Τροφή για προβληματισμό, σκέψεις και συζητήσεις αποτέλεσε, όπως ήταν φυσικό και επόμενο, η πρόσφατη απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) όσον αφορά την άνοδο των επιτοκίων.
Το στίγμα της πολιτικής που θα ακολουθηθεί προσεχώς αποτυπώνεται ήδη στους επιχειρησιακούς σχεδιασμούς τραπεζών και επιχειρήσεων, που λαμβάνουν πλέον ως σταθερά την επαναφορά του κόστους σε υψηλότερα επίπεδα.
Και λέμε επαναφορά, διότι τα επιτόκια είχαν καταγράψει μια ιδιαίτερα ανοδική πορεία πριν από έντεκα χρόνια, απ’ όπου άρχισαν να πέφτουν και να γίνονται μηδενικά και μετέπειτα αρνητικά. Δυστυχώς για τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά η αύξηση του κόστους είναι δεδομένη – ευτυχώς τουλάχιστον που θα είναι σταδιακή και θα προσδώσει μια ευελιξία στους χειρισμούς. Αν και η αγορά δεν έκρυψε την έκπληξή της όταν η ΕΚΤ απευθείας και από την πρώτη φορά ανακοίνωσε αύξηση κατά 50 μονάδες βάσης, αντί του 0,25%, που επίσης ακουγόταν ως σενάριο.
Φωνές από τον ευρωπαϊκό κλοιό, όμως, υποστηρίζουν ότι η ΕΚΤ ίσως και να άργησε. Θα έπρεπε, κατά τη γνώμη τους, να είχε λάβει τα μέτρα της -δηλαδή την αύξηση των επιτοκίων- νωρίτερα. Στο μέτρο και το μέγεθος των αυξανόμενων πληθωριστικών πιέσεων.
Ο απόηχος αυτών των εξελίξεων στην ελληνική αγορά είναι διπλός. Ή, μάλλον, τριπλός. Από τη μία πλευρά του νομίσματος σημαίνει αύξηση εσόδων από τόκους και βελτίωση της οργανικής κερδοφορίας των τραπεζών, κάτι που η αγορά «καλωσορίζει» ένθερμα και αυτό θα φανεί και στα αποτελέσματα του β’ τριμήνου που ανακοινώνονται τις επόμενες ημέρες (μία πρώτη γεύση είχε η αγορά την Παρασκευή, από Eurobank και Εθνική – Τρίτη και Τετάρτη ακολουθούν Alpha και Πειραιώς), με τις διοικήσεις των τραπεζών να προβλέπουν βελτίωση του επιτοκιακού περιθωρίου για το υπόλοιπο του έτους και αυξημένα έσοδα από τόκους και προμήθειες.