“Έγκλημα και τιμωρία” είναι ο τίτλος ενός βιβλίου του Φυοντόρ Ντοστογιέφσκυ που γράφτηκε στα τέλη του 18 ου αιώνα.
Το κείμενο που θα διαβάσετε στη συνέχεια έχει σχέση με τον χαρακτήρα, τα κίνητρα και την εξέλιξη του κεντρικού ήρωα.
Ο Ρασκόλνικοφ, ο κεντρικός ήρωας στο “Έγκλημα και Τιμωρία”, πρώην φοιτητής, διωγμένος από το πανεπιστήμιο, με τη φιλαρέσκεια και περηφάνια που τον χαρακτηρίζει, δεν θέλει να είναι ένας χυδαίος εγκληματίας, αλλά ένας ιδεολόγος με ανώτερα κίνητρα. Όχι μόνο αποδέχεται τις ιδέες της νέας γενιάς που ενισχύει ο ίδιος, όχι μόνο υποκύπτει σε αυτές, αλλά και τις εκμεταλλεύεται για να ικανοποιήσει τις ενδότερες του φιλοδοξίες. Προστατεύεται από την λογική του “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”, όπου ένα μικρό ασήμαντο έγκλημα όχι μόνο
θα ξεχασθεί αλλά θα επισκιασθεί από τις χιλιάδες καλές πράξεις που θα
είχε την ευκαιρία να κάνει.
Σας θυμίζει κάτι? Ας ξαναδιαβάσουμε την προηγούμενη παράγραφο με λίγες αλλαγές.
Ο Αλέξης, ο αμφιλεγόμενος χαρακτήρας στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, πρώην πρόεδρος του δεκαπενταμελούς, αδιάφορος από την ιδιωτική αγορά, με τη φιλαρέσκεια και περηφάνια που τον χαρακτηρίζει, δεν θέλει να είναι ένας καθημερινός πολιτικός, αλλά ένας ιδεολόγος με
ανώτερα κίνητρα. Όχι μόνο αποδέχεται τις ιδέες της αριστεράς που ενισχύει ο ίδιος, όχι μόνο υποκύπτει σε αυτές, αλλά και τις εκμεταλλεύεται για να ικανοποιήσει τις ενδότερες του φιλοδοξίες.
Προστατεύεται από την λογική του “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”, όπου ένα μικρό και ασήμαντο έγκλημα, δηλαδή η δημαγωγία και η περιπέτεια του πρώτου εξαμήνου του 2015, όχι μόνο θα ξεχασθούν αλλά θα επισκιασθούν από τις χιλιάδες καλές πράξεις που θα είχε την
ευκαιρία να κάνει.
Και η αλήθεια είναι ότι την ευκαιρία την είχε, αλλά την σπατάλησε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, και εις βάρος μιας ολόκληρης κοινωνίας, δείχνοντας μια απίστευτη ελαφρότητα στα κρίσιμα ζητήματα της εποχής.
Και η αλήθεια είναι ότι την ευκαιρία την είχε, να αποδείξει ότι αυτός πράγματι θα ήταν κάτι το διαφορετικό από το ήδη απαξιωμένο πολιτικό σύστημα, και ότι αυτός πράγματι θα τηρούσε τις υποσχέσεις του και το πρόγραμμά του, που με τόσο στόμφο τόνιζε σε κάθε δημόσια εμφάνισή
του.
Και όχι μόνο δεν έκανε τίποτα από αυτά που διακήρυττε, αλλά έκανε ακριβώς τα αντίθετα και επειδή δεν ήξερε πως να κάνει έστω και αυτά, τα έκανε και με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.
Και σίγουρα πίστευε ότι «όχι μόνο θα ξεχασθούν αλλά θα επισκιασθούν από τις χιλιάδες καλές πράξεις που θα είχε την ευκαιρία να κάνει.»
Αλλά μάλλον λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο. Και ο ξενοδόχος, εκτός από το γενικότερο αίσθημα, είναι και ο χρόνος που τρέχει αμείλικτος και η σκληρή πραγματικότητα που επισκιάζει και τις καλύτερες ρητορικές του, αν υπάρχουν τέτοιες.
Και ο “ξενοδόχος” είναι όλοι οι άλλοι εκτός από τον ίδιον και το στενό του κύκλωμα. Ο “ξενοδόχος” είναι οι σύντροφοί του, το κόμμα του, οι ψηφοφόροι του, οι άσπονδοι φίλοι του, οι καλοπροαίρετοι εχθροί του, οι πολιτικοί του αντίπαλοι, οι άνεργοι και οι εργαζόμενοι Έλληνες, οι
ευρωπαίοι εταίροι και τέλος όλοι οι υπόλοιποι.
Και ο “ξενοδόχος” είναι ολόκληρη η κοινωνία που άκουσε την “ελπίδα”
αλλά δεν είδε το δόλο, είναι ολόκληρη η κοινωνία που ξαφνιάσθηκε από την ευκολία των πραγμάτων και απογοητεύτηκε από την κατάληξητους.
Τέσσερα χρόνια και κάτι κράτησε η “ελπίδα” και το “όνειρο” μιας καταστροφικής διακυβέρνησης και άλλα τρία μιας άχρηστηςαντιπολίτευσης.
Μια ελπίδα που ουσιαστικά ακυρώθηκε λίγα εικοσιτετράωρα μετά την αναγγελία της αλλά κατάφερε μεταμορφωμένη σχεδόν να ξεψυχήσει 4 χρόνια αργότερα και να μείνει διασωληνομένη μέχρι σήμερα.
Το έγκλημα ήταν προφανές, συγνώμη προφανέστατο ήθελα να πω. Και δεν αναφέρομαι μόνο
– ούτε στην δημαγωγία και τις υποσχέσεις του 2014,
– ούτε στο απίστευτο πρώτο εξάμηνο του 2015,
– ούτε σε όλες τις αστοχίες της περιόδου 2015-2019,
– ούτε στις προσλήψεις φίλων, συγγενών & συντρόφων σε κρίσιμες
θέσεις, χωρίς να έχουν την ανάλογη εμπειρία, προϋπηρεσία ή
υπόσταση,
– ούτε στα δημοψηφίσματα,
– ούτε στους τραπεζικούς ελέγχους,
– ούτε στην συμφωνία των Πρεσπών,
– ούτε στην «συνεργασία» του με την Χρυσή Αυγή,
– ούτε στις σκευωρίες των καναλιών και της Novartis,
– ούτε στους νεκρούς από το Μάτι και την Μάνδρα,
– ούτε στην ανατροφοδότηση των χρόνιων παθογενειών της
κοινωνίας,
– ούτε στο γεγονός ότι με τις πράξεις του «αθώωσε» όλους τους
προηγούμενους,
– ούτε στο χειρότερο ποσοστό ανάπτυξης που είχε στην τετραετία
2015-2018 (0,8%), μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
– ούτε σε όλα τα απίστευτα ευτράπελα που έγιναν εκείνη την
περίοδο, που ενίοτε μας διασκέδαζαν κιόλας, εμάς και όλον τον
πλανήτη.
Αναφέρομαι σε όλα αυτά μαζί και στο καθένα από μόνο του. Αναφέρομαι στο γεγονός ότι ήταν ο μόνος πρωθυπουργός, από γέννησης του Ελληνικού κράτους, που έβλαψε την χώρα του ΕΝ ΓΝΩΣΗ του.
Μάλλον δεν πρέπει να έχει υπάρξει πολιτικός που να έχει βλάψει πιο πολύ την πατρίδα του και τον εαυτόν του από αυτόν.
Και η τιμωρία είναι επίσης προφανέστατη και είναι αυτή που παρακολουθούμε από το 2020 και μετά.
Μια άστοχη, ανούσια, αναποτελεσματική, πρόσωπο κεντρική, τοξική, λαϊκίστικη και άχρηστη αντιπολίτευση και μία συνεχιζόμενη και
καθημερινή απαξίωση του εαυτού του.
Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.