Γράφει ο Επόπτης Γραμμών
Είναι πράγματι πολύ θλιβερό να βλέπεις μια 11άδα που σφίζει από ταλέντο να χαραμίζεται έτσι. Είναι κρίμα κι άδικο να βλέπεις έναν Τιάγκο Αλκάνταρα, να αγωνίζεται μόνο στο δεύτερο ημίχρονο της παράτασης. Είναι κρίμα να βλέπεις τον πιο εκρηκτικό παίκτη του Euro, Ντάνι Όλμο, να τον αναλώνει ο προπονητής του στο «9», ενώ στα εξτρέμ απογειώνεται.
Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.
Ήταν μαθηματικά αποδεδειγμένο ότι δεν θα σήκωνε την κούπα η Ισπανία. Κι αυτό όχι γιατί δεν έχει υλικό ή ταλέντο, αλλά γιατί δεν είχε προπονητή από την πρώτη ημέρα. Ο τραγικός Λουίς Ενρίκε με τα αμέτρητα και ατελείωτα λάθη του, έχασε την ευκαιρία να λάμψει αυτή η πληθώρα ταλέντων που έχει το ισπανικό ποδόσφαιρο.
Ντε Χέα, Αθπιλικουέτα, Γκαρθία, Λαπόρτ, Άλμπα, Μπουσκέτς, Κόκε, Αλκάνταρα, Σαούλ, Ροδρίγκο, Φερράν, Σαράμπια, Πέδρι, Όλμο, Ογιαρθάμπαλ, Μορένο, ακόμα κι ο Μοράτα (θα ασχοληθούμε μαζί του στη συνέχεια), αποτελούν μόνο ένα κομμάτι του Ισπανικού ποδοσφαίρου αυτήν την περίοδο. Για να μην αναφερθούμε καν στον Λουίς Αλμπέρτο, στον Φαμπιάν Ρουίθ, στον Ουνάι Σιμόν που ήταν και βασικός σε αυτό το Euro, ακόμα και στον μεγάλο καπιτάνο Αντρές Ινιέστα, που φυσικά δεν εκλήθη από τον Λουίς Ενρίκε για ένα τελευταίο Euro στην καριέρα του. Γιατί; Γιατί προφανέστατα, ο μεγάλος καπιτάνο, ήταν και είναι είδωλο στην Καταλονία και αυτό ο ίδιος ο Λουίς Ενρίκε ως παίκτης δεν το κατάφερε ποτέ. Ήταν σπουδαίος πραγματικά, αλλά δεν ήταν ποτέ Ινιέστα. Συνεπώς, αυτή η ανωτερότητα που είχε ο Ενρίκε προς τους παίχτες, επεβάλετο μόνο εκ της φήμης, κάτι που δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί με άλλους θρύλους παρόντες.
Ας πιάσουμε λοιπόν την πορεία της Ισπανίας στο Euro 2020, από την πρώτη ημέρα. Στα πρώτα δύο της παιγνίδια, η Ισπανία ήταν ωσεί παρούσα. Καθόλου ψυχή, καμία οργάνωση, τίποτα. Στο τρίτο παιγνίδι με την Σλοβακία, ήρθε ως Θείο Δώρο, η παρουσία του Σέρχιο Μπουσκέτς. Πρόκειται φυσικά για έναν ποδοσφαιριστή ο οποίος κάποτε ήταν αντικείμενο χλευασμού, αλλά ποιος μπορεί να πει σήμερα, μετά από μια 20ετή σχεδόν πορεία σε μια από τις μεγαλύτερες ομάδες του πλανήτη, ότι δεν έχει την εμπειρία να αλλάξει όλη την κατάσταση στο γήπεδο. Και να το είπε κάποιος, είδε εν τοις πράγμασι, ότι ο Μπουσκέτς άλλαξε όλη την Ισπανία. Η σιγουριά και η εμπειρία που έβγαλε στο γήπεδο, ένωσε τις γραμμές της Ισπανίας και ήλθε το 5-0 ξέσπασμα της 3 φορές κατόχου του θεσμού επί της Σλοβακίας.
Ήταν προπονητική αυτό; Όχι φυσικά. Ήταν ένα σκέτο «μπείτε μέσα και κάντε ό,τι θέλετε». Ή τουλάχιστον, αυτό ήταν το αποτέλεσμα. Όποτε ο Ενρίκε καθόταν στον πάγκο και περίμενε το θαύμα, οι παίκτες του το έκαναν. Όποτε πήρε την κατάσταση στα χέρια του, τα έκανε ρόιδο.
Πάμε στο ματς με την Κροατία. Στο 3-1, ο κύριος Ενρίκε είχε την φαεινή ιδέα και ενώ είμαστε ακόμη στο 75ο λεπτό, να βγάλει από το γήπεδο τον Έρικ Γκαρθία και να βάλει τον Πάου Τόρεζ. Καλός αμυντικός; Εξαιρετικός. Μια φοβερή χρονιά στη Βιγιαρεάλ, κάτοχος Europa League ακριβώς αυτήν την περίοδο. Και τι με αυτό; Ενώ δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στο Σεντερ Μπακ σου, το βγάζεις στο 75ο λεπτό; Αυτό είναι έγκλημα στο ποδόσφαιρο, το ξέρει μέχρι και το ball boy. Αποτέλεσμα; Ο Πάου Τόρρες χρειάστηκε γύρω στο 10λεπτο να ενσωματωθεί, όσο περίπου θέλουν δηλαδή τα σέντερ μπακ, και σε αυτό το 10λεπτο, η Ισπανία δέχτηκε 2 γκολ και ματς πήγε στην παράταση. Παράλληλα, έφυγε από το γήπεδο ο Κόκε, ο δημιουργός, για να περάσει ο Ρόντρι, ο κόφτης. Απόπειρα δηλαδή διαχείρισης παιγνιδιού με την πιο ανώμαλη εθνική ομάδα της Ευρώπης, την Κροατία. Περαστικά. Τζάμπα κούραση ένα ακόμα 30λεπτο για να διορθώσουν οι παίκτες την πατάτα του Ενρίκε.
Στο ματς με την Ελβετία, ο Ενρίκε έχει εκ νέου τη φαεινή ιδέα να κρατήσει αποτέλεσμα από το 8ο λεπτό και το γκολ το Άλμπα από κόντρα. Επιβάλλει στην ομάδα του ένα παιγνίδι κατοχής αλλά όχι με σκοπό να σκοράρει. Φυσικό είναι ο Σακίρι να το τιμωρήσει αυτό. Και είδαμε μια Ισπανία η οποία έπαιξε ποδόσφαιρο από το 92′ και μετά.
Λυπηρό.
Πάντως έστω κι έτσι, οι παίχτες το πήραν πάνω τους και ολοκλήρωσαν την αποστολή τους στα πέναλτι.
Πάμε τώρα στον ημιτελικό με την Ιταλία. Τα φρέσκα κουλούρια. Αν υπήρχε ένα ματς στο οποίο θα έπρεπε να ξεκινήσει βασικός ο Μοράτα, ήταν αυτό το ματς. Αλλά ο άσχετος με την προπονητική Ενρίκε, θέλησε να αντιγράψει τον Ντελ Μπόσκε, να παίξει με ψευτοεννιάρι, απέναντι στις Συμπληγάδες Πέτρες, Μπονούτσι – Κιελίνι. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να πετάξει στο 9, τον δαίμονα Ντάνι Όλμο. Είδαμε ότι ο Φερράν Τόρεζ έκανε πανηγύρι με τον Ντι Λορέντζο (μέχρι να φάει βέβαια τα πρώτα κλωτσίδια, αλλά έστω), φανταστείτε τι όργια θα έκανε ο Ντάνι Όλμο αν έπαιρνε την πτέρυγα. Αν δεν έχετε φαντασία, δείτε πώς έπαιξε από το 80′ και μετά που πήγε αριστερά και κυρίως στην παράταση. Φυσικά το απόλυτο non sense είναι η τοποθέτηση στα δεξιά του Ογιαρθάμπαλ. Παίκτης φύσει αριστερό εξτρέμ μεσοεπιθετικός με ένστικτο φορ, ο Ενρίκε τον πετάει στα δεξιά, γιατί.. έτσι!
Κάνει λοιπόν αχταρμά την επίθεσή του και τρέχει στο δεύτερο ημίχρονο να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Φυσικά ακόμα κι αυτό, το έκανε αφότου δέχθηκε γκολ η Ισπανία. Δηλαδή μετά το 60′.
Στο 80′, η Ισπανία ισοφαρίζει και η μεγάλη ιδέα του Ενρίκε, την ώρα που η Ισπανία επιβάλλεται να πιέσει και η λογική και το συναίσθημα και το γήπεδο φωνάζουν Τιάγκο Αλκάνταρα loud and clear όπως λέμε και στον Ψηλορείτη, να βάλει στο γήπεδο 2ο κόφτη και να τον βαπτίσει playmaker. Τον Ρόντρι. Βγάζοντας μάλιστα το καλύτερο πόδι στο γήπεδο, τον Κόκε.
Γελάει ο πλανήτης.
Για να πάμε στα πέναλτι και στην επιλογή παικτών που θα εκτελέσουν.
Πρώτο πέναλτι για τους Ιταλούς, χάνεται, από τον Λοκατέλι. Και έρχεται το πρώτο πέναλτι της Ισπανίας. Ανάμεσα σε εκτελεστές όπως ο Τιάγκο, ο Μορένο, ο Πέδρι, ακόμα και ο Άλμπα, ο Ενρίκε επιλέγει για πρώτο πέναλτι τον Όλμο. Καλός; Παιχτάρα δεν το συζητώ, έγραψα τον ύμνο του λίγο πιο πάνω. Αλλά είναι πιτσιρικάς ρε φίλε. Πιτσιρικάς! Σε ένα τέτοιο ματς, βάζεις έναν πιτσιρικά στο πρώτο σου πέναλτι; Με τέτοιο βάρος, με τέτοιο άγχος, κάνεις την ίδια πατάτα που έκανε και ο αντίπαλός σου με τον Λοκατέλι; Ενώ ταυτόχρονα παίζεις με τις πιθανότητες 80-20% ότι θα έχεις κι ένα χαμένο πέναλτι από τον Μοράτα, με τον οποίο έχεις τέτοιο πάθος που δεν ακούς κανένα πια στον πλανήτη;
Νομίζω λοιπόν πως είδαμε αναλυτικά γιατί η Ισπανία έχασε το ματς μέσα από τα χέρια της. Και δεν ευθύνονται οι παίχτες σε καμία περίπτωση.
Και για να τελειώνουμε με το θέμα Μοράτα.
Είναι ένα φορ. Τον θέλουν τα δίχτυα φυσικά. Δεν έχει όμως αυτός ο άνθρωπος καμία σχέση με εκείνους τους Ισπανούς φορ που άφησαν εποχή. Ούτε με τον Μοριέντες, ούτε με τον Ραούλ, ούτε καν με τον Φερνάντο Τόρες, ακόμα και μετά τον τραυματισμό του. Δεν είναι φορ εμπιστοσύνης, δεν έχει το ειδικό βάρος, δεν έχει την ουσία. Και φυσικά, δεν έχει και το κρίσιμο γκολ. Μην πλανάστε από το γκολ που έβαλε στο 80′ χθες. Παρέλυσε όλη η άμυνα της Ιταλίας εκείνη τη στιγμή. Οποιοδήποτε φορ στη θέση του θα το έβαζε. Και το αδικημένο φορ του πάγκου της Ισπανίας, ο Ροντρίγκο. Απόδειξη αυτού που γράφουμε, το άθλιο πέναλτι στο τέλος, το οποίο δεν το έπιασε ο Ντοναρούμα, το έχασε ο Μοράτα.
Κλείνω με έναν εκ των καλυτέρων ΤΦ στον κόσμο, τον Ντε Χέα, ο οποίος δεν χρησιμοποιήθηκε σε αυτό το Euro ούτε κατά λάθος από τον Ενρίκε. Χωρίς να θέλω σε καμία περίπτωση να μειώσω τον εξαιρετικό Ουνάι Σιμόν καθώς αποτελεί πραγματικό συνεχιστή της βαθιάς παράδοσης των ΤΦ της Ισπανίας, σε ένα τέτοιο επίπεδο, ε δεν αποτελεί τη δεύτερη επιλογή σου ο Ντε Χέα σε καμία περίπτωση. Ο ΤΦ δεν είναι μόνο αυτός που θα αποκρούσει, αλλά και αυτός πάνω στον οποίο θα δομηθεί ολόκληρη η άμυνα. Ίσως να βλέπαμε τελείως διαφορετικά αποτελέσματα με αυτόν κάτω από τα γκολποστ των Φούριας Ρόχας.