Έπειτα από δεκαετίες αβεβαιότητας, αμερικανοί επιστήμονες ανακοίνωσαν ότι επιβεβαίωσαν πρώτη φορά την ύπαρξη κρύων παγίδων διοξειδίου του άνθρακα πάνω στη σεληνιακή επιφάνεια.
Οι παγίδες πιθανώς περιέχουν διοξείδιο σε στερεά μορφή, το οποίο θα μπορούσε μελλοντικά να χρησιμοποιηθεί για να υποστηρίξει την παρουσία ρομπότ και ανθρώπων στο φεγγάρι.
Στις μόνιμα σκιασμένες περιοχές στους πόλους της Σελήνης οι θερμοκρασίες πέφτουν κάτω από τη θερμοκρασία στις πιο παγωμένες περιοχές του Πλούτωνα, κάτι που επιτρέπει τη δημιουργία παγίδων διοξειδίου του άνθρακα.
Σε αυτά τα σημεία τα μόρια του διοξειδίου μπορεί να παγώσουν και να παραμείνουν σε στερεά μορφή ακόμη και όταν οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν στην κορύφωσή τους κατά το σεληνιακό καλοκαίρι.
Μόνο μικρές ποσότητες παγωμένου διοξειδίου εκτιμάται ότι χάνονται στο διάστημα κατά τη διάρκεια μιας σύντομης θερινής περιόδου στο φεγγάρι.
Οι μελλοντικές ανθρώπινες ή ρομποτικές αποστολές μπορεί να αξιοποιήσουν αυτό το στερεό διοξείδιο, εφόσον επιβεβαιωθεί επιτόπου η παρουσία του, για την παραγωγή πυραυλικών καυσίμων ή υλικών αναγκαίων για τη μακρόχρονη παραμονή στο φεγγάρι (π.χ., για την παραγωγή χάλυβα).
Τέτοιες παγωμένες παγίδες διοξειδίου είχαν προβλεφθεί από τους πλανητικούς επιστήμονες εδώ και χρόνια, αλλά είναι η πρώτη φορά που η ύπαρξή τους επιβεβαιώνεται και χαρτογραφείται.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον πλανητικό επιστήμονα Νόρμπερτ Σοργκχόφερ του Ινστιτούτου Πλανητικής Επιστήμης στην Αριζόνα, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό Geophysical Research Letters της Αμερικανικής Γεωφυσικής Ένωσης (AGU), ανέλυσαν στοιχεία 11 ετών από το σεληνιακό δορυφόρο LRO της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA).
«Μετά το νερό, ο άνθρακας είναι πιθανότατα ο πιο σημαντικός πόρος στη Σελήνη. Θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή καυσίμων για πυραύλους, αλλά επίσης για βιο-υλικά και για χάλυβα. Αν πρέπει να φέρνουμε άνθρακα ή καύσιμα από τη Γη, αυτό θα εκτοξεύσει το κόστος της μόνιμης παρουσίας στο φεγγάρι» ανέφερε ο Σοργκχόφερ.
Η συνολική περιοχή των παγίδων διοξειδίου εκτιμάται σε 204 τετραγωνικά χιλιόμετρα, με τη μεγαλύτερη περιοχή, μέσα στον κρατήρα Αμούνδσεν, να καταλαμβάνει γύρω στα 82 τ.χλμ.
Σε αυτές τις περιοχές οι θερμοκρασίες μένουν μόνιμα κάτω από τους μείον 213 βαθμούς Κελσίου.
Συγκριτικά, οι παγίδες παγωμένου νερού στη Σελήνη εκτιμάται ότι καλύπτουν μια πολύ μεγαλύτερη έκταση, σχεδόν 14.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων.