Η μεγαλύτερη παγίδα στην οποία μπορεί να πέσει ένας φιλόδοξος πολιτικός είναι όταν αρχίζει να μετρά το μπόι του με τη μεζούρα των δημοσίων σχέσεών του, τις ανούσιες ίντριγκες που δημιουργούν γύρω από το όνομά του διάφοροι «χατζηαβάτηδες» της δημοσιογραφίας ή τίποτα παράγοντες παλαιάς κοπής, που, όταν βγαίνουν εκτός «παιχνιδιού», παριστάνουν τους αυτόκλητους «μάνατζερ» σε μέτριους αστέρες του δημόσιου βίου, με την ελπίδα πως, αν τους παρουσιάσουν ως «πρωταθλητές», τότε θα γίνουν και οι ίδιοι τροπαιούχοι.
Αυτή η παλιομοδίτικη συνταγή είναι αλήθεια πως πέτυχε μία φορά στο πρόσφατο παρελθόν. Τα ΜΜΕ, την εποχή βέβαια που δεν υπήρχαν social media, αλλά και η διαπλοκή πέτυχαν να παρουσιάσουν στην κοινή γνώμη τον Κώστα Σημίτη ως τον «σούπερμαν» πολιτικό απέναντι στον «γκαφατζή» Μιλτιάδη Εβερτ. Έπειτα, όμως, από αυτό, το έργο δεν επαναλήφθηκε, αλλά κάποιοι -ακόμα και αυτοί που υπέστησαν μετέπειτα τις συνέπειες των λεγόμενων «νταβατζήδων» της διαπλοκής- φαίνεται πως συνεχίζουν να ζουν τον μύθο της επιδραστικότητάς τους μόνο στον μικρόκοσμό τους.
Ειδικά στη Ν.Δ., οι λύσεις είναι αποτέλεσμα «καλών δημοσίων σχέσεων». Κάπως έτσι την πάτησε παλαιότερα ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, στη συνέχεια η Ντόρα Μπακογιάννη και αμέσως μετά ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης. Και επειδή τις τελευταίες ημέρες ένας παρωχημένος πολιτικός μηχανισμός εντός της «γαλάζιας» παράταξης, συνεπικουρούμενος από «ΣΥΡΙΖόπληκτους» δημοσιογράφους, προσπαθεί να εξυπηρετήσει την Κουμουνδούρου με το να προβάλλει ως αντίπαλον δέος στον Κυριάκο Μητσοτάκη πότε την Όλγα Κεφαλογιάννη και πότε τον Νίκο Δένδια, καλό θα είναι οι «επικοινωνιακά» χορηγούμενοι να μην καταντήσουν ηγετίσκοι μιας σκηνοθετημένης σαχλαμάρας ή ευκαιριακοί κομπάρσοι μιας φάρσας που δεν εξυπηρετεί τη Ν.Δ., αλλά τους αντιπάλους της.
Δημοσιεύτηκε στο Secret των ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΩΝ στις 19/11