Το είπε εξαρχής ο Μίτσελ. Από το απόγευμα της περασμένης Τετάρτης κιόλας, όταν πέρασε (πρώτη φορά έπειτα από επτά χρόνια) την πόρτα των αποδυτηρίων στο αθλητικό κέντρο του Ρέντη για να συναντηθεί με τους ποδοσφαιριστές του. «Να πάρουμε το πρωτάθλημα» ήταν το λιτό και περιεκτικό μήνυμα του.
Μεταξύ μας: αυτονόητο για κάποιον που γνωρίζει καλά την ψυχοσύνθεση του Ολυμπιακού και (ακόμη καλύτερα) πού τοποθετείται η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην επιτυχία και την αποτυχία σε ένα κλαμπ συνώνυμο του πρωταθλητισμού.
Αυτό δεν εξασφαλίζει όμως προκαταβολικά η επιστροφή του ισπανού τεχνικού στο μεγάλο λιμάνι; Τη σιγουριά ενός ανθρώπου που ξέρει, νιώθει, καταλαβαίνει τον ερυθρόλευκο «οργανισμό». Και που τοποθετεί εξαρχής τον πήχη στο πραγματικό όριο της σεζόν. Στον τίτλο του πρωταθλητή.
Θυμήθηκαν σχεδόν όλοι αυτά τα τελευταία 24ωρα τις μεγάλες νίκες του Ολυμπιακού στο Champions League με τον Μίτσελ στον πάγκο του. Θυμήθηκαν το καλό ποδόσφαιρο. Τους τίτλους. Την ανάδειξη νέων ποδοσφαιριστών.
Σίγουρα λιγότεροι όμως στάθηκαν σε δύο άλλα «σημάδια» της προηγούμενης εποχής του σε φόντο ερυθρόλευκο. Στο γεγονός ότι και τότε (Φεβρουάριος 2013) ανάλαβε την ευθύνη on the road αντικαθιστώντας τον Λεονάρντο Ζαρντίμ. Και σε εκείνο το απίθανο Super League σερί του που κράτησε 13 ολόκληρους μήνες τον Ολυμπιακό αήττητο.
Σαν να λέμε: από τις 9/2/2013 και τη δύσκολη νίκη στην Τρίπολη επί του Αστέρα (1-0) με το γκολ του Κώστα Μήτρογλου στις καθυστερήσεις. Ως το 0-3 του Παναθηναϊκού στο Καραϊσκάκης στις 2 Μαρτίου 2014: μια παρτίδα που έγινε λίγα 24ωρα μετά τη 2-0 νίκη επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Φάληρο και που δε θα ξεχάσει κανείς από την κατάρρευση του Μάικλ Ολαϊτάν στον αγωνιστικό χώρο.
Ακριβώς 36 ματς αήττητος ήταν στο πρωτάθλημα ο Ισπανός κατά την πρώτη θητεία του στον Ολυμπιακό. Με 31 νίκες και 5 ισοπαλίες. Μάλιστα ξεκίνησε με 6Χ6 και 13-1 γκολ. Αν καταφέρει κάτι ανάλογο; Οι Ερυθρόλευκοι θα έχουν επιστρέψει δριμύτεροι στη μάχη του πρωταθλητισμού πριν καλά-καλά τελειώσει ο Οκτώβρης. Αλλά αυτό προς το παρόν μπορεί να είναι μόνο μια υπόθεση. Άλλωστε οι διαφορές είναι σημαντικές.
Τότε ήρθε Φλεβάρη και είχε στα χέρια του μια ομάδα μονταρισμένη και πρωτοπόρα που το μειονέκτημα της ήταν ότι δεν απέδιδε καλό ποδόσφαιρο ή έστω ανάλογο με εκείνο που προηγήθηκε στη διετία του Ερνέστο Βαλβέρδε. Τώρα έχει στα χέρια του δεδομένα ένα ταλαντούχο ρόστερ που «έχει υποστεί κρίση ταυτότητας» όπως ο ίδιος υποστήριξε σε συνέντευξη που παραχώρησε σε ραδιοφωνικό σταθμό της Μαδρίτης (Cadena ser).
Μια ομάδα που είναι ήδη επτά βαθμούς μακριά από την κορυφή σε πέντε αγωνιστικές. Τι ακριβώς θα καταφέρει; Θα φανεί στη σκηνή. Το σίγουρο είναι πως βούτηξε απευθείας στα βαθιά.