Με ένα προσεκτικό άρθρο – έμμεση προτροπή προς τον Αλέξη Τσίπρα -για εγκαθίδρυση συλλογικής ηγεσίας στο ΣΥΡΙΖΑ – ο Ευκλείδης Τσακαλώτος δίνει το στίγμα των προθέσεών του.
Ο πρώην υπουργός Οικονομικών και επικεφαλής της εσωκομματικής τάσης 53+ με άρθρο του στο tvxs υπό τον μουσικό τίτλο «Η αριστερά ως κουαρτέτο εγχόρδων» παραθέτει το ημερολόγιο ενός Άγγλου συγγραφέα θεατρικών έργων, του Αλαν Μπένετ, για να περιγράψει την ομαδικότητα που επικρατεί σε ένα μουσικό σύνολο, ακούγοντας ο ένας τις παρατηρήσεις του άλλου.
Για να καταλήξει με νόημα παρεμβαίνοντας στην εσωκομματική συζήτηση: «Μακάρι στο μέλλον η Αριστερά, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, να μπορέσει όλο και περισσότερο να λειτουργεί ως το κουαρτέτο του Bennett. Αυτό, εξ’ άλλου, ήταν και το αρχικό πρόταγμα του ΣΥΡΙΖΑ».
Δείτε το άρθρο του Ευκλείδη Τσακαλώτου
«Τελευταία μέρα της προγραμματικής συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Δεν ήταν εύκολο εγχείρημα σε καιρούς πανδημίας. Παρόλα τα προβλήματα, και ιδιαίτερα το γεγονός ότι η διαδικτυακή διαδικασία περιόρισε αρκετά διαδραστικές παρεμβάσεις, ιδιαίτερα στην τελευταία μέρα, βγήκαν καλά κείμενα, και όσον αφορά στο προγραμματικό και στην πολιτική απόφαση. Επιπλέον, παρακολούθησα αρκετές ομιλίες με ουσία. Ωστόσο, η συλλογικότητα, και στην λήψη αποφάσεων και στην δράση, δεν είναι εύκολη υπόθεση, και χρειάζεται μια συνεχής προσπάθεια.
Τελειώνω με ένα απόσπασμα από το ημερολόγιο του αγαπημένου μου Άγγλου συγγραφέα θεατρικών έργων, τον Alan Bennett:
“Σε μια ηχογράφηση στο BBC για να βγουν μουσικά κομμάτια για μια ταινία μικρού μήκους που έχω γράψει για τον Προυστ, το 102 Boulevard Haussmann. Το Κουαρτέτο του Delme παίζει αποσπάσματα από το Κουαρτέτο Εγχόρδων του Cesar Frank και το Κουαρτέτο Πιάνου του Faure, και τα δύο πιθανές εκδοχές για τη μυθιστορηματική σονάτα του Vinteuil στο A la Recherche. (Αναζητώντας το χαμένο χρόνο). Αυτό που εντυπωσιάζει στους μουσικούς είναι η πλήρης απουσία έπαρσης. Παίζουν ένα απόσπασμα, το ξανακούνε, μετά δίνουν σημειώσεις ο ένας στον άλλο, και δοκιμάζουν εκ νέου. Ο Τζορτζ Φέντον, ο οποίος συντονίζει τη μουσική, επίσης συμβάλλει, αλλά αυτός είναι μουσικός. Ο David H., ο σκηνοθέτης, συμβάλλει, αλλά δεν είναι μουσικός, απλά ξέρει τι ατμόσφαιρα θέλει σε διάφορα σημεία της ταινίας. Στο τέλος ακόμα και εγώ συμβάλλω μόνο και μόνο επειδή ξέρω τι μου αρέσει. Και οι μουσικοί γνέφουν και ακούν, δοκιμάζουν μερικά μέτρα εδώ και εκεί, στη συνέχεια συγκεντρώνονται και το πάνε πάλι από την αρχή. Τώρα, κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να το κάνει αυτό με τους ηθοποιούς. Κανένας ηθοποιός δεν θα ανεχόταν έναν συνάδελφο ερμηνευτή που τόλμησε να σχολιάσει τι έκανε – σχόλια αυτού του είδους μπορούν να προέρθουν αποκλειστικά από τον σκηνοθέτη, και ακόμα και τότε πρέπει να είναι προσεκτικά διατυπωμένα και διανθισμένα με πολλή αγάπη και εκτίμηση. Ενώ αυτοί οι μουσικοί, όλοι τους πρώτης κατηγορίας, ακούν με χαρά τις απόψεις οποιουδήποτε, αν αυτό βελτιώνει το όλο έργο”. (Γράφοντας Σπίτι, 17/6/90, σ. 189).
Μακάρι στο μέλλον η Αριστερά, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, να μπορέσει όλο και περισσότερο να λειτουργεί ως το κουαρτέτο του Bennett. Αυτό, εξ’ άλλου, ήταν και το αρχικό πρόταγμα του ΣΥΡΙΖΑ».