Μια θρυλική μορφή του λαϊκού τραγουδιού της δεκαετίας του 1950, η πρώτη σύζυγος του Μανώλη Χιώτη, Ζωή Νάχη, κηδεύτηκε χθες το πρωί σε ηλικία 91 ετών, μακριά από κάθε είδους δημοσιότητα.
Την είδηση του θανάτου της έκανε γνωστή ο αγαπημένος φίλος της οικογένειας της Ζωής Νάχη και βιρτουόζος του μπουζουκιού Στέλιος Τζανετής με ανάρτησή του στα social media:
«Σήμερα αποχαιρετήσαμε στο Νεκροταφείο Ζωγράφου η οικογένεια και λίγοι φίλοι τη Ζωή Νάχη. Πρώτη σύζυγος του Μανώλη Χιώτη, που είχε και τα παιδιά. Υπήρξε παιδί-θαύμα, έπαιζε στο θέατρο και τραγουδούσε από πολύ μικρή ηλικία, “εφτά χρονών”, και όλοι λέγανε “ζωή να ‘χει αυτό το παιδί”. Το όνομά της το πραγματικό ήταν Ζωή Γρυπάρη και είχε συγγένεια με τον Ιωάννη Γρυπάρη (λογοτέχνης, ποιητής, μεταφραστής και εκπαιδευτικός). Ηταν μια εξαιρετική στιχουργός με πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό της. “Εφυγε” σε ηλικία 91 ετών».
Πρόκειται για τη σπουδαία στιχουργό Ζωή Γρυπάρη (το πατρικό της επώνυμο), η οποία κατόρθωσε να κάνει μια δεύτερη μεγάλη καριέρα ως στιχουργός από τη δεκαετία του 1980, δίνοντας μεγάλα τραγούδια στον Νότη Σφακιανάκη, στην Καίτη Γαρμπή, στον Πασχάλη Τερζή, στον Τόλη Βοσκόπουλο, στην Ελενα Παπαρίζου, στην Αντζελα Δημητρίου, στη Δέσποινα Βανδή και σε πλήθος άλλων σπουδαίων τραγουδιστών. «Ερωτα θέλει η ζωή», «Αγάπη αλκοολική», «Υπάρχει λόγος» και πολλά άλλα είναι μερικά από τα 250 τραγούδια που έγιναν μεγάλα σουξέ τις περασμένες δεκαετίες.
Η σπουδαία ερμηνεύτρια και στιχουργός τον Ιούνιο του 2018 είχε παραχωρήσει τη μία και μοναδική συνέντευξη της ζωής της στον Νίκο Νικόλιζα και την Espresso, αποκαλύπτοντας μάλιστα ότι είχε έτοιμη την αυτοβιογραφία της με τίτλο «Εκείνος και εγώ», η οποία αναφερόταν στην κοινή ζωή της με τον σύζυγό της Μανώλη Χιώτη. «Δούλεψα μαζί με τον Μανώλη Χιώτη, τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Γιάννη Παπαϊωάννου, τον Γιώργο Μητσάκη, τον Γιώργο Ζαμπέτα και πολλούς άλλους για να μπορέσω να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Και γράφω για τη ζωή μου από τότε που γεννήθηκα. Θέλω να αφήσω τη βιογραφία μου παρακαταθήκη. Γιατί κι εγώ έβαλα ένα λιθαράκι στο καλλιτεχνικό στερέωμα και το ελληνικό τραγούδι. Το βιβλίο αυτό το γράφω κυρίως για τον Μανώλη Χιώτη. Τον πολύ μεγάλο Μανώλη Χιώτη. Δεν μπορεί, ούτε θα μπορέσει ποτέ να τον φτάσει κανείς. Και όποιος τολμήσει να τον υποτιμήσει θα με βρει μπροστά του» έλεγε η ίδια στη μεγάλη αυτή εξομολόγηση της ζωής της.
Η Ζωή Νάχη κυριάρχησε σε όλα τα σπουδαία νυχτερινά κέντρα της δεκαετίας του 1950, κάνοντας μια σύντομη, αλλά σημαντική για το λαϊκό τραγούδι καριέρα. Στάθηκε επάξια στο πάλκο στο πλευρό του Βασίλη Τσιτσάνη, του Γιάννη Παπαϊωάννου, της Καίτης Γκρέυ, του Στέλιου Καζαντζίδη, του Τάκη Μπίνη και πολλών άλλων.
Στην ίδια ιστορική συνέντευξη που έδωσε το 2018 στην «Espresso» θυμόταν με πόνο και τον δραματικό χωρισμό της με τον Μανώλη Χιώτη, με τον οποίο απέκτησαν δύο παιδιά, τη Μαρία και τον Διαμαντή: «Ήμουν χαμένη στο άπειρο. Υπήρχα μόνο μηχανικά, για να μεγαλώσω καλά παιδιά. Ολο το όνειρό μου ήταν αυτά τα παιδιά μας. Μέσα στο βιβλίο γράφω συνεχώς ότι χωρίς Χιώτη η Ελλάδα δεν θα είχε λαϊκό τραγούδι. Τον αγάπησαν ωραίοι άνθρωποι. Τον ζήλεψαν ανθρωπάκια. Ως μεγάλη αξία, δεν έδινε σημασία, γιατί ήξερε ότι τους μεγάλους καλλιτέχνες τούς ζηλεύουν, όπως γίνεται πάντα στην Ελλάδα. Γιατί στο εξωτερικό δεν ισχύει αυτό. Και, όταν θέλουν να κακολογήσουν, λάθος ανθρώπους κακολογούν. Είπαν πολλά για εκείνον, αλλά δεν έδινε σημασία, γιατί ήξερε ποια ήταν η καλλιτεχνική αξία του και ποιος ήταν εκείνος. Δυστυχώς, τη ζήλια την έχουμε ως λαός».
Η σπουδαία ερμηνεύτρια και στιχουργός κηδεύτηκε στο Κοιμητήριο Ζωγράφου χθες το μεσημέρι ως «Ζωή Σπάθη», έχοντας κοντά της στο τελευταίο «αντίο» τον γιο της Διαμαντή Χιώτη, την εγγονή της, καθώς και ελάχιστα ακόμα πρόσωπα από το οικογενειακό της περιβάλλον.