Κανείς δεν πρόκειται να πανηγυρίσει που ο Ολυμπιακός αναδείχθηκε ισόπαλος με την ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη. Το ξεκαθαρίζω από την αρχή, γιατί από όλα όσα συνέβησαν το βράδυ της Κυριακής, τα θετικά κατά τη γνώμη μου είναι σαφώς περισσότερα από τα αρνητικά.
Θα ξεκινήσω από τα κακώς κείμενα. Πρώτα απ’ όλα είναι ανεπίτρεπτο για την ποιότητα της ομάδας να δέχεται για δεύτερο στη σειρά ματς γκολ από κόρνερ. Και ειδικά αυτό της ΑΕΚ. Δεν μπορεί ο Σιμάνσκι να κάνει σπριντ (!) μέσα στην περιοχή και να κάνει άλμα και να παίρνει την κεφαλιά ανενόχλητος. Ακόμα και σε προπονητικό διπλό περισσότερη πίεση θα δεχόταν ο πολωνός μέσος.
Επίσης, το κόρνερ προήλθε από λάθος του Λαλά, ο οποίος στο πρώτο ημίχρονο είχε θέματα. Στο δεύτερο βελτιώθηκε και αυτό που πρέπει να του αναγνωρίσουμε είναι ότι μιλάμε για μπακ που ανεβαίνει και προσπαθεί να βοηθήσει στον επιθετικό τομέα.
Ακολούθως, η εικόνα της ομάδας στο μεγαλύτερο διάστημα του πρώτου ημιχρόνου. Και μπορεί ο Ολυμπιακός να προηγήθηκε και να είχε την τεράστια ευκαιρία του Μασούρα, ωστόσο στο δημιουργικό κομμάτι υπήρχε θέμα. Δεν μπορούσαν οι Ερυθρόλευκοι να συνεργαστούν και να βγάλουν φάσεις.
Ο Ολυμπιακός είχε την τύχη ο επιθετικός του να είναι εξαιρετικός έξω από την περιοχή και την ατυχία να μην μπορεί να του βγει έστω μία προσπάθεια μέσα σε αυτή. Οι γηπεδούχοι θα είχαν κερδίσει αν ο μαροκινός επιθετικός τελείωνε κάποια από τις φάσεις που για την κλάση του και την εκτελεστική του ικανότητα είναι γι’ αυτόν παιχνίδι. Ακόμα και οι μεγάλοι σκόρερ έχουν άσχημες μέρες.
Πάμε τώρα στα θετικά. Η αρκετά καλή εμφάνιση του Ολυμπιακού στο δεύτερο ημίχρονο και συγκεκριμένα μετά το 50’. Οι γηπεδούχοι πίεσαν, έβαλαν δύσκολα στην ΑΕΚ, αλλά κάτι ο Στάνκοβιτς, κάτι η έλλειψη καθαρού μυαλού στην εκτέλεση, δεν έφερε το δεύτερο γκολ.
Ο τρόπος με τον οποίον ο Πέδρο Μαρτίνς και η ομάδα έψαξαν τη νίκη. Την ώρα που ξεκινούσε το ημίχρονο, είχε ήδη ηττηθεί ο ΠΑΟΚ. Αν οι Ερυθρόλευκοι λειτουργούσαν ψυχρά και η ισοπαλία δεν θα ήταν άσχημο αποτέλεσμα, αφού η διαφορά αυξήθηκε. Έστω και για έναν βαθμό. Το ματς ήταν στο 1-1 και ο Ολυμπιακός τελείωσε τον αγώνα με δύο επιθετικούς (Τικίνιο και Ελ Αραμπί), τον Βαλπμουενά, τον Φορτούνη και στον άξονα το στήριγμα του Εμβιλά ήταν ο Αγκιμπού, που παίζει σαφώς πιο προωθημένος.
Κανείς δεν συμβιβάστηκε με την ισοπαλία και μέχρι τέλους οι παίκτες προσπάθησαν. Απόδειξη σε αυτά που γράφω είναι ότι η καλή ευκαιρία με τον Τικίνιο είναι στις τελευταίες στιγμές του αγώνα.
Οι Ερυθρόλευκοι δεν έπαιξαν για να περάσει η ώρα, δεν φοβήθηκαν να δώσουν χώρους. Πίεσαν και θα μπορούσαν να είχαν κερδίσει. Δεν έγινε, αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο.
Όλα αυτά που έχω γράψει τα σκεπάζει η επιστροφή του Κώστα Φορτούνη. Του παίκτη που τόσο έλειψε, Του παίκτη που μπήκε μετά από περίπου 300 μέρες σε επίσημο ματς και ομόρφυνε το παιχνίδι με τις ενέργειές του. Για τον αρχηγό θα τα πούμε στην επόμενη επικοινωνία μας, γιατί είναι άδικο απλώς να τον αναφέρω στον επίλογο του κειμένου.