Το ζεϊμπέκικο είναι μοναχικός χορός με εσωτερική ένταση. Είναι κατάθεση της ψυχής… Το πιο όμορφο στοιχείο του είναι ο αυτοσχεδιασμός. Κάθε ζεϊμπέκικο πρέπει να χορεύεται σύμφωνα με τη διάθεση, να εκτελείται με σωστό ρυθμό και να εκφράζεται με μουσικότητα!», τονίζει ο Χρήστος Σακαλής, δεξιοτέχνης του, που το ταξιδεύει πρώτη φορά στη μακρινή Αυστραλία για να το συστήσει στην Ομογένεια της «γης των καγκουρό» και όχι μόνο.
Χάρη στην πρωτοβουλία της επιχειρηματία σχολής χορού στο Σίδνεϊ, Σοφίας Βεντούρη, το πρώτο Φεστιβάλ Ζεϊμπέκικου θα διεξαχθεί από την πρώτη μέχρι τη δεκάτη Ιουλίου εκεί και ο Σακαλής μαζί με άλλα γκρουπ θα μυήσουν τον κόσμο σε αυτόν τον ιστορικό χορό.
Μιλώντας για το Zeibekiko Festival Australia, η διοργανώτρια, από την πλευρά της, επισημαίνει: «Εύχομαι η πρωτοβουλία αυτή να ανοίξει τον δρόμο όχι μόνο για το ζεϊμπέκικο, αλλά και για όλους τους ελληνικούς χορούς, δίνοντας την ευκαιρία σε χορευτικές ομάδες να δείξουν το ταλέντο τους ψυχαγωγώντας την ελληνική κοινότητα».
Αντλεί την καταγωγή του από το τάγμα των Ζεϊμπέκων, μειονότητα των μικρασιατικών πληθυσμών των Προύσας, Αϊδινίου και Ερυθραίας, επονομαζόμενοι και «ιππότες των ορέων».
Ο δε Γιάννης Τσαρούχης υποστήριζε: «Οι ζεϊμπέκηδες ήταν Μακεδόνες και Θρακιώτες, που ακολούθησαν τον Μ. Αλέξανδρο στην εκστρατεία του στα βάθη της Ασίας. Τους ονόμαζαν “ζεϊμπέκια”, ζωέμπορους, γιατί έσφαζαν ζώα και τα πουλούσαν. Στην πορεία, για να διατηρήσουν τις παραδόσεις τους, δημιούργησαν το ζεϊμπέκικο: το χόρευαν ένας-ένας, με σπαθιά στα χέρια και πότε πότε και στο στόμα, βγάζοντας μουγκρητά ή αλαλαγμούς, σαν τα σημερινά “όπα”, “άλα” κ.λπ.». Tip: Το ζεϊμπέκικο έχει επηρεάσει και εικαστικούς καλλιτέχνες, μεταξύ αυτών τον Λάζαρο Μενελάου, που, αποτίνοντας φόρο τιμής στον Τσαρούχη, ζωγράφισε το Ζεϊμπέκικο Ι.
*Έλλη Σολδάτου/Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Απογευματινή την Τρίτη 18 Απριλίου