Είναι δεδομένο ότι ο δυτικός κόσμος, μέσα στην πολυθρύλητη ελευθεριότητά του, ρίχνει μια ματιά στην Τουρκία ακουμπώντας… μελαγχολικά το χέρι στο μάγουλό του. Επιπλέον, ο προβληματισμός αφορά στο πώς τα μέλη ενός Συμφώνου Άμυνας, όπως είναι το ΝΑΤΟ , μαλώνουν, μεν, τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για τις πράξεις του, οι οποίες φέρουν έντονη την οσμή του αυταρχισμού και της μοναρχίας, παρ’ όλα αυτά δεν θέτουν το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων προκειμένου να πραγματοποιήσουν κυρώσεις οι οποίες θα ήταν επώδυνες για την Οικονομία της χώρας, η οποία είναι πάντα για τους πολίτες το πρώτιστο ζητούμενο.
Ο Ερντογάν μπορεί, εντός των συνόρων και δίχως πρόβλημα, να φυλακίζει το δήμαρχο της Κωνσταντινούπολης επειδή δεν ρέπει προς εκείνον, να ποινικοποιεί το φιλοκουρδικό κόμμα, να απειλεί, εν είδει προεκλογικού αγώνα την Ελλάδα με… επίσκεψη βράδυ και επίθεση με πύραυλο εμβέλειας 1.000 χιλιομέτρων, να αποκαλεί τους διαφωνούντες τρομοκράτες και όλα αυτά με ένα αχνό… χάδι, εν είδει μαλώματος, του δυτικού πολιτισμού προς το πρόσωπό του.
