Είναι ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται εδώ και χρόνια. Το 2009 ήταν η τελευταία φορά που η Εθνική ομάδα έφτασε στα ημιτελικά.
Εκτοτε, είτε με καλές είτε κακές ομάδες, είτε με μεγάλα είτε μικρότερα ονόματα, είτε με τον καλύτερο παίκτη του κόσμου είτε όχι, το… στοπ έρχεται νωρίτερα από τους τέσσερις καλύτερους.
Φέτος οι προσδοκίες ήταν μεγάλες. Εφταναν μέχρι την επιστροφή της Εθνικής στον θρόνο για πρώτη φορά μετά το 2005.
Εχοντας τον Γιάννη, έχοντας έναν εκ των καλύτερων προπονητών στην Ευρώπη, έχοντας ένα ρόστερ που αν μη τι άλλο και ποιότητα είχε και τεράστια εμπειρία από το υψηλότερο μπασκετικό επίπεδο. Ομως απέτυχε και πάλι.
Δεν είναι ντροπή να λέμε τη λέξη αποτυχία. Οι συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί και τα «σταυρώματα» που είχε η Εθνική – χάρη στη δική της καλή παρουσία στη φάση των ομίλων – μας έκαναν να ονειρευόμαστε τουλάχιστον έναν ευρωπαϊκό τελικό.
Θα τον δούμε το βράδυ της Κυριακής χωρίς άγχος. Οι ελπίδες χάθηκαν στα τρίποντα των Γερμανών, οι οποίοι όμως δεν έπαιζαν μόνοι τους. Βρήκαν και τα έκαναν. Δυστυχώς για την Εθνική, η κακή της βραδιά ήρθε στο πιο κρίσιμο σημείο.
Και πολλές φορές, ενδόμυχα και δίχως να το καταλαβαίνουμε, το άγχος και η πίεση εμφανίζονται σε μεγαλύτερο βαθμό από εκείνον που περιμέναμε. Βλέποντας οι διεθνείς τους Γερμανούς να τα βάζουν από παντού, πέρασαν μπροστά από τα μάτια τους όλοι οι προηγούμενοι αποκλεισμοί. Επηρεάζεσαι. Θέλοντας και μη.
Η επόμενη μέρα είναι η δύσκολη, αλλά το πάθημα πρέπει να γίνει μάθημα. Πάνω απ’ όλα; Αυτή η Εθνική ούτε στα… σκουπίδια πρέπει να πεταχτεί, ούτε να χάσει την πίστη της για κάτι πραγματικά σπουδαίο.
Οι προκλήσεις που έρχονται είναι πολλές και μεγάλες. Η αξία του Γιάννη, η πίστη του αρχηγού Παπανικολάου, τα δάκρυα του Λαρεντζάκη και το «μη στεναχωριέσαι μαμά, δεν κλαίω» του Θανάση είναι ο οδηγός για την επόμενη μέρα αυτής της ομάδας.