Με όνομα βαρύ σαν ιστορία. Και με την αυτονόητη πίεση που προκαλεί. Να είσαι τερματοφύλακας και την ίδια στιγμή ο γιος του Αντώνη Νικοπολίδη. Δύσκολο. Ειδικά σε ένα περιβάλλον σαν το δικό μας.
Και όμως ο Γιάννης φαίνεται πως βρήκε μια χαρά τον τρόπο να ισορροπήσει σε αυτή τη δύσκολη πραγματικότητα. Και από τα ξημερώματα; Βρήκε τον τρόπο να δείξει και τον δρόμο σε μια σειρά από νέους Έλληνες ποδοσφαιριστές που όντας αφιερωμένοι στην πρόκληση της ανάδειξης, ξεχνούν καμιά φορά όλα τα υπόλοιπα. Λες και το ποδόσφαιρο θα κρατήσει για πάντα…
Στο 71 του MLS ντραφτ, o 21χρονος πορτιέρο. Στο 71 -όπως η φανέλα που συνόδευσε τον πατέρα του στην μυθική καριέρα του- για λογαριασμό της Νέας Υόρκης και των Red Bulls που δεν είναι τίποτε λιγότερο από το ξαδερφάκι της Λειψίας, της Σάλτσμπουργκ και της Μπραγκαντίνο. Ένα σύμπλεγμα κορυφαίων ομάδων σε Γερμανία, Αυστρία, ΗΠΑ και Βραζιλία υπό τον ίδιο (μεγάλο) χορηγό. Επιλογή του 3ου γύρου. Ίσως δίχως άμεση εξασφάλιση. Το πιθανότερο είναι ο Γιάννης να βρεθεί στη «θυγατρική».
Αν είχε μείνει στα μέρη μας; Μπορεί κάλλιστα να ήταν στον Ολυμπιακό Β΄ (ή έστω στον ΟΦΗ που το καλοκαίρι επιχείρησε να τον αποκτήσει). Πτυχίο από το Τζορτζτάουν όμως δεν θα έπαιρνε. Όπως δεν θα βίωνε την ανεπανάληπτη εμπειρία μιας τριετίας στο NCAA με τους Hoyas στο πρωτάθλημα soccer των κολλεγίων -που κάνει θραύση στις γυναίκες ως το δημοφιλέστερο σπορ της εποχής-.
Οι Hoyas που έδωσαν στο ΝΒΑ τον Πάτρικ Γιουίν, τον Άλαν Άιβερσον, τον Αλόνζο Μούρνινγκ. Που είναι ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά προγράμματα των ΗΠΑ. Κέρδισε μαζί τους το πρωτάθλημα του ΄19, χώρεσε φέτος στην καλύτερη 11άδα του πρωταθλήματος την οποία επέλεξαν οι ίδιοι οι προπονητές.
Επιλέχθηκε στους 170 υποψήφιους για το ντραφτ (στο ποδόσφαιρο δεν δηλώνεις συμμετοχή όπως στο μπάσκετ). Κατάφερε να κερδίσει μια θέση στο MLS παρά το γεγονός ότι έχοντας μόνο «φοιτητική» βίζα επί της ουσίας πιάνει θέση ξένου και οι ομάδες στις ΗΠΑ έχουν μόλις 6 για το ρόστερ τους. Φτιάχνει ήδη τις βαλίτσες του λοιπόν. Φεύγει από την Ελλάδα την επόμενη εβδομάδα. Ξεκινά η προετοιμασία της Νέας Υόρκης.
Ο Νικοπολίδης junior «μεγάλωσε» ποδοσφαιρικά στον Ολυμπιακό. Έπαιξε στο Youth League, κέρδισε το δικαίωμα να φορέσει το εθνόσημο. Ήταν πολύ τυχερός που εξελίχθηκε στις καλύτερες δυνατές «ελληνικές» συνθήκες από ένα club που δίνει μεγάλη βαρύτητα στις υποδομές του. Σε ετήσια βάση όμως στα τμήματα υποδομής του Ολυμπιακού, του ΠΑΟΚ, του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ κλπ βρίσκονται εκατοντάδες παιδιά.
Και προφανώς οι περισσότεροι εξ αυτών δεν καταφέρνουν να πάνε τη διαδρομή ως το τέλος.
Το να έχουν λοιπόν μια δεύτερη πόρτα «ανοιχτή», να έχουν plan b είναι κάτι που τις περισσότερες φορές το κατανοούν όταν διαπιστώνουν την έλλειψη του. Ο Γιάννης ήταν τυχερός διότι το οικογενειακό του περιβάλλον, έχοντας την σχετική εμπειρία μερίμνησε.
Όταν άκουσαν από τον Άρη Ζαφειράτο την προοπτική για μια αθλητική υποτροφία στις ΗΠΑ είδαν να ανοίγεται μπροστά τους ένας ορίζοντας. Το American dream. Μίλησαν με τον Γιάννη. Τον έπεισαν. Τον στήριξαν. Και κάπως έτσι ξημερώματα ήρθε αυτό που η περήφανη μητέρα Βάσω Στασινού περιέγραψε ως «71 για πάντα- Το Red μας αγαπάει».
Ο αθλητισμός και η εκπαίδευση δεν είναι βίοι παράλληλοι. Και τα παιδιά που αναπτύσσουν μια ικανότητα, που έχουν ταλέντο δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να γίνονται «μονοδιάστατα». Η «stay in school» κουλτούρα στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει διαφορετικές ρίζες.
Και αυτό συμβαίνει γιατί η Αμερική έχει άλλα προβλήματα σαν κοινωνία. Εκεί το να μείνουν τα παιδία στο σχολείο, άρα και στον αθλητισμό είναι διέξοδος από τις συμμορίες, τα ναρκωτικά κλπ. Εδώ ευτυχώς Αμερική δεν είμαστε (τουλάχιστον ακόμη).
Το stay in school όμως σαν σκέψη, επιβάλλεται να κυριαρχήσει σε κάθε οικογένεια που νομίζει ότι στο «παιδικό δωμάτιο» κοιμάται ο επόμενος Φορτούνης ή Σπανούλης. Γιατί δεν ξέρεις ποια λεωφόρος καταλήγει σε αδιέξοδο. Αλλά και γιατί στην εποχή της παγκοσμιοποίησης μπορεί να προκύψουν ιστορίες σαν αυτή του Γιάννη: Greek Freak λέει τον προσφώνησε και εκείνον η νέα ομάδα του χθες στα ντραφτ.
Ο Ολυμπιακός πέρσι καμάρωσε δύο παιδιά που έγιναν επαγγελματίες και πρωταθλητές (Τζολάκης, Καραργύρης) αλλά μαζί έγιναν και φοιτητές στο Πανεπιστήμιο. Στον Ρέντη υπάρχει μια απίστευτη υποδομή για τα παιδιά που μένουν εντός του αθλητικού κέντρου, προκειμένου να μην αφήνουν στην άκρη την εκπαίδευση τους.
Όπως υπάρχουν και συμφωνίες με ιδιωτικά σχολεία κλπ. Δεν είναι όμως ο ελληνικός αθλητισμός μόνο ο Ολυμπιακός. Και κυρίως; Δεν είναι το μήνυμα της ιστορίας του Νικοπολίδη Junior μόνο για μεγάλα πορτοφόλια.