Όλος ο κόσμος χορεύει πλέον στο ρυθμό του Βλάντιμιρ Πούτιν. Το απορίας άξιο βέβαια είναι ότι σε μια υπόθεση στην οποία εμπλέκονται Ρωσία, ΗΠΑ, Ουκρανία, όλοι και όλα εξαρτώνται από το τι θα πράξει ο Ρώσος Πρόεδρος. Αν ο ίδιος θα αποφασίσει την εισβολή ή όχι, τι θα κάνει αφού αναγνώρισε την ανεξαρτησία των ρωσόφωνων Ντόνετσκ και Λουχάνσκ κλπ κλπ.
Κανείς δεν αναρωτιέται, τι θα κάνει η Δύση ως απάντηση;
Είναι αυθόρμητο ξέρετε. Γνωρίζουμε όλοι εξ αρχής, ότι δεν θα κάνει τίποτα. Τίποτα απολύτως. Αν γίνει η εισβολή στην Ουκρανία, αλλάζουν όλοι οι συσχετισμοί, άπαξ διαπαντός.
Ο Πούτιν, ασχέτως του αν εκτιμούμε όλοι τις κινήσεις του ή όχι, σήμερα δείχνει στον κόσμο ότι η Δύση βρίσκεται σε απόλυτο λίθαργο. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι δεν ήταν ποτέ έτοιμη να αντιμετωπίσει μια τέτοια κατάσταση, αλλά δεν έχει καν τις προϋποθέσεις, τη δυναμική, ούτε ακόμα και ηγέτες για να μπορέσει να ανταπεξέλθει σε κάτι τέτοιο.
Διαχρονικά η Ευρώπη έχει βάλει σε δεύτερη μοίρα τη θωράκισή της και την αυτάρκειά της. Το περιβάλλον και ο αυτοπροσδιορισμός των φύλων, από πολύ σοβαρά πράγματι προβλήματα, έγιναν αυτοσκοπός. Τα παιγνίδια της Γερμανίας για το ευρώ και ο αγώνας της υπόλοιπης ευρωζώνης να διατηρηθεί στο νόμισμα, στέρησαν από την Ένωση πολλά χρόνια στα οποία θα μπορούσε να προετοιμάσει τη θωράκισή της. Οι οικονομικές κρίσεις, τεχνητές και μη, έφεραν τρομακτικές ανακατατάξεις σε βαθμό που έφεραν στην επιφάνεια ηγέτες ολίγιστους για σοβαρές περιστάσεις. Η Ευρώπη των Ντε Γκωλ, Θάτσερ, Τσόρτσιλ, Κολ, παραδόθηκε στην Ευρώπη της Μέρκελ, του Ολάντ, του Μακρόν, του Μπλερ, του Σολτς, του Τζόνσον και της Μέι.
Και μέσα σε όλα, η ισλαμική επέλαση, απέναντι στην οποία η μόνη απάντηση από την Ένωση, είναι η αποποίηση της τάχα ισλαμοφοβίας και ανάγκη για πλήρη ενσωμάτωση μιας κουλτούρας, εκ διαμέτρου αντίθετης από τα ευρωπαϊκά κεκτημένα.
Ο Πούτιν σήμερα ρίχνει όλους τους Ευρωπαίους από τα ροζ συννεφάκια στα οποία αναπαύονται τις τελευταίες 3 δεκαετίες. Δείχνει τι σημαίνει για ένα κράτος να είναι αυτόνομο, να στέκεται στα πόδια του και να είναι υπερπλήρες, όσον αφορά όχι μόνο στην οικονομική του κατάσταση, αλλά και στην στρατιωτική του ετοιμότητα. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι όλος ο κόσμος κρέμεται από την απόφαση του Πούτιν, φαίνεται ποιος είναι έτοιμος για να κάνει αυτό που θέλει και να βάλει τους όρους που θέλει. Η Ευρώπη πίστευε πιθανόν, ότι με το τέλος του Β’ ΠΠ, αλλά και με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, οι πόλεμοι θα γίνονται μόνο στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Προφανώς και είναι λάθος αντιμετώπιση, προφανώς και είναι λάθος τακτική. Ούτε η περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου.
Η Ένωση και η Δύση στο σύνολό της, βρίσκονται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Η απόφαση για το αν θα συνεχίσει στην ίδια πεπατημένη, ή θα αλλάξει ρότα, δεν θα ληφθεί οικεία βουλήσει, αλλά η ίδια η ιστορία, την οποία σήμερα ζούμε, θα την εξαναγκάσει να την πάρει.
Τίποτα δεν θα είναι ίδιο την επόμενη ημέρα. Και τίποτα δεν πρέπει να είναι το ίδιο, αν πραγματικά θέλουμε μια Ένωση που θα έχει αξία. Τις ΗΠΑ μην τις κλαις… Αυτοί έχουν μια μεγάλη διαφορά με όλα τα κράτη της Ένωσης. Είτε Ρεπουμπλικάνοι, είτε Δημοκρατικοί, έχουν την πατρίδα τους πάνω από όλα. Το αν κάποιοι είναι ανίκανοι όπως ήταν πάντα ο Μπάιντεν, φαίνεται εκ του αποτελέσματος. Αλλά οι βάσεις είναι άλλες. Στην Ευρώπη, το υγιές εθνικιστικό στοιχείο έχει εκλείψει από όλες τις κυβερνήσεις και γι’ αυτό έχουν αναπτυχθεί μορφώματα σωβινισμού σε όλη τη Γηραιά Ήπειρο. Και αυτό συνιστά την αρχή του τέλους. Ή για να μην κάνω προβολές στο μέλλον και να πιάσω το παρόν, οδηγεί στο να σε κάνει ό,τι θέλει ο Πούτιν και όποιος έχει την ισχύ αντίστοιχα.