Η Ευγενία Δημητροπούλου δέχτηκε δώρο ένα κουκλόσπιτο για την κόρη της και μετά από πολύ κόπο κατάφερε να το συναρμολογήσει.
Μέσα από το Instagram η ηθοποιός μοιράστηκε μερικές φωτογραφίες με τους ακολουθούς της, όπου φανέρωσε την βραδινή ασχολία της. Μετά από πολύ δουλειά και κόπο η Ευγενία Δημητροπούλου κατάφερε να συναρμολογήσει το κουκλόσπιτο κάνοντας πολύ ευτυχισμένη την κόρη της Εύα.
Δείτε τις δημοσιεύσεις της ηθοποιού:
Πριν από λίγες ημέρες η ηθοποιός σε συνέντευξή της εξομολογήθηκε τον λόγο που την ονόμασε Εύα την κόρη της, ενώ αποκάλυψε πως η υιοθεσία ήταν κάτι που ήθελε πριν καν γνωρίσει τον σύζυγό της, Στέλιο Βλατάκη.
«Η κόρη μου η Εύα με έκανε μαμά. Γεννήθηκε στη Σιέρα Λεόνε. Το όνομά της βγαίνει από το «Ευαγγελία», είναι το όνομα της μητέρας μου, της Παναγιάς και επίσης είναι γεννημένη στις 15 Αυγούστου. Ήθελα να υιοθετήσω ένα παιδί. Ήταν κάτι που ήθελα πριν συναντήσω τον Στέλιο, τον σύντροφό μου. Ήταν ένα όνειρο που είχαμε και οι δύο πριν συναντηθούμε. Υπήρξαμε πολύ καλή ομάδα. Η υιοθεσία είναι ένα δύσκολο ταξίδι, με πολλά και διαφορετικά στάδια, και χρειάζεται υπομονή, ψυχικά αποθέματα, στήριξη στις δύσκολες στιγμές και πολύ προσωπική προσπάθεια για να περάσεις τα εμπόδια. Συνεχώς υπήρχε μια αβεβαιότητα. Η όλη διαδικασία έχει πολλά απαιτητικά σημεία, αλλά, όπως και στον τοκετό, στο τέλος τις ωδίνες τις ξεχνάς», είπε αρχικά ηθοποιός.
Μάλιστα σε άλλο σημείο εξήγησε ότι βίωσε πολλές δυσκολίες μέχρι να κρατήσει στα χέρια της την μικρή ενώ το κοριτσάκι κάποια στιγμή χρειάστηκε να νοσηλευτεί.
«Πολλές μαμάδες που έχουμε υιοθετήσει λέμε ότι η υιοθεσία προσεγγίζει τη διαδικασία της εγκυμοσύνης. Η στιγμή που παίρνεις, για παράδειγμα, την απόφαση να μπεις σε αυτή τη διαδικασία είναι μια «άλλη» γονιμοποίηση. Η διαδικασία της αξιολόγησης μπορεί να κρατήσει πάνω από επτά μήνες. Πολλές υποψήφιες μαμάδες νιώθουμε ακόμα και τις ορμόνες μας. Εγώ έγινα σίγουρα πιο ευσυγκίνητη. Έκλαιγα με το παραμικρό. Η στιγμή του «τοκετού» για μένα ήταν όταν ο δικηγόρος που είχε αναλάβει την υπόθεση μου ανακοίνωσε ότι βρέθηκε η Εύα. Εκείνη τη στιγμή η μισή μου καρδιά κόπηκε στα δύο, την ένιωσα να φεύγει και να πηγαίνει εκεί κοντά της. Να χτυπά δίπλα της. Και παράλληλα, με αυτή τη διχοτόμηση γεννήθηκε και μια τρομερή ευθύνη, αλλά και μια δύναμη. Ακόμη και μετά από αυτό, οι δυσκολίες συνεχίστηκαν. Η Εύα, για παράδειγμα, κάποια στιγμή χρειάστηκε να νοσηλευτεί πριν έρθει στα χέρια μας. Έλεγα όμως μέσα μου ότι, ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα, εγώ την Εύα θα τη φέρω σπίτι και θα κάνω ό,τι μπορώ για να είναι ευτυχισμένη, γιατί ήταν ήδη η κόρη μου. Το ταξίδι στη Σιέρα Λεόνε για να τη φέρουμε στην Ελλάδα με άλλαξε και με έναν άλλο τρόπο: μου επαναπροσδιόρισε καλύτερα μέσα μου το τι πραγματικά έχουμε ανάγκη»