Ο Πρόεδρος της ENVITEC Χρήστος Δρακόπουλος έφυγε από τη ζωή στις 14 Αυγούστου 2021.
Ο Χρήστος Δρακόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1962. Απόφοιτος της Βαρβακείου Προτύπου Σχολής και της Σχολής Χημικών Μηχανικών του Ε.Μ.Π., με επιστημονικές, οργανωτικές και ηγετικές ικανότητες υπήρξε επιτυχημένος επιχειρηματίας και πρωτοπόρος στον κλάδο των κατασκευαστικών έργων Προστασίας Περιβάλλοντος.
Διαβλέποντας εγκαίρως τις ανάγκες σε έργα με στόχο την προστασία του περιβάλλοντος υπήρξε το 1991 συνιδρυτής μαζί με τον Παναγιώτη Καλογερόπουλο του Ομίλου εταιρειών «ENVITEC A.E.».
Διετέλεσε Πρόεδρος του Δ.Σ. της ENVITEC A.E. από την ίδρυσή της έως και το τέλος του βίου του και ήταν υπεύθυνος για την οικονομική/διοικητική οργάνωση της εταιρείας και των θυγατρικών της.
Η «ENVITEC A.E.» διαδραματίζει σημαντικό ρόλο και είναι πρωτοπόρος κατασκευαστική εταιρεία στον τομέα της επεξεργασίας υγρών αστικών αποβλήτων και ανακύκλωσης στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Πρόσθετα, ο Όμιλος έχει κατασκευάσει, λειτουργεί και εκμεταλλεύεται αιολικά και φωτοβολταϊκά πάρκα σε όλη την Ελλάδα.
Ο Χρήστος Δρακόπουλος πίστευε πως η επιτυχημένη πορεία μιας εταιρείας πρέπει να συνοδεύεται από σταθερές επενδύσεις σε έρευνα, τεχνολογία και ανθρώπινο δυναμικό έχοντας ως στόχο την κατασκευή άρτιων λειτουργικά έργων.
Παράλληλα σε όλο τον ενεργό βίο του, αξιοποιώντας τις αρετές της επιστημονικής γνώσης, της εξωστρέφειας και της σκληρής δουλειάς, σε συνδυασμό με την ευαισθησία του για την προστασία του περιβάλλοντος, ο Χρήστος Δρακόπουλος διετέλεσε επί 14 συναπτά έτη ενεργό μέλος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Εταιρειών Προστασίας Περιβάλλοντος (ΠΑΣΕΠΠΕ), καθώς επίσης και Πρόεδρος του συνδέσμου από το 2010 έως το 2018 συμβάλλοντας καθοριστικά στην επίτευξη των σκοπών του συνδέσμου.
Άνθρωπος με ευρείς ορίζοντες, μορφωμένος και καλλιεργημένος, κέρδισε την αγάπη, την εκτίμηση και το σεβασμό όλων όσοι είχαν την τιμή και την τύχη να συνεργαστούν μαζί του, χάρη στην ευγένεια της ψυχής του, το πηγαίο χιούμορ του, την ορθολογική του σκέψη, την οξυδέρκεια και τη γενναιοψυχία του. Το κενό που αφήνει είναι δυσαναπλήρωτο τόσο για τους φίλους όσο και για τους συνεργάτες του.