Ήταν γνωστό εδώ και μήνες… Ο Νόρντιν Άμραμπατ ήθελε να βρίσκεται κοντά στην οικογένειά του, τη σύζυγο και τα παιδιά τους στην Ολλανδία. Τώρα, ο κόμπος έφτασε στο χτένι και ο Μαροκινός είναι αυτός που κρατάει στα χέρια του όλα τα καλά «χαρτιά». Μπορεί να δεσμεύεται με συμβόλαιο με την Ένωση για άλλον ένα χρόνο, όμως αυτό δεν σημαίνει πρακτικά τίποτα! Αφενός ο Άμραμπατ δεν έχει ανάγκη τα χρήματα μετά από τόσα χρόνια σε υψηλό επίπεδο και με «αυτοκρατορικά» συμβόλαια στην Ισπανία, την Αγγλία και τη Σαουδική Αραβία, αφετέρου βρίσκεται σε μία ηλικία που δεν μπορεί να «απειληθεί» από το ενδεχόμενο περιθωριοποίησης.
Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις διαφωνίας ως προς την επέκταση ή τη λύση της συνεργασίας, οι σύλλογοι έχουν το πλεονέκτημα ότι ρυθμίζουν την τύχη του παίκτη. Τον στέλνουν να προπονείται με τους «κομμένους» -όπως γίνεται εν προκειμένω στην ΑΕΚ υπό τις οδηγίες του Φώτη Παπαπαναγή- και ουσιαστικά τους θέτουν εκτός ομάδας. Ένας ποδοσφαιριστής νιώθει ότι απειλείται η καριέρα του, εάν μείνει για αρκετούς μήνες εκτός αγώνων, κι έτσι μπορεί να υπαναχωρήσει από την αρχική θέση του. Όμως, με τον Άμραμπατ δεν ισχύει κάτι τέτοιο, αφού βαδίζει αισίως στο 36ο έτος της ζωής του και γνωρίζει πώς όσα ήταν να κερδίσει από το ποδόσφαιρο, το έχει ήδη κερδίσει. Και δεν είναι λίγα…
Συνεπώς η ΑΕΚ δεν έχει άλλη επιλογή από το να του επιτρέψει να επιστρέψει στην Ολλανδία. Βέβαια, οι «κιτρινόμαυροι» πράττουν πολύ σωστά που περιμένουν κάποια πρόταση κι αυτό θα κάνουν μέχρι να εξαντληθούν όλα τα περιθώρια. Όμως, στο τέλος ο βετεράνος επιθετικός θα φύγει είτε με αντίτιμο είτε χωρίς, αφού η παραμονή του δεν συμφέρει καμία από τις δύο πλευρές. Ούτε τον ίδιο που θα παραμείνει μακριά από την οικογένειά του, ούτε την ΑΕΚ που θα αναγκαστεί να αμείβει, και μάλιστα πλουσιοπάροχα, έναν δυσαρεστημένο παίκτη, τον οποίο δεν θα χρησιμοποιεί.