Δεν έχουν τέλος τα συντροφικά μαχαιρώματα στον ΣΥΡΙΖΑ, την ώρα που το κόμμα εμφανίζεται καθηλωμένο στις δημοσκοπήσεις και τα στελέχη του διαφωνούν δημοσίως για την ταυτότητα και τη στρατηγική της Κουμουνδούρου.
Αρχικά “χτύπησε” ο ευρωβουλευτής Στέλιος Κούλογλου με άρθρο του και τίτλο “Πρόεδρε μήπως δεν αρέσουμε πλέον;”, όπου προειδοποιεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ “είτε θα προχωρήσει σε ριζική επανεκκίνηση ή αναπόφευκτα κάποιος άλλος σχηματισμός θα καλύψει το κενό”.
Ακολούθησε ο πρώην υπουργός Νίκος Τόσκας, ο οποίος με άρθρο του στην “Αυγή” ζήτησε ο ΣΥΡΙΖΑ να προσελκύσει ψηφοφόρους της ΝΔ και της Δεξιάς, λέγοντας το πρωτοφανές για κόμμα… ριζοσπαστικής Αριστεράς: “Ας είναι συντηρητικοί, θρησκευόμενοι, εθνικιστές. Αρκεί να είναι έντιμοι”.
Αυτή τη φορά ήταν η σειρά του γνωστού εκπαιδευτικού συνδικαλιστή και πρώην προέδρου της ΟΛΜΕ Θέμη Κοτσιφάκη, ο οποίος εξαπέλυσε μύδρους κατά της πρόσφατης “μεταγραφής” στον ΣΥΡΙΖΑ του πασοκογενούς Σίμου Κεδίκογλου, ο οποίος είχε διατελέσει βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και υφυπουργός Παιδείας στην κυβέρνηση Σαμαρά.
Το επικριτικό άρθρο του κ. Κοτσιφάκη στην Εφημερίδα των Συντακτών έχει τίτλο “Δεν θέλω να με λες σύντροφο” και μεταξύ άλλων σημειώνει:
“Δεν υπήρξε απλώς ένας βουλευτής του ΠΑΣΟΚ που, ως βουλευτής τής τότε πλειοψηφίας, στήριξε μνημονιακές πολιτικές και την αντιδραστική κυβέρνηση Σαμαρά. Υπήρξε υφυπουργός Παιδείας σε μια περίοδο που εφαρμόστηκαν οι πιο αντιδραστικές και εγκληματικές πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών στον χώρο αυτόν, σε βάρος της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών”.
Ολόκληρο το άρθρο Κοτσιφάκη στην ΕφΣυν:
Ξαφνιαστήκαμε όλοι και όλες οι εκπαιδευτικοί με την ανακοίνωση από τον Συμεών Κεδίκογλου, ότι προσχωρεί στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
Δεν ξαφνιαστήκαμε, βέβαια, που ένας πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και μέχρι σήμερα μέλος του ΚΙΝ.ΑΛΛ. αποφάσισε να ενταχθεί στο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι γνωστό πως στον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε συναποφασίσει ομόφωνα τη διεύρυνσή του με προοδευτικούς ανθρώπους και τη μετατροπή του σε ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία.
Προφανώς, αυτό για να γίνει περιλαμβάνει όχι μόνο συμπολίτες μας που ψήφισαν άλλα κόμματα τα τελευταία χρόνια, αλλά και στελέχη και βουλευτές άλλων κομμάτων που σήμερα αναγνωρίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. τον κεντρικό πρωταγωνιστικό ρόλο για την ανατροπή της κυβέρνησης της Ν.Δ., για μια πολιτική αλλαγή υπέρ της κοινωνίας, σταθερά προσανατολισμένη σε αριστερή – προοδευτική κατεύθυνση.
Και προφανώς τους καλοδεχόμαστε και συμπορευόμαστε μαζί τους στον αγώνα υπέρ της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Όμως, η περίπτωση του Σ. Κεδίκογλου δεν είναι αυτή. Δεν υπήρξε απλώς ένας βουλευτής του ΠΑΣΟΚ που, ως βουλευτής τής τότε πλειοψηφίας, στήριξε μνημονιακές πολιτικές και την αντιδραστική κυβέρνηση Σαμαρά. Υπήρξε υφυπουργός Παιδείας σε μια περίοδο που εφαρμόστηκαν οι πιο αντιδραστικές και εγκληματικές πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών στον χώρο αυτόν, σε βάρος της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών.
Μαζί με τον τότε υπουργό Κ. Αρβανιτόπουλο υπέγραψαν και υλοποίησαν, για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας, τις διαθεσιμότητες – απολύσεις των 2.500 εκπαιδευτικών της δημόσιας επαγγελματικής εκπαίδευσης και 1.000 διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων, το καλοκαίρι του 2013, την κατάργηση τομέων και ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ, το κλείσιμο σχολείων, την έκφραση αυταρχισμού απέναντι σε μαθητές/τριες για τις καταλήψεις, τις απειλές για διοικητικές κυρώσεις στους εκπαιδευτικούς, αν ακολουθήσουν τις κινητοποιήσεις της ΟΛΜΕ για την αναπλήρωση μαθημάτων μέσα στο Πάσχα του 2014, τις επανειλημμένες προσβολές προς τους εκπροσώπους των εκπαιδευτικών κ.λπ.
Ο Σ. Κεδίκογλου ορίστηκε υφυπουργός, λίγες ημέρες αφότου έγινε γνωστή η απόφαση της κυβέρνησης για τις διαθεσιμότητες εκπαιδευτικών και διοικητικών και ανέλαβε συνειδητά μια θέση στο υπουργικό συμβούλιο, για να υλοποιήσει το έγκλημα. Γιατί για έγκλημα επρόκειτο, όταν πραγματοποιούσαν για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία απολύσεις στο Δημόσιο και μάλιστα στον πολύ ευαίσθητο τομέα της εκπαίδευσης. Υπάρχουν εκπαιδευτικοί – συνάδελφοι και συναδέλφισσες που αρρώστησαν ανεπανόρθωτα ή και έχασαν τη ζωή τους από το τεράστιο σοκ που υπέστησαν.
Μάλιστα, ήταν ο ίδιος που εισηγήθηκε και υποστήριξε στη συζήτηση στη Βουλή την περίφημη τροπολογία του υπουργείου Παιδείας για την επιπλέον ένταξη αριθμού εκπαιδευτικών σε διαθεσιμότητα, εκπαιδευτικών με μεταπτυχικά και διδακτορικά, με τη δικαιολογία πως “έγινε όμως μόνο και μόνο κατ’ απαίτηση της τρόικας, όπως ξέρετε, προκειμένου να προχωρήσει η διαδικασία με τη δόση” (Ολομέλεια Βουλής 25-7-2013). Δεν δίστασε να εισηγηθεί ακόμα και την απόλυση συναδέλφων του γιατρών – εκπαιδευτικών με υψηλά προσόντα!
Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες μαθητές/-τριες που δεν έβρισκαν πια στα ΕΠΑΛ (2013 και 2014) τις ειδικότητες που ήθελαν να σπουδάσουν ή να ολοκληρώσουν και κατέστρεψαν τα καλύτερά τους χρόνια, αλλάζοντας βίαια προσανατολισμό ή επιβάρυναν οικονομικά τις οικογένειές τους, αφού αναγκαστικά απευθύνθηκαν σε ιδιωτικά ΙΕΚ που με τόσα χαμόγελα εγκαινίαζε ο Αρβανιτόπουλος.
Ο Σ. Κεδίκογλου υπήρξε θερμότατος υποστηρικτής του νόμου Διαμαντοπούλου για τα πανεπιστήμια, μιλώντας μάλιστα δημόσια, στην Επιτροπή Μoρφωτικών Υποθέσεων της Βουλής (2012), απαξιωτικά για αυτά και τους φοιτητές.
Υπήρξε φανατικός υποστηρικτής της τιμωρητικής αξιολόγησης για τους εκπαιδευτικούς και της σύνδεσής της με τον μισθό, την υπηρεσιακή εξέλιξη και τις απολύσεις. “Για μας ταμπού δεν είναι οι όποιες απολύσεις ακατάλληλων ενδεχομένως εκπαιδευτικών”, είχε υποστηρίξει στη Βουλή, στη συζήτηση του νόμου για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών.
Και, τελικά, μήπως σήμερα δηλώνει μετανιωμένος για αυτή την πολιτική; Στη συνέντευξή του στον 105,5 (1-6-21), όχι μόνο δεν ζήτησε ένα μεγάλο “συγγνώμη” από τους εκπαιδευτικούς, από μαθητές/-τριες και τις οικογένειές τους, όχι μόνο είπε “δεν έφταιγα εγώ”, αλλά “βγάζει λάδι” και τον Αρβανιτόπουλο και τα χρεώνει όλα στον Μητσοτάκη, ο οποίος σε αυτή τη λογική μπορεί κάλλιστα να πει “δεν φταίω εγώ, η τρόικα…”. Δεν στέκει με καμιά λογική στην πολιτική το ότι οι πολιτικές ηγεσίες των υπουργείων δεν έχουν ευθύνη για αυτά που γίνονται στα υπουργεία τους. Τότε, παραιτείσαι. Κι όμως, ο κ. Κεδίκογλου όχι μόνο δεν παραιτήθηκε, αλλά υπουργοποιήθηκε, ενώ ήταν γνωστό το σχέδιο των διαθεσιμοτήτων – απολύσεων. Τόσο δούλεμα πια ….
Να μην ξεχνάμε ότι οι μεγάλοι αγώνες των εργαζομένων στην εκπαίδευση, στο Δημόσιο αλλά και στην κοινωνία ευρύτερα, ενάντια στις απολύσεις έγιναν κεντρικός πολιορκητικός κριός της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, για να πέσει η τότε κυβέρνηση.
Και επειδή τότε εκπροσωπούσα τους εκπαιδευτικούς, ως πρόεδρος της ΟΛΜΕ αλλά και ως απολυμένος ο ίδιος, διερμηνεύοντας, πιστεύω, τα συναισθήματα όλων όσοι συμβάλαμε στη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και πιστεύουμε στη σημαντική του, σήμερα, παρουσία, δύναμη και ελπίδα για το μέλλον της χώρας, αρνούμαστε να ξεχάσουμε, αρνούμαστε να σιωπήσουμε, αρνούμαστε να συγχωρήσουμε το έγκλημα και εκείνους οι οποίοι συνέβαλαν και το υλοποίησαν. Το νιώθω ως στοιχειώδες καθήκον σε αυτούς που σήμερα δεν είναι πια μαζί μας.
* εκπαιδευτικός, πρώην πρόεδρος της ΟΛΜΕ