Μία συνέντευξη παραχώρησε ο Ρένος Χαραλαμπίδης και αναφέρθηκε στη δημοφιλή σειρά, που γνώρισε τεράστια επιτυχία, «Κάτι τρέχει με τους δίπλα».
Ο γνωστός ηθοποιός μίλησε στην εκπομπή «Πάμε Δανάη» και αποκάλυψε άγνωστες ιστορίες από τότε.
Όσο για τον ρόλο του «Θανάση Καλημέρη», τον οποίο και υποδύθηκε, ο ηθοποιός δήλωσε: «Ήταν μια φυσιογνωμία με καλλιτεχνική τρέλα, στην οποία εκείνη την εποχή ο Έλληνας είδε τον εαυτό του. Μου έκανε εντύπωση που πρόπερσι παίχτηκε σε επανάληψη, είχε τόσο μεγάλη τηλεθέαση. Είχα την τύχη να δουλέψω με εξαιρετικούς ηθοποιούς».
Στη συνέχεια, συμπλήρωσε: «Η σειρά ξεκίνησε να προβάλλεται το φθινόπωρο του 1999. Ήταν 25 ή 27 επεισόδια κι ολοκληρώθηκε την άνοιξη. Στο τέλος, μου έκανε μεγάλη εντύπωση που ο σεναριογράφος, ο Βασίλης Νεμέας μας έδωσε ένα πολύ ωραίο φινάλε, στο οποίο κανένας τελικά, δεν τόλμησε να αλλάξει τη ζωή του».
Όσο για τον τρόπο που τον αντιμετώπισε το κοινό, μετά τον ρόλο του κου Καλημέρη, ο Ρένος Χαραλαμπίδης εξήγησε: «Οι άνθρωποι στον δρόμο ήταν σίγουροι ότι είμαι ο Θανάσης Καλημέρης. Δεν υπήρχε περίπτωση να πιστέψει κανείς ότι δεν είμαι εγώ αυτός. Για χρόνια μου φέρονταν σαν να πουλάω παράνομα cd ή να καπνίζω πούρα».
Όπως είπε, υπήρχαν πράγματα που τον δυσκόλεψαν πολύ στην προσέγγιση του ρόλου. «Ο αέρας που έπρεπε να έχει με δυσκόλεψε, γιατί σαν άνθρωπος δεν είχε περιεχόμενο. Ήταν αυτό που λέμε “μαζί τα φάγαμε” και ταυτόχρονα, ήταν ένας ωραίος τύπος, έξω καρδιά. Όμως, ήταν αδίστακτος», εξήγησε.
«Το “Κάτι τρέχει με τους δίπλα” ήταν η πρώτη μου τηλεοπτική επιτυχία, ήταν καλό το κασέ, αλλά δεν ήταν και κάτι το τρομερό. Μετά από αυτό κι επειδή το 2000 ήταν η “χρυσή δεκαετία”, το κασέ απογειώθηκε», δήλωσε για τις αμοιβές που λάμβανε.
Τέλος, μοιράστηκε κάποιες από τις αναμνήσεις του από το σετ γυρισμάτων.
«Η πιο αστεία στιγμή στο πλατό ήταν τα Χριστούγεννα. Υποτίθεται ότι βρίσκομαι σε έναν δρόμο, έξω από το μαγαζί μου και μου έχουν φέρει έναν ακορντεονίστα που παίζει τα κάλαντα κι εγώ διευθύνω το ακορντεόν και πετάω λεφτά στον αέρα. Θυμάμαι την τελευταία μέρα των γυρισμάτων, τη στιγμή που τελειώσαμε το γύρισμα και διέλυαν το πλατό. Θυμάμαι πόσο συγκινημένος ήμουν που διαλύαμε τους χώρους, θα χανόταν για πάντα», είπε χαρακτηριστικά.