Με έναν πύρινο λόγο επέλεξε να τιμήσει τη σπουδαία επέτειο της εξόδου του Μεσολογγίου ο Μάκης Βορίδης, παρευρισκόμενος στις εκδηλώσεις μνήμης που έλαβαν χώρα την Κυριακή των Βαΐων, ως εκπρόσωπος του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο Βορίδης προχώρησε σε μία παραστατική περιγραφή των ιστορικών γεγονότων, ζωντανεύοντας στις μνήμες των παρευρισκόμενων τις δραματικές αλλά και ηρωϊκές αποφάσεις που κλήθηκαν να λάβουν οι πρόγονοί μας εκείνη την εποχή και τις τραγικές στιγμές που ακολούθησαν, σφυρηλατώντας την εθνική συνείδηση του Γένους μας υπέρ της Ελευθερίας και της Ανεξαρτησίας του.
“Σκέφτομαι τις μανάδες που είχαν να αντιμετωπίσουν το σπαρακτικό κλάμα των μωρών που δεν μπορούσαν να ταίσουν. Τα λίγο μεγαλύτερα παιδιά που στρέφονταν με αυτό το βλέμμα στους γονείς τους, ζητώντας τους το στοιχειώδες, τροφή. Τις μανάδες που οι ίδιες εξασθενημένες, καταπονημένες, έπρεπε να παρηγορήσουν τα παιδιά και να σταθούν στήριγμα στους μαχητές. Τους μαχητές εξαϋλωμένους, καταπονημένους από την πολιορκία, λιπόσαρκους πια και τα μάτια τους μαυρισμένα από την πείνα, μα ταυτόχρονα έπρεπε κάθε μέρα να αναλαμβάνουν κάθε μέρα τα καθήκοντα τους τα αμυντικά. Και έξω η πόλη κυκλωμένη από έναν υπεράριθμο στρατό, κυκλωμένη και από τη θάλασσα πια”.
Ο Βορίδης υπενθύμισε ότι πάντα υπάρχει η επιλογή ανάμεσα στην παράδοση και στη μάχη και ανέφερε ως χαρακτηριστικό παράδειγμα την πρόταση του Ιμπραήμ προς τους πολιορκημένους Έλληνες να παραδώσουν τα άρματα, την Πόλη και την Ελευθερία τους, για να λάβει τη γενναία απάντηση: “Δεν ελπίζαμε ποτέ να σας περάσει μια τέτοια φαντασία. Όπου 8.000 άρματα αιματωμένα να τα ζητήσετε να σας τα δώσουμε με τα χέρια μας, τα οποία άρματα συμφωνούν με τη ζωήν. Πόθεν, καθώς βλέπουμε το σκοπό σας και την απόφασιν σας, θα γίνει ό,τι αποφάσισεν ο Θεός”.
«Tί είναι τελικά αυτό που πρέπει να διαλέξεις; Διαλέγεις αν θα ζήσει το παιδί σου, η γυναίκα σου, διαλέγεις αν θα ζήσεις εσύ. Γιατί επιλέγεις τελικά το θάνατο; διερωτήθηκε, κάνοντας παραπομπή στον πανηγυρικό λόγο που εκφώνησε ο Γεώργιος Αθανασιάδης Νόβας στην επέτειο των 150 χρόνων από την ιστορική επέτειο, «το ωραιότερο κείμενο που έχει γραφτεί για την Έξοδο του Μεσολογγίου» όπως τον χαρακτήρισε.
“Εάν όπως έχει λεχθεί η Ιστορία είναι τα βήματα Του Θεού επάνω στη γη, τα πιο πυκνά, τα πιο βαθυχάρακτα, τα πιο ανεξίτηλα ίχνη από τα πέλματα του έχουν σημαδευτεί στα Ιερά εδάφη της Πατρίδας μας. Θεοβάδιστος είναι ο επίγειος χώρος μας, αυλακωμένη είναι η προσφιλής γη των Πατέρων από τα μεγάλα, προαιώνια βήματα Του Θεού. Οι αυλακιές τους την καλύπτουν σαν ουρανόπλεκτο προστατευτικό δίχτυ. Υπεράνω τους οραματίζεται κανείς τα προστατευτικά χέρια της Θείας Πρόνοιας. Τρέχει, στο βάθος τους όμως, τρέχει αήρωο, αγνό, Ελληνικό αίμα ανδρείας και θυσίας”.
«Καταδεικνύεται από την απόφαση αυτή ότι η ύπαρξη μας είναι κυρίως και πρωτίστως πνευματική και δευτερευόντως υλική, επισήμανε ο υπουργός. Δεν τους ενδιέφερε όμως μια οποιαδήποτε ύπαρξη, μια επιβίωση. Τους ενδιέφερε μια ύπαρξη Ελληνική, μια ύπαρξη Χριστιανική, μια ύπαρξη Ελευθερίας, μια ύπαρξη αξιοπρέπειας, και άρα τα άρματα δεν παραδίδονται, και δεν παραδόθηκαν. Έτσι αποφασίστηκε η Έξοδος, ομόθυμα και ομόφωνα. 3.000 άνθρωποι με αυτό τον τρόπο αποφάσισαν να βγουν και να πέσουν απέναντι σε 20.000 στρατιώτες τακτικού στρατού, καλά ταϊσμένου, καλά αρματωμένου, καλά εκπαιδευμένου χωρίς καμία τύχη», τόνισε και πρόσθεσε ότι. την ίδια επίσης τύχη είχαν και όσοι έμειναν πίσω χωρίς καμία συνθηκολόγηση, να υποστούν τις συνέπειες αυτής της απόφασης.
Ο Βορίδης υπενθύμισε ωστόσο ότι αυτού του είδους οι πτώσεις, με αυτό το θυσιαστικό περιεχόμενο επιφέρουν και αποτελέσματα που τελικά αλλάζουν όλη τη ροή της πολεμικής ιστορίας.
«Η πρώτη εντύπωση από την πτώση του Μεσολλογίου είναι ότι χάθηκαν τα πάντα και ότι ο αγώνας ψυχορραγούσε. Όμως ο αντίκτυπος ήταν τελικά διαφορετικός. Ήταν “αναστάσιμος” και “σωτήριος”» ανέφερε χαρακτηριστικά.
“Το υψηλό παράδειγμα του Μεσολογγιού το ακτινοβόλο κλέος του, αναζωπύρωσε το πατριωτικό πνεύμα και σθένος”
Στην πανηγυρική του ομιλία, ο υπουργός Εσωτερικών αναφέρθηκε και στις εξελίξεις που έφερε η Έξοδος της Ηρωικής Πόλης του Μεσολλογίου στην Επανάσταση καθώς και το τι συνέβη όταν έφτασε η είδηση στην Εθνική συνέλευση στο Ναύπλιο.
“Το ηθικό πράγματι ήταν καταπτοημένο και μάλιστα η συνέλευση τότε αποφάσισε να απευθυνθεί στον Πρέσβη της Αγγλίας στην Κωνσταντινούπολη και να ζητήσει τη μεσολάβηση του για συμβιβαστική λύση”
Το ηττοπαθές πνεύμα αναχαίτισε ο Κολοκοτρώνης, αντιτάχτηκε έντονα ο Υψηλάντης και τελικά ματαίωσε την απόφαση για οποιοδήποτε συμβιβασμό. Όταν τα λείψανα των Ηρώων έφτασαν στο Ναύπλιο από εκείνους που είχαν απομείνει, οι Έλληνες αποφασίζουνμε ρίγη συγκίνησης ότι όλοι θέλουν να γίνουν Μεσολογγίτες και να κάνουν ότι έκαναν και εκείνοι, δίνοντας τα πάντα στον αγώνα.
Τέλος, αναφέρθηκε στην παρακαταθήκη που μας αφήνει τελικά τοπαράδειγμα ηρωισμού του Μεσολογγίου για να διατηρήσουμε ακέραιη, ζωτική και δυναμική την ψυχή του Γένους μας. «Να ζει το Μεσολόγγι» αναφώνησε ο υπουργός Εσωτερικών κλείνοντας τον συναισθηματικά φορτισμένο και έντονα συγκινησιακό πανηγυρικό του λόγο.