Με ενδιαφέρον διάβασα τις προάλλες, και κατόπιν προτροπής των συναδέλφων στην εφηµερίδα, το ειρωνικό σχόλιο του Γιώργου Κύρτσου στο Τwitter σχετικά µε το πρόσωπό µου και το ρεπορτάζ που αφορούσε το παρασκήνιο της διαγραφής του από τη Ν.∆., στο οποίο ένιωσε την ανάγκη να απαντήσει.
Υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έµπαινα καν στη διαδικασία να ασχοληθώ, πολλώ δε µάλλον από την ώρα που συµβαίνουν γύρω µας τόσο σοβαρά πράγµατα. Επειδή όµως µε… ιντριγκάρισε λίγο -όπως έλεγε και η Ακρίτα- µε τον χαρακτηρισµό που µου απέδωσε, ως ιδανικού µελλοντικού βιογράφου του Μητσοτάκη, δεν θα µπορούσα να µην ανατρέξω στο παρελθόν και στα έργα και τις ηµέρες του ιδίου, ώστε να του ζητήσω να µην κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια.
Ας υπενθυµίσουµε λοιπόν στον άλλοτε στενό συνεργάτη του προέδρου Γιώργου Καρατζαφέρη πως εκείνος υπήρξε ανέκαθεν το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγµα δηµοσιογράφου που επεδίωκε να αναγάγει εαυτόν σε µεγαλοπαράγοντα της Κεντροδεξιάς και να βρίσκεται διαχρονικά δίπλα σε κάθε αρχηγό της Ν.∆. από την εποχή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και µετά.
Ωστόσο, όπως ο ίδιος γνωρίζει καλύτερα, το όραµά του αυτό δεν υλοποιήθηκε ποτέ, αφού, αρχής γενοµένης από τον αείµνηστο πατέρα του σηµερινού πρωθυπουργού, ουδείς αναγνώρισε σε βάθος χρόνου το µεγαλείο του. Αυτός προφανώς είναι και ο λόγος για τον οποίο από… αυτόκλητος εκφραστής της «γαλάζιας» βάσης µετατράπηκε σε φανατικό πολέµιο του Κώστα Καραµανλή και τώρα του Κυριάκου Μητσοτάκη, ενώ στο ενδιάµεσο βρήκε την πολιτική θαλπωρή που αναζητούσε στην αγκαλιά του ΛΑΟΣ.
Στο πλαίσιο αυτό, και µετά από µια τέτοια πορεία, αλλά και τις εκδοτικές του ατυχίες, οι οποίες αποτέλεσαν αντικείµενο δικαστικής διερεύνησης και προκάλεσαν την άρση της ασυλίας του από το Ευρωκοινοβούλιο, µόνο έκπληξη δεν αποτελεί το σφιχταγκάλιασµα µε τον Αλέξη Τσίπρα. Αλλωστε, το γυαλί στις σχέσεις του µε το κυβερνών κόµµα, το οποίο εξέθεσε ανεπανόρθωτα, και µάλιστα στο επίπεδο της ευρωπαϊκής του παρακαταθήκης, είχε πια ραγίσει οριστικά.
Το µόνο βέβαιο είναι ότι µε τόσες κυβιστήσεις κανένας βιογράφος δεν θα µπορούσε να ανταποκριθεί στη συγγραφή των αποµνηµονευµάτων του. Εκτός κι αν λόγω των νέων του πολιτικών αναφορών επιστράτευε τον Καρτερό, που θα ήταν ιδεατή περίπτωση. Βλέπετε, ακόµα κι ο ίδιος θα µπερδευόταν, µετά από τόσες περιπέτειες, αν αποτολµούσε το εγχείρηµα της αυτοβιογραφίας.
*Δημοσιεύθηκε στo ένθετο ‘’Secret’’ της εφημερίδας «Παραπολιτικά» στις 26/2