Σε άλλο σημείο το σχόλιο αναφέρει: “Είναι εύκολο να ξεχνάμε ότι το 2009 κανείς δεν ήθελε πλέον να δανείζει χρήματα στους Έλληνες. Οι Ευρωπαίοι εταίροι έσωσαν την Ελλάδα από την εθνική χρεοκοπία με υψηλό κοινωνικό κόστος καθιστώντας διαθέσιμα σχετικά γρήγορα δάνεια (…) Έκτοτε οι πιστωτές της Ελλάδας έρχονται αντιμέτωποι με μια απλή εκδοχή της κεϋνσιακής θεωρίας: σύμφωνα με αυτή, οι κρατικές δαπάνες, συμπεριλαμβανομένων των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, εξασφαλίζουν ανάπτυξη.
Από την άλλη, όποιος υποστηρίζει σταθερά χρηματοοικονομικά μεγέθη και χαμηλά ελλείμματα – ακόμα κι αν πρόκειται να αποφύγει οικονομική κατάρρευση – χαρακτηρίζεται ως αιτία της κρίσης. Ωστόσο, έχουν εντοπιστεί εδώ και καιρό άλλες αιτίες της ελληνικής κρίσης με τη βοήθεια διεθνών συγκρίσεων”. Όπως παρατηρεί ο σχολιογράφος, στην Ελλάδα παρατηρήθηκε απότομη αύξηση του ΑΕΠ κατά 65% μετά την είσοδο στην ευρωζώνη, όταν το μέσο ΑΕΠ στην ΕΕ αυξήθηκε μόνο κατά 32% την ίδια περίοδο (2000-2008).
Σε αντίθεση με τη Σλοβακία ή την Εσθονία η ανάπτυξη αυτή δεν οφειλόταν σε κάποιο μοντέλο βιομηχανικής πολιτικής αλλά στην αύξηση των δανείων για αγορά ακινήτων, την αύξηση της απασχόλησης στο δημόσιο και τις συντάξεις, παρατηρεί η FAZ και συμπληρώνει: “Η ανάπτυξη της Ελλάδας εκείνη την εποχή ήταν προφανώς μη βιώσιμη (…) Αντίθετα, οι προσπάθειες της νέας κυβέρνησης υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι πολύ πιο ελπιδοφόρες. Βλέπει ευκαιρίες στην παγκόσμια αγορά, αν η χώρα χρησιμοποιήσει την ανοιχτή ματιά των Ελλήνων στο κόσμο και το επιχειρηματικό τους πνεύμα ώστε να καταλάβουν καίριες θέσεις. Για να γίνει αυτό, η Ελλάδα πρέπει να γίνει πιο ανταγωνιστική.