Έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ αξιολογεί τα εσωτερικά των άλλων κομμάτων, ζητώντας διαρκώς παραιτήσεις υπουργών, διαγραφές στελεχών της Ν.Δ. ή ακόμα και παραίτηση ενός αυτοδύναμου πρωθυπουργού, όταν ως πολιτικός οργανισμός λειτουργεί στο πλαίσιο του «ενός ανδρός αρχή» και ελάχιστες είναι οι φορές που ο Α. Τσίπρας τόλμησε να λάβει πειθαρχικά μέτρα για υπουργούς του, όσο ήταν πρωθυπουργός, ή για βουλευτές του το διάστημα που είναι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Με εξαίρεση τον Π. Κουρουμπλή, τον οποίο έθεσε εκτός Κ.Ο., γιατί δεν του έχει εμπιστοσύνη αν επανεκλεγεί στον Δυτικό Τομέα της Β’ Αθηνών, όπου σκοπεύουν να πολιτευτούν οι Ρ. Δούρου και Ε. Αχτσιόγλου, ποτέ του δεν ένιωσε την ανάγκη να στείλει στο σπίτι του κάποιον άλλον που αποδειγμένα προκάλεσε με τη στάση του ή έφερε σε δύσκολη θέση το κόμμα.
Η μόνη λογική εξήγηση που ο Α. Τσίπρας δεν έχει προβεί σε μια τέτοια «αποκοτιά» είναι πως αν έπαιρνε συνεχώς κεφάλια, τότε θα υπήρχε σοβαρός κίνδυνος για τον ίδιο. Γι’ αυτό, άλλωστε, παραμένει ο μακροβιότερος πολιτικός αρχηγός. Σε αντίθεση με τους ηγέτες των άλλων κομμάτων, και ειδικά της Ν.Δ., που ύστερα από κάθε εκλογική ήττα σήμαινε πως ήρθε η ώρα της παραίτησής τους.
Συνεπώς, είναι κωμικά οξύμωρο ο Α. Τσίπρας να θέτει ζήτημα «αποκαθήλωσης» του Κ. Μητσοτάκη από την ηγεσία της Ν.Δ., όταν ο ίδιος δεν είχε την ευθιξία να εγκαταλείψει την προεδρική καρέκλα της Κουμουνδούρου μόλις εισέπραξε την αποδοκιμασία του ελληνικού λαού.
*Δημοσιεύθηκε στο ένθετο ‘’Secret’’ της εφημερίδας «Παραπολιτικά» στις 3/9