ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΑ είναι η λέξη

Μοιραζόμαστε μέσα από τις λέξεις την συλλογική μας πραγματικότητα

Γράφει, η Αφροδίτη Παπακωνσταντίνου

«Οι λέξεις φταίνε. Αυτές ενθάρρυναν τα πράγματα σιγά σιγά ν’ αρχίσουν να συμβαίνουν». (Κική Δημουλά. [1998] 2010. Ενός λεπτού μαζί).

Έτσι διατύπωσε η Κική Δημουλά τη δυναμική των λέξεων που μέσα απ’ αυτές αντιλαμβανόμαστε, προσδιορίζουμε, αισθανόμαστε και αλληλεπιδρούμε με τον κόσμο.

Μοιραζόμαστε μέσα από τις λέξεις την συλλογική μας πραγματικότητα.

Πράγματα, αισθήματα, συναισθήματα, αντιλήψεις, εικόνες, προκαταλήψεις etc. Έχουν δύναμη οι λέξεις. Μας εκπαιδεύουν, μας καλλιεργούν, μας καθοδηγούν, μας νταντεύουν, μας ταλαιπωρούν.
Έχουν ευθύνη. Αντικατοπτρίζουν τον κόσμο που εκτείνεται στις συντεταγμένες που αυτές ορίζουν.
Διαμορφώνουν το πλαίσιο σημασιών και συλλογικών παραδοχών.

Γι’ αυτό και η άκριτη υιοθέτηση λέξεων ενέχει κινδύνους. Όπως ο όρος #γυναικοκτονία που αφορά στην δολοφονία γυναικών επειδή είναι γυναίκες».

Είναι ενδεικτικό ότι η λέξη γυναικοκτονία καταγράφηκε για πρώτη φορά το 1820. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην Αγγλία το 1801 για να υποδηλώσει “τη δολοφονία μιας γυναίκας, ενώ το 1848, αυτός ο όρος δημοσιεύθηκε στο λεξικό νομικών όρων του Wharton’s.

Η φεμινίστρια συγγραφέας Diana EH Russell ήταν αυτή που καθόρισε και διέδωσε αυτόν τον όρο στη σύγχρονη εποχή, το 1976. Ορίζει τη λέξη ως «τη δολοφονία γυναικών από άντρες επειδή είναι γυναίκες», ενώ άλλες φεμινίστριες δίνουν έμφαση στην πρόθεση ή τον σκοπό της πράξης που απευθύνεται σε γυναίκες, ακριβώς επειδή είναι γυναίκες.

Εν έτει 2021, στο πλαίσιο μιας παγκόσμιας εκρηκτικής τάσης «δικαιωματισμού» που ισορροπεί οριακά ανάμεσα στον παραλογισμό, λανσάρονται νέοι όροι όπως πχ. ο greysexual, που είναι, λέει, asexual, αλλά ίσως κάποιες φορές και να μην είναι τελείως asexual, (σντόιν) και επαναλανσάρονται όροι όπως η γυναικοκτονία, που συνδέει υποδορίως τα κεκτημένα δικαιώματα των σύγχρονων γυναικών με τις αυτονόητες διεκδικήσεις ισότητας, που όμως ανήκουν σε μια άλλη πολύ μακρινή, ευτυχώς, εποχή και διεγείρει έτσι άσκοπες αναχρονιστικές αντιλήψεις για την θέση και τον ρόλο της γυναίκας στην σύγχρονη κοινωνία.

Εξαιρετικό αφήγημα για την #αριστερά, που όπου μιζέρια, δυστυχία, αδικία, πόνος etc., τρέχει να προφτάσει να τα καπαρώσει, όπως τρέχει η Βασίλω πρώτη στον γάμο και τη χαρά! Κι αν δεν υπήρχε η δυστυχία, η αριστερά θα ήταν αυτή που θα την είχε εφεύρει, αφού αυτή συνθέτει το διαχρονικό της δόλωμα, που πετάει απλόχερα στην «εργατιά».

Ίσως να είναι αυτή η εξήγηση για την υιοθέτηση του όρου από τον ΣΥΡΙΖΑ, που συμπεριφέρεται σαν να γίνονται ανθρωποκτονίες με θύματα γυναίκες πρώτη φορά σε αυτή την χώρα, και σαν αυτό να είναι κάτι που μόνο τους αριστερούς αφορά.

Θα ήταν πολύ αστείο, αν αυτή η «τεχνητή ευαισθησία» δεν αποτελούσε μέσο χειραγώγησης και ιδεολογικής διαστρέβλωσης για τον ΣΥΡΙΖΑ που εργαλειοποιώντας τις αδικοχαμένες γυναίκες που υπήρξαν θύματα ενός διαταραγμένου άνδρα, χρεώνει «πατριαρχία» και άρα συνυπευθυνότητα στη ΝΔ. Ας σημειωθεί ότι επί των ημερών της «συντηρητικής», κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ δημιουργήθηκε σταθερό και ασφαλές έδαφος για να προβούν σε καταγγελίες γυναίκες που έχουν βιώσει σεξουαλική παρενόχληση, ή κακοποίηση και να ενώσουν τη φωνή τους κάτω από την ομπρέλα του #MeToo που αγκαλιάστηκε στοργικά από την ΠτΔ, και τον Πρωθυπουργό της χώρας.
Πέρα από την αναχρονιστική φύση της λέξης «γυναικοκτονία», αδυνατώ να αντιληφθώ την αναγκαιότητα διαχωρισμού της δολοφονίας γυναικών από τον όρο «ανθρωποκτονία».

Ανθρωποκτονία ονομάζεται ο τερματισμός της ζωής ενός ανθρώπου, είτε αυτός γίνεται με δόλια μέσα, είτε προκύπτει από αμέλεια.

Υιοθετώντας έναν ξεχωριστό όρο για τη δολοφονία μιας γυναίκας, υπέρ ποιου σημαινόμενου συνηγορούμε;

Υπέρ του ότι οι γυναίκες ανήκουν σε ένα άλλο genre από αυτό των ανθρώπων;

Ο διαχωρισμός «ανθρωποκτονίας» και «γυναικοκτονίας» δεν ενσαρκώνει αλήθεια τον ορισμό του σεξισμού, αφού ξεχωρίζει ευθαρσώς τη «γυναίκα» από τον «άνθρωπο»;

Ας συμφωνήσουμε σε αυτό:

– Οι λέξεις φταίνε.
– Αλλά φταίμε κι εμείς όταν τις παπαγαλίζουμε, χωρίς να μπορούμε να τις αφουγκραστούμε.

Πάντα άνθρωποι σκότωναν ανθρώπους. Άνδρες σκότωναν γυναίκες, γυναίκες σκότωναν άνδρες, άνδρες σκότωναν άνδρες, γυναίκες σκότωναν γυναίκες etc.

Σκοτώνει κανείς (διαταραγμένος άνδρας ή διαταραγμένη γυναίκα) για δικούς του λόγους. Γιατί ζηλεύει, γιατί φοβάται, γιατί θέλει να κληρονομήσει το θύμα, γιατί δεν τον/την θέλει το θύμα, γιατί του θυμίζει τη μάνα του, γιατί της θυμίζει τη μάνα της, γιατί δεν του θυμίζει τη μάνα του, γιατί δεν της θυμίζει τη μάνα της etc.

Γενικώς, οι άνθρωποι σκοτώνουν για τον δικό τους «λόγο», όχι για το φύλο του άλλου.
– Ας γίνουμε πιο συνειδητοποιημένες υπάρξεις.
– Ας συμφωνήσουμε σε μια υπεύθυνη στάση ζωής.
– Ας μην υιοθετούμε άκριτα δικαιωματικά τσιτάτα.
– Ας μην αντιμετωπίζουμε φοβικά την επιτηδευμένη αριστερή «ευαισθησία».
– Ας μην γινόμαστε συνεργοί στη διαστρέβλωση της εικόνας του κόσμου που μοιραζόμαστε και που θα παραδώσουμε μαζί στην επόμενη γενιά.

«Η εικόνα του κόσμου αντικατοπτρίζεται και εκδηλώνεται στο επίπεδο της γλώσσας. Εκείνο που δικαιολογεί λοιπόν τις διάφορες χρήσεις της γλώσσας είναι η κοινή μορφή ζωής που μοιραζόμαστε και που βρίσκεται πίσω από αυτές τις χρήσεις». (Wittgenstein, 1977, Grayling, 2006).