας, αφού διαπίστωσαν ότι το ίδιο συνέβαινε και στη νοτιότερη περιοχή του κόσμου.
Συνήθως στα μέσα του χειμώνα, η Ανταρκτική είναι συνεχώς σκοτεινή, εκτός από ένα ελαφρύ «ναυτικό λυκόφως» γύρω στο μεσημέρι, το οποίο σημαίνει ότι ο ορίζοντας είναι αμυδρά ορατός υπό καλές συνθήκες», δήλωσε ο Stuart Shaw, επιστημονικός τεχνικός της Antarctica New Zealand, ο οποίος βρίσκεται στη βάση Σκοτ και ο οποίος τράβηξε εκπληκτικές εικόνες από τον… φλεγόμενο ουρανό.
«Φέτος, όμως, μας παρουσιάστηκε ένα εντυπωσιακό θέαμα, το οποίο έκανε το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού του σταθμού να τρέξει έξω με τις κάμερές του για να δει τα φοβερά χρώματα. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, ούτε εγώ έχω επεξεργαστεί αυτά τα χρώματα, είναι σχεδόν όπως τα είδαμε», ανέφερε ο ίδιος στην εφημερίδα «Guardian».
Δεδομένα από δορυφορικά lidar – ένα ραντάρ λέιζερ – δείχνουν ότι υπάρχει αφθονία αερολυμάτων στη στρατόσφαιρα πάνω από την Ανταρκτική, τα οποία δεν υπήρχαν πριν από την έκρηξη, δήλωσε η Nava Fedaeff, εργαζόμενη στη Niwa.
«Τα αερολύματα της στρατόσφαιρας μπορούν να κυκλοφορούν στον πλανήτη για μήνες μετά από μια ηφαιστειακή έκρηξη, διασκορπίζοντας και κάμπτοντας το φως καθώς ο ήλιος βυθίζεται ή ανεβαίνει κάτω από τον ορίζοντα, δημιουργώντας μια λάμψη στον ουρανό με αποχρώσεις του ροζ, του μπλε, του μοβ και του βιολετί».
Αν και η Ανταρκτική απέχει περίπου 7.000 χιλιόμετρα από την Τόνγκα, μοιραζόμαστε τον ίδιο ουρανό, δήλωσε ο Jordy Hendrikx, επικεφαλής επιστημονικός σύμβουλος. «Μεγάλο μέρος της επιστήμης που υποστηρίζουμε αποσκοπεί στην κατανόηση αυτών των φαινομένων στην ατμόσφαιρα, τους ωκεανούς και τα οικοσυστήματα και στην καλύτερη κατανόηση της συνδεσιμότητας μεταξύ της Ανταρκτικής, της Νέας Ζηλανδίας και του ευρύτερου κόσμου».