Σαν ένα υποβρύχιο που προχωρά στο κενό, το κενό είναι η θάλασσα, σε βάθος που το φως δεν φτάνει, όμως και να έφτανε τι θα μπορούσε να δει κανείς χωρίς φινιστρίνια, έτσι κυλάει ο χρόνος σε βάθος μεγαλύτερο από 100 μέτρα.
Κάτω στο μετρό του Κιέβου, που ήταν το τρίτο μεγαλύτερο στη Σοβιετική Ενωση, με πολυελαίους και μαρμάρινα δάπεδα, φτιαγμένο κάποτε να λειτουργήσει σαν καταφύγιο, και να που ήρθε η ώρα να εκπληρώσει τον σκοπό του.
Εγινε και το ίδιο μία πόλη, φωτίζεται με τεχνητό φως, και ο χρόνος έχει σταματήσει, ανακυκλώνεται όπως στο υποβρύχιο σε ακινησία που διακόπτεται από τον ήχο εκρήξεων που καμιά φορά ακούγονται.
Χιλιάδες άνθρωποι, που μετέφεραν ένα κομμάτι από το σπιτικό τους, έχτισαν μία δεύτερη πόλη μέσα στο μετρό του Κιέβου, στριμωγμένοι ο ένας δίπλας στον άλλο, με τα ρούχα τους, τα κλινοσκεπάσματα, χώρους οριοθετημένους, τα νέα μεταφέρονται από στόμα σε στόμα, η αγωνία το ίδιο, κάποιοι φεύγουν και έρχονται άλλοι στη θεση τους, κάποιοι δεν φεύγουν ποτέ, κυρίως ηλικιωμένοι, επειδή δεν μπορούν να πάνε πουθενά, φοβούνται και περισσότερο απ’όλους.
Η Ναταλία Μακοχόν που είναι αναπληρώτρια διευθύντρια του μετρό του Κιέβου, λέει πως ο χώρος διαθέτει ουσιαστικές υποδομές για να λειτουργήσει ως καταφύγιο σε περίπτωση βομβαρδισμού. 
Εχει τουαλέτες, παροχές πόσιμου νερού, ηλεκτροδότηση, εξαερισμό και όλες αυτές οι λειτουργίες ελέγχονταν και συντηρούνταν πριν ξεσπάσει ο πόλεμος σε τακτική βάση και να που τώρα ξέσπασε ο πόλεμος και το μετρό εκπληρώνει τον δεύτερο σημαντικό σκοπ0ό του εκτός από εκείνον την μετακίνησης του πληθυσμού.
Καθημερινά φροντίζουν υπάλληλοι του σιδηρόδρομου τις εγκαταστάσεις στη νέα αυτή πόλη, υπάρχουν μάλιστα και συρμοί που κινούνται κάθε μία ώρα μέχρι τις 7 το βράδυ. Αλλοι συρμοί είναι ακινητοποιημένοι, γιατί οι σταθμοί κοντά στην ευρύτερη περιοχή του προεδρικού μεγάρου και των κυβερνητικών κτιρίων, δεν λειτουργούν λόγω αυξημένης επικινδυνότητας.
Αυτοί οι συρμοί μοιάζουν με υπόγεια τροχόσπιτα, ακίνητα, γεμάτοι παιδιά, κουβέρτες, στρώμτα, ρούχα, βαλίτσες, ό,τι μπορεί να μεταφερθεί από το παλιό σπίτι και να είναι χρήσιμο για όσο χρειαστεί.
Ο χρόνος κυλάει νωχελικά, πιο γρήγορα για τα μικρά παιδιά που κάνουν τσουλήθρα στις κουπαστές του σταθμού. Τα χρώματα που βλέπει κανείς είναι εκείνα από τα ρούχα και τα πράγματα του προηγούμενου νοικοκυριού, έξω τα χρώματα ομογενοποιήθηκαν, κάποιες γειτονιές είναι μαύρες, άλλες ισοπεδώθηκαν, μυρίζουν άσχημα από τη φωτιά της έκρηξης.
Οσο η τροφοδοσία με αγαθά μπορεί να εξασφαλίζεται, η χαμένη πόλη του μετρό του Κιέβου, προσφέρει στους χιλιάδες κατοίκους της ζεστά γεύματα, καφέ, τσάι, χυμούς αναψυκτικά, υπάρχουν χώροι για άρρωστους ανθρώπους, αυτοσχέδιοι παιδότοποι.
Τα βράδια όλοι γυρίζουν
Ακούγεται παράξενο αλλά υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν και πηγαίνουν κάθε μέρα στη δουλειά τους, στον χώρο εργασίας τους. Τα βράδια όλοι γυρίζουν να κοιμηθούν στο μετρό-καταφύγιο, λένε τα νέα του έξω κόμσου, οι περισσότεροι ακούν και βλέπουν τηλεόραση, συμμετέχουν στον πραγματικό χρόνο με φίλους ή συγγενείς σε άλλη χώρα,σε προσφυγικούς καταυλισμούς σε διπλανές χώρες.
Εχει 52 σταθμούς το μετρό του Κιέβου και μετά τη ρωσική εισβολή μετατράπηκε σε μία πόλη που φιλοξενεί περισσότερους από 15.000 ανθρώπους. Ο σταθμός Αρσενάλνα έχει φτιαχτεί σε βάθος 105 μέτρων, πιο βαθιά από κάθε άλλον σταθμό στον κόσμο. 
Σε αυτή την υπόγεια πόλη, οι γειτονιές είναι οι σταθμοί, τα σπίτια δεν βρίσκονται σε οδούς αλλά σε αποβάθρες, είναι μεγάλη η απόσταση από σταθμό σε σταθμό, κανείς δεν έχει όρεξη να την περπατήσει.
Δεν υπάρχουν παράθυρα κάτω από τη Γη, μόνο ασφάλεια, και απλανή βλέματα πάνω από τις μάσκες. Ούτε και στην Ουκρανία δεν ξεπεράστηκε ο κοροναϊός, πολύ εύκολα τρυπώνει στις σήραγγες, ούτε τον ακούς ούτε τον βλέπεις αλλά τον αισθάνεσαι όπως τον φόβο του διπλανού.
Θανατηφόρα πυροτεχνήματα
Δεν υπάρχει καμία διοικητική δομή σε αυτή την νεότευκτη πόλη που εγκαινιάστηκε μέσα σε καταιγισμό θανατηφόρων πυροτεχνημάτων. Μοιάζουν άνθρωποι και μαρμάρινα δάπεδα σαν μία παρένθεση στον χρόνο, ο οποίος μόνο μπροστά κυλά, και μόνο παρένθεση δεν θα αποδειχτεί.
Οι 15.000 και πλέον άνθρωποι, δεν έχουν δουλειές, κλωστές μνήμης ίσως τους συνέδεαν με κάτι στον πάνω κόσμο αν ξαφνικά όλοι έβγαιναν στο φως. Υπάρχει όμως ανησυχία, θάνατος σε γενναίες δόσεις, ο ουρανός εκδικείται την ευφορία της Γης, καρύκευμα το αίμα.
Ξεθωριάζουν τα σημεία αναφοράς του πάνω και του κάτω κόσμου, πόσοι απ’ όλους αυτούς αύριο θα μπορέσουν να χτίσουν νέες ζωές στην επιφάνεια, και πόσοι θα είναι παρόντες. 
Στο Πολυτεχνείο της πόλης Λβιβ, την Τρίτη, γυναίκες έπλεκαν δίκτυα καμουφλάζ για τα ουκρανικά άρματα μάχης που οδηγούν οι άντρες τους ή τα αδέρφια τους.
Ενα κορίτσι στη Λβιβ όλη μέρα πλέκει δίχτυα καμουφλάζ.
Ενα μικρό κορίτσι στο μετρό του Κιέβου χαμογελά κοιτώντας την κάμερα του κινητού, κάνωντας τσουλήθρα σε μία κουπαστή.
Το μικρό κορίτσι πέφτει από την κουπαστή και σηκώνεται. Την επόμενη φορά, δεν θα χαμογελά.