Εννέα μήνες συμπληρώνονται αισίως από τη στιγμή που η πολεμική μηχανή της Ρωσίας αποφάσισε να εισβάλλει στην Ουκρανία.
Εννέα μήνες νεκρών, αρκετών εκτοπισμένων ανθρώπων από τις οικίες του, εννέα μήνες καταστροφών, αλλά και ηρωικής αντίστασης και κούρασης του Ουκρανικού στρατού.
Ηγέτης αυτής της αντίστασης είναι, μεταξύ άλλων, και ο Ουκρανός πρόεδρος, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ο οποίος ουδέποτε σκέφτηκε να εγκαταλείψει τη χώρα του, δείχνοντας τα «δόντια» του στον Ρωσικό στρατό και τον εκπρόσωπό του, Βλαντίμιρ Πούτιν.
Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, εμφανώς καταβεβλημένος από τη σύγκρουση, θα προτιμούσε αυτήν την ώρα αντί να είναι σε καταφύγιο και να ηγείται της προσπάθειας αντίστασης, να είναι με τον γιο του σε μία όχθη του Δνείπερου και να ψαρεύει: «Θα ήθελα πραγματικά να πιάσω έναν κυπρίνο», ανέφερε χαρακτηριστικά στους Financial Times.
Για να επιστρέψει σε αυτήν την τόσο απλή, αλλά και ταυτόχρονα τόσο δύσκολη καθημερινότητα ο Ουκρανός πρόεδρος θα χρειαστεί να περιμένει αρκετά περισσότερο απ’ όσο νόμιζε παρά και τις πρόσφατες νίκες του ουκρανικού στρατού στα νότια της χώρας.
Ωστόσο, αυτό που κατάφερε ο Ουκρανός πρόεδρος είναι ανεπανάληπτο. Πέρα από τις εμφανείς στρατιωτικές και διπλωματικές επιτυχίες, ενισχύοντας το διεθνές προφίλ της Ουκρανίας σε Ευρωπαϊκή Ένωση και Ηνωμένες Πολιτείες, ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι μετατράπηκε σε ένα σύμβολο για τον δυτικό κόσμο.
Ειδικότερα, τη στιγμή που οι περισσότεροι, σύμμαχοι και εχθροί, τον είχαν «ξεγράψει» τις πρώτες μέρες της εισβολής του Φεβρουαρίου αυτός κατάφερε να αντιστρέψει το κλίμα και να εξασφαλίσει τη θέση του στην ιστορία, όντας πλέον ένα σύμβολο ηγεσίας και σθένους.
Η αντίσταση της Ουκρανίας
Tα πρώτα δείγματα της ηγεσίας του, ο Ουκρανός πρόεδρος δεν τα έδειξε κατά τη διάρκεια της «άμυνας» στην πολιορκία του Κιέβου, αλλά και ταυτόχρονα και στις αντεπιθέσεις που εξαπέλυσε στις αρχές του καλοκαιριού στις περιοχές του Χαρκόβου και της Χερσώνας. Ο Ζελένσκι δεν ήταν διατεθειμένος να «παραδώσει τα όπλα» τόσο γρήγορα.
Μάλιστα, κατάφερε να επανακτήσει το μισό των εν λόγω περιοχών (σ.σ. Χερσώνας) σε μικρότερο διάστημα απ’ όσο χρειάστηκε μία από τις πιο ισχυρές πολεμικές μηχανές να τις κατακτήσει. Οι δυνάμεις του Ζελένσκι κινούνται πλέον στα νότια και ανατολικά της Ουκρανίας, με απώτερο σκοπό να απελευθερώσουν όλη την επικράτεια, συμπεριλαμβανομένου της Κριμαίας και του Ντονμπάς, τα οποία και κατέκτησε η Ρωσία το 2014.
Η τακτική ενίσχυσης που ακολούθησε
Αυτό που αξίζει να αναφερθεί είναι ότι ό,τι κατάφεραν οι Ουκρανοί δεν το κατάφεραν μόνοι τους.
Η ενίσχυση σε πολεμικά εφόδια, οικονομική αλλά και ανθρωπιστική βοήθεια από τη Δύση έδωσαν μία σημαντική «ανάσα» στους Ουκρανούς, γεγονός που τους επέτρεψε κιόλας να αντεπιτεθούν.
Σημαντικό ρόλο, όμως, για να πείσουν τη Δύση, έπαιξε εκ νέου ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι ο οποίος διαπραγματευόμενος για την ενίσχυση της χώρας του κατάφερε να εξασφαλίσει παράλληλα και την είσοδό της (σ.σ. Ουκρανίας) στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και μία μελλοντική είσοδο στη βορειοατλαντική συμμαχία. Ο κ. Ζελένσκι, χρησιμοποιώντας κατά βάση τα μέσα κοινωνικής του δικτύωσης, όπως είναι το Facebook και το Twitter, απηύθυνε και απευθύνει σε καθημερινή βάση διάγγελμα τόσο στον Ουκρανικό λαό, όσο και στον πλανήτη, ανυψώνοτας έτσι το ηθικό των στρατιωτιών του.
Το μέλλον προδιαγράφεται αβέβαιο για τον Ουκρανικό λαό, καθώς ο χειμώνας σε συνδυασμό με την ενεργειακή και την επισιτιστική κρίση, ενδέχεται να «λυγίσει» μερικώς στον αγώνα που δίνει.
Ωστόσο, είναι βέβαιο ότι οι «μάχες» που δίνουν ενέπνευσαν και ένωσαν τη Δύση, η οποία θα συνεχίσει να τους στηρίζει, ανεξαρτήτως των απωλειών που θα έχει.
Διαβάστε τη συνέχεια στο πρωτότυπο κείμενο και αφιέρωμα των Financial Times εδώ.