Σήμερα κυκλοφορεί άρθρο του Θανάση Καρτερού με τίτλο «Ο γητευτής των γυρολόγων». Λίγο μετά το «μέλι» που στάζει κλασικά για Άδωνι, Βορίδη και Πλεύρη, αλλά και για Πιερρακάκη (ο Χριστός κι η Παναγία δηλαδή) και Θεοδωρικάκο, ο «εμβληματικός» αρθρογράφος του ΣΥΡΙΖΑ, καταλήγει αναφέροντας χαρακτηριστικά:
«Μην εκπλαγείτε αν αύριο δείτε προϊστάμενο της αστυνομίας άνθρωπο του Όρμπαν και στο Εργασίας ορφανό του Πινοσέτ. Ή έχουμε ήδη τέτοιους; Συγγνώμη, αλλά με πρωθυπουργό γητευτή των γυρολόγων μπερδευόμαστε λίγο…»
Δεν καταφέρνω να ανακαλέσω στη μνήμη μου αντίστοιχα δημοσιεύματα του εν λόγω για τους original πολιτικούς γυρολόγους, όπως Τζάκρη, Θεοχαρόπουλο, Ραγκούση, Κουντουρά, Κόκκαλη και άλλους, που πλήθυναν τις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν κυβέρνηση.
Την περίπτωση της Τζάκρη τη γνωρίζουμε. Ψήφισε όλα τα μνημόνια και με διαφορετικά πόστα και ρητορική.
Αλλά ας πιάσουμε λίγο την περίπτωση Θεοχαρόπουλου. Μιλάμε για έναν πολιτικό ο οποίος πραγματικά, δεν δοκιμάστηκε ποτέ, δεν εκλέχθηκε ποτέ, εκπροσωπούσε ένα κόμμα χωρίς ποσοστά, στα όρια του απόλυτου στατιστικού λάθους. Αν μιλάμε για γυρολόγους, νομίζω πως αποτελεί έναν ορισμό ο συγκεκριμένος. Ή όχι; Είναι λαμπρός νέος της Αριστεράς ε;
Όπως η κυρία Κουντουρά π.χ. Η γόνος βασιλικού και εκφράστριά τους όπως λέγαμε τότε, (πότε; Όταν ήταν στον Καμμένο), έγινε συριζαία βαμμένη. Ούτε αυτό αποτελεί γυρολόγο να φανταστώ, αλλά άνθρωπο που είδε το «Φως το αληθινό» στην Αριστερά σωστά;
Δεν αποτελούν οι συγκεκριμένοι παραδείγματα γυρολόγων, αλλά ο Χρίστος Στυλιανίδης για τους αριστερούς. Ο εμπνευστής του προγράμματος RescEU, του απόλυτου προγράμματος Πολιτικής Προστασίας στην Ευρώπη, είναι ένας γυρολόγος που έψαχνε για καρέκλα και του την έδωσε ο Μητσοτάκης.
Είναι τόσο θολωμένοι από την τακτική Μητσοτάκη, που λένε ό,τι τους κατεβαίνει πραγματικά στο κεφάλι. Άναρθρες κραυγές και το κλασικό ύφος της απολύτου άρνησης οποιασδήποτε συναίνεσης και κοινής πολιτικής.
Από την άλλη πλευρά βέβαια, έξυπνες οι κινήσεις ευρείας συνεννόησης, εξέθεσαν τον ΣΥΡΙΖΑ πανηγυρικά, έδειξαν ότι το πραγματικό του πρόσωπο, αυτό του αέναου κυνηγητού της καρέκλας με καμία επιθυμία για πραγματική πρόοδο της χώρας παραμένει το ίδιο, ωστόσο εδώ πρέπει να τελειώσει κάθε προσπάθεια και απόπειρα.
Δεν αλλάζει πλέον αυτό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα γίνει ποτέ αστικό κόμμα. Δεν θα μετατραπεί ποτέ πυλώνα της αστικής Δημοκρατίας στη χώρα. Δεν εκφράζεται από αυτό το πολίτευμα και αυτές τις συνθήκες.
Συνεπώς δεν έχει και αξία η περαιτέρω επιδίωξη της συναίνεσης από ανθρώπους που δεν θα συναινέσουν ποτέ και σε τίποτα.