Πότε ως πολιτική αντιπαράθεση, πότε ως κίνημα, πότε ως στρατηγική αποεπένδυσης από τους ισολογισμούς των τραπεζών, πότε ως «αχίλλειος πτέρνα» της ελληνικής οικονομίας. Ανεξαρτήτως προσέγγισης και πρίσματος, στον παρονομαστή βρίσκεται τελικά, ο δανειολήπτης.
Σήμερα, δεκαπέντε χρόνια περίπου από όταν άρχισε να μην εξυπηρετείται ο τραπεζικός δανεισμός, το ποτήρι των Μη Εξυπηρετούμενων Δανείων, έχει δύο οπτικές, αλληλένδετες μεταξύ τους… Από τη μία πλευρά, οι τράπεζες που έχουν την μνημονιακή κατ’ αρχάς και ουσιαστική κατά δεύτερον υποχρέωση, να μειώσουν σε μονοψήφια, αλλά και χαμηλά- κάτω του 5%- ποσοστά των NPE (Μη Εξυπηρετούμενων Ανοιγμάτων) και από την άλλη πλευρά ο δανειολήπτης, όχι ο στρατηγικός κακοπληρωτής, αυτός που δεν αποπληρώνει το δάνειό του λόγω αντικειμενικών οικονομικών δυσχερειών.