Πρεμιέρα κάνει -για 28η σεζόν- την ερχόμενη Παρασκευή, 14 Οκτωβρίου στις 23:10 μέσα από τη συχνότηα του Mega η Αγγελική Νικολούλη.
Την περσινή χρονιά το «Φως στο τούνελ» έγινε κάτι σαν εθνική εμμονή αφού όλοι περίμεναν κάθε εβδομάδα τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις της εκπομπής για τη Ρούλα Πισπιρίγκου και τον Μάνο Δασκαλάκη. Τι λέει σήμερα για αυτή την υπόθεση;
Διαβάστε τι δήλωσε στη συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό ΟΚ!.
Μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας, τα συναισθήματα πριν από την πρεμιέρα είναι διαφορετικά;
Μπαίνουμε στην 28η τηλεοπτική χρονιά και τα συναισθήματα, κυρίως πριν από την πρεμιέρα, δεν λένε να αλλάξουν. Βαρύ το συναίσθημα της ευθύνης, για να φανώ και αυτή τη σεζόν αντάξια της εμπιστοσύνης του τηλεοπτικού κοινού που τόσα χρόνια μάς στηρίζει και βοηθά στις δύσκολες έρευνες για τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη. Χρόνια τώρα στα πρώτα λεπτά της εκπομπής υπάρχει μεν ένα άγχος, αλλά είναι εποικοδομητικό. Το έχω ξαναπεί, νιώθω σαν πιλότος που ετοιμάζεται για μια δύσκολη πτήση και η απογείωση είναι καθοριστική. Όταν μπαίνω βαθιά στην υπόθεση, το μόνο που δεν συνειδητοποιώ είναι ότι βρίσκομαι στον… αέρα.
Πέρσι όλοι είπαν ότι ήταν η χρονιά της Αγγελικής Νικολούλη. Κι εσύ έτσι το εισέπραξες;
Τι; Ότι ήταν η δική μου χρονιά; Δεν σκέφτομαι ποτέ έτσι. Πιστεύω ότι ήταν η χρονιά για όλους τους συναδέλφους που δούλεψαν σκληρά και εισέφεραν στην έρευνα για να βγει στο φως η αλήθεια. Για το Τούνελ ήταν μια σκληρή και απαιτητική σεζόν. Η υπόθεση της Πάτρας απαιτούσε χειρισμούς ακροβάτη σε τεντωμένο σχοινί. Η επιμονή, η αντικειμενική προσέγγιση στο θέμα, η καθαρή ματιά χωρίς κλειδαρότρυπες, με δυο λόγια η έρευνα σε βάθος βοήθησε στο να φωτιστούν σκοτεινές πτυχές της πρωτοφανούς αυτής υπόθεσης. Φαίνεται πως οι τηλεθεατές αναγνώρισαν τη δουλειά μας και ανέβασαν ψηλότερα το «Τούνελ». Μην ξεχνάμε ότι αυτή η χρονιά ήταν δύσκολη για μένα και για έναν πρόσθετο λόγο: πρώτη φορά στο Mega, σε ένα καινούριο κανάλι, που επόμενο είναι να ψάχνεις να βρεις τις ισορροπίες σου. Ως αυστηρή επαγγελματίας και απαιτητική που είμαι με τον εαυτό μου, θεώρησα χρέος μου να βάλω τα δυνατά μου για να δικαιώσω τους ανθρώπους που με εμπιστεύτηκαν.
Τελικά στην υπόθεση Πισπιρίγκου τι ήταν αυτό που σε συγκλόνισε περισσότερο;
Η ίδια η υπόθεση, που τόσα χρόνια στο αστυνομικό ρεπορτάζ όμοιά της δεν είχα ξανασυναντήσει… Η μάνα και τα τρία παιδιά της, ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση, η εμμονή και η εκδίκηση. Η έλλειψη συναισθήματος και πόνου για τα αγγελούδια που χάθηκαν. Το υπέρμετρο «εγώ», η απάθεια, η κυρίαρχος των πάντων, που θέλει να έχει τον πρώτο λόγο και τον τελευταίο. Να χειραγωγεί για να σε φέρει στα νερά της. Όλα αυτά και άλλα που δεν λέγονται τώρα συνθέτουν για εμένα τα βασικά κομμάτια σε αυτό το αιματοβαμμένο παζλ. Νιώθω ακόμα σοκαρισμένη όχι μόνο ως δημοσιογράφος αλλά και ως μάνα. Το αστυνομικό ρεπορτάζ, ναι, είναι σκληρό. Υπάρχουν όμως υποθέσεις που ξεχωρίζουν και σε επηρεάζουν βαθιά, σε σημαδεύουν όσα χρόνια εμπειρίας και αν έχεις.